Een treurwilgcoalitie - Van Dievel Consulting

‘Meneer Van Dievel,’ had een nog niet helemaal vertrouwde stem mij een dag eerder via de Rode Telefoon met het Paleis toegesproken, ‘ik heb een schitterend idee.’ Op de achtergrond hoorde ik hoe zijn kabinetschef Frans Van Daele woord voor woord voorzegde wat de koning mij moest melden.
Ik stond werkelijk paf toen de soeverein was uitgesproken. Wat een fris en vooral vermetel idee om de coalitievorming vooruit te laten gaan!
‘Sire,’ verzekerde ik koning Filip, ‘uw wensen zijn mijn bevelen. Ik begin er dadelijk aan.'

‘Welkom mevrouw, welkom heren,’ sprak ik de aanwezigen toe in onze knusse bibliotheek die wij voor de gelegenheid tot VDC’s War Room hadden omgetoverd, met zware gesloten gordijnen, minimale verlichting en het dreundende geluid van drones en luchtafweergeschut op de stereo. ‘Ik ben blij dat u allemaal op de afspraak bent. De voertaal van deze bijeenkomst is het Nederlands, iedereen akkoord?’
Benoît Lutgen van het Cdh zocht vertwijfeld naar het knopje van de simultaanvertaling. Wouter Van Besien, behulpzaam als altijd, fluisterde hem in negertjesfrans mijn woorden in het oor.

‘Wie geen deel wil uitmaken van ons vernieuwende politieke project,’ liet ik mijn stem met veel effect door de ruimte schallen, ‘mag nu de kamer verlaten en mist zijn afspraak met de geschiedenis.’
‘Goed gesproken, Lowie,’ zei Bruno Tobback, ‘maar, waar zijn de onderhandelaars van de N-VA en van de PS? Zonder die partijen kunnen we toch niet beginnen?’
'Gij kieken!’ riepen Wouter Beke, Gwendolyn Rutten en Charles Michel unisono, ‘dat is juist de bedoeling!’
‘Ah zo,’ mompelde Tobback, die het nog niet helemaal begrepen had.
‘Voilà!’ riposteerde ik met een smile van hier tot in Tokio, ‘we zijn al direct bij de kern van de zaak beland.'
 

Terwijl Brabançonne met versnaperingen rondging posteerde onze rondborstige trainee Dinska Bronska zich in de beste Hoger-Lager-traditie naast het bord waarop zij – bij wijze van huisvlijt - in mooie kleurtjes de samenstelling van het nieuwe federale parlement duidelijk had gemaakt. U vindt dat soort dingen dezer dagen terug in alle papieren kranten en op alle nieuwssites, maar alleen bij ons waren twee grote vakken blank en naamloos gelaten. En niet zonder reden.

‘Kijk,’ zei ik, ‘het is simpel. Als de N-VA wordt gepasseerd of zichzelf buitenspel zet voor een nieuw federaal gouvernement, dan zal het vijf jaar op kosten van belastingbetaler weerklinken dat de Vlaamse partijen zich voor postjes hebben verkocht aan een Franstalige marxistische belastingregering. Dat is een spookbeeld, nietwaar?’ En hierbij keek ik indringend naar Wouter Beke, Gwendolyn Rutten en Bruno Tobback, die alle drie eens slikten bij de gedachte alleen al.

‘Wordt de PS evenwel buitenspel gezet, dan zal het geroep dat u zich allieert aan een harteloze rechts-radicale en ultra-liberale partij niet van de lucht zijn en krijgt u bij de volgende verkiezingen even goed het deksel op de neus. Kan iedereen mij volgen? Kunt u mij volgen, meneer Lutgen?
Een blik op de gezichten in VDC’s War Room leerde mij dat ik eenieders aandachtige aandacht had en dat taal geen hinderpaal van betekenis leek.

‘Er is nochtans nog een derde weg. En deze derde weg bestaat erin, ‘zei ik wijl ik Dinska Bronska teken gaf om met haar poezelige hand de cijfers op het bord duidelijk aan te wijzen, ‘dat we beide dikke lastposten voor vijf jaar naar de oppositie verwijzen. Geen gezever meer/bon débarras!’

Er weerklonk een collectief Wààààààààt/ Quoiiiiiiiiiiii?! Enkele partijvoorzitters begonnen ogenblikkelijk op hun smartphone te tokkelen. De tweets die zij de wereld wilden insturen werden evenwel tegengehouden door de krachtige stoorzender wij uit voorzienigheid buiten op het grasperk hadden aangesloten op de motor van onze grasmachine.
‘Het is nochtans poepsimpel,’ onderbrak ik het opgewonden geroezemoes, ‘een coalitie van the willing – en daartoe reken ik de hier aanwezige partijen – heeft 85 van de 150 kamerzetels, een riante meerderheid.

‘Wacht effe,’ zei Bruno Tobback, ‘dus wij mogen meedoen en de PS niet?’
‘We spreken over een treurwilgcoalitie van CD&V-Cdh-MR-Open VLD-Ecolo-SP.A -Groen , heer Tobback,’ legde ik geduldig uit.. ‘
‘Ze gaan mij op het partijbureau nooit geloven als ik zeg dat we toch mogen meedoen,’ mompelde Tobback meer tegen zichzelf dan tegen iemand anders, 'ziede wel dat we de verkiezingen gewonnen hebben!'

‘En wie wordt er premier?’ vroeg Charles Michel, ‘toch niet Didier?’
‘In mijn voorstel komt Koen Geens aan het hoofd van dit kabinet dat een liberaal herstelbeleid zal volgen met hier en daar vederlichte groene en roze accenten accenten. Brabançonne zal zo dadelijk het regeerakkoord ronddelen. Het beslaat slechts 4 bladzijden en bestaat uit niet meer dan 4 hoofdstukken: een indexhervorming die neerkomt op de afschaffing ervan, later op pensioen, minder lang dop en minder belastingen voor de hogere inkomsten. Een evenwichtig document. Zegt u er ja op, dan breken wij het wereldrecord van de kortste federale formatie, zegt u nee, dan eindigt hier deze bijeenkomst die nooit zal plaatsgevonden hebben. Wat denkt u?

Ik zag eerst voorzichtig en daarna nadrukkelijk geknik.
‘Zijn er nog opmerkingen?’ wilde ik weten.
‘Mogen wij er echtig en techtig bij?’ drong Tobback aan.
En toen niemand reageerde.
‘Mag ik eens met ons vader bellen, alstublieft?'

Ondertussen waren Beke, Rutten, Michel, Lutgen en Van Besien de regering al aan het samenstellen, een crisiskabinet van slechts 25 ministers en 12 staatssecretarissen. Ze waren er al snel uit, en Beke was al aan het oefenen hoe hij met een bezorgd, ernstig gezicht de nieuwe wending in de formatie zou uitleggen op tv. Tot plots zijn euro viel.
‘Wie gaat het slechte nieuws aan de N-VA brengen? Ikke nie hoor!’
Zijn Vlaamse collega’s schudden eveneens driftig van neen.
‘Ik zal het nieuws wel aan de PS overbrengen,’ bood Charles Michel van de MR met een grijns aan.
‘Dat, mevrouw, mijne heren, is een prerogatief van de soeverein,’ meldde ik kort maar krachtig.
Het brein van Wouter Beke draaide nu op volle toeren.
‘Louis,’ bedacht hij plots, ‘wij hebben nu wel een krachtdadige federale regering op de been gebracht, maar hoe moet het nu met de Vlaamse regering? Moeten wij de N-VA daar ook van buitensluiten?’
‘Meneer Beke,’ antwoordde ik achteloos, ‘dat is dorpspolitiek, daar houdt Van Dievel Consulting zich niet mee bezig.’

(Louis van Dievel is journalist bij VRT Nieuws en schrijver.)