Bartje bij de hangmatwalen - Van Dievel Consulting

Een onschuldige, ludieke actie om op te roepen om voor vrouwen te stemmen, zo had Mark Eyskens het mij aan de telefoon verkocht.
‘Ze moeten niet altijd in de keuken staan, nietwaar, amice, een frisse minirok in het halfrond komt de parlementaire democratie ten goede.’
Ik besloot dat spreken zilver en zwijgen goud was, in deze omstandigheden.
'Mogen wij een beroep doen op uw styliste, de immer appetijtelijke Dinska Bronska uit de steppen van Oost-Europa? Wij willen niet gelijk boeretrienen op de foto staan.'
Ach, had ik gedacht, een half uurtje kleren en juwelen passen voor de spiegel, meer kan dat niet zijn. En dat kon ik ook nog net inplannen, want - opgefokt en opgejaagd door slechte peilingen, onheilstijdingen en electorale flaters - hadden zowat alle partijen een ultiem beroep gedaan op de kunsten & vaardigheden van Van Dievel Consulting. Tegen dubbel tarief, wel te verstaan.

'Dinska,' riep ik naar de keuken, 'uw oude wijven zijn daar!'
De blik die ik van onze trainee ontving kan ik u met geen woorden beschrijven, maar "vernietigend" alsmede "verachtelijk" komen enigszins in de buurt.
'Ge zijt vulgair, weet ge dat, Patron?'
Ik bloosde tot onder mijn oksels van schaamte.
Even later weerklonk er uit de keuken die als kleedkamer en fotostudio was ingericht een getetter en gekwebbel en gegiechel als van een zwerm spreeuwen op XTC. Brabançonne tikte eens met zijn poot tegen zijn voorhoofd. Ik haalde mijn schouders op: het betaalde goed. Maar het duurde wel lang, te lang naar mijn goesting, en er leek aan de verkleedpartij annex fotoshoot geen einde te komen. Integendeel. Af en toe werd de deur naar de bibliotheek opengegooid en verscheen een van de "dames" zal ik maar zeggen, slechts gehuld in een pruik en jarretellen en met de handen voor de edele delen in het deurgat om gillend als een keukenmeid rechtsomkeert te maken, ons een blik gunnend op magere en behaarde billen.

'Ik moest kloppen want de bel doet het niet.'
Mijn hart sloeg een slag over en Brabançonne stootte een verrast kajiet uit, iets wat hij nog maar zelden doet.
Daar stond Bart De Wever op de dorpel, een kwartier te vroeg weliswaar, maar niettemin ongedurig op zijn zakhorloge kijkend.
'Waarvoor kwam u alweer, heer De Wever?' vroeg ik, een weinig van mijn à propos gebracht.

'Ik wil mij in een filmpje tot de hangmatwaal richten,' zei Bart De Wever vastbesloten, 'en vervolgens wil ik dit filmpje via mijn Twitteraccount verspreiden onder mijn 20.000 volgers.'
'Zijn er dan hangmatwalen onder uw volgers?' wilde ik weten.
'Gij zijt nog stommer dan ik dacht, Van Dievel,' sprak de N-VA-kopman gemoedelijk, 'zo'n tweet wordt geretweet tot alle Franstalige luieriken op de hoogte zijn. Enfin, zo is mij dat toch voor waar verteld.'
'En welke boodschap wil u verkondigen?' vroeg ik, moeizaam slikkend want het idee beviel mij van geen kanten.
'Dat ze niet bang moeten zijn van de N-VA, dat wij geen kinderen opeten enzo, dat wij het ook goed met de Franstaligen sukkelaars voor hebben, als ze zich gedragen, wel te verstaan. En als ze zich afkeren van de socialisten, bien entendu.'

‘Is dat wel een verstandig idee, heer De Wever?’ waagde ik het hem tegen te spreken.
De N-VA-kopman keek mij eens vuil aan.
‘Ik heb geen andere dan verstandige ideeën, Van Dievel.’
‘Kunt u die boodschap niet door bijvoorbeeld Siegfried Bracke laten verkondigen,’ probeerde ik De Wever toch nog op andere gedachten te brengen, ‘hij is veruit de beste keuze als het om het begaan van stommiteiten gaat.'

Afijn, even later zat Bart De Wever voor de camera en hield zijn Franstalige medemens in bijna accentloos Frans voor dat de socialisten hem dom en arm hielden. Het woord hangmatwaal had ik al uit de tekst kunnen verwijderen, alsmede enkele andere weinig vriendelijke formuleringen. Maar De Wever keek zo kwaad in de lens dat ik oprecht twijfelde aan het gunstige effect van zijn nobele woorden.

‘Ik kijk altijd zo,’ verweerde De Wever zich.
‘En als we nu een vrouwelijk publiek voor u neerpoten?’ bedacht ik eensklaps, ‘dan worden uw grimmige trekken misschien wat milder.’
‘Thuis ben ik een ander mens,’ gaf Bart De Wever toe.
En zo zaten even later Dinska Bronska en de onherkenbaar vermomde Eyskens, Claes en De Croo bij wijze van spreken op de eerste rij stoelen in de zaal, als gelegenheidspubliek. Men moet in onze branche roeien met de riemen die men heeft.

‘Ik ben eerlijk met u, sprak BDW, ‘ik leg mijn kaarten op tafel. Ik vraag niet dat u mij zou waarderen als u dit filmpje gezien hebt, ik vraag alleen dat u de N-VA een kans geeft.’
‘Bien dit!' riep Mark Eyskens uit met falsetstem. Dinska Bronska floot snerpend op haar vingers. De Wever keek aangenaam verrast op.
‘Geef ons de kans om het land te hervormen, zodat wij onze goede bedoelingen kunnen bewijzen,’ vervolgde hij. Hij had zijn tekst in zijn jaszak gestopt en begon te improviseren.
‘A bas les socialistes!’ deed Willy Claes met een iets diepere stem een duit in het zakje.
‘Wij kunnen uw levenskwaliteit verbeteren,’ zei Bart De Wever nu welgezind, “’maar dan moeten we wel onze ideeën kunnen doordrijven.’
‘Bart, tu es le meilleur!’ kreet Herman De Croo wijl zij haar zakdoek uit haar corsage opdiepte en deze bevallig naar De Wever wierp.
‘Al wat ik vraag is dat ge mij het voordeel van de twijfel gunt, ‘ besloot Bart De Wever zijn speech, waarna hij een lichte buiging maakte.

De drie dames, aangemoedigd door Dinska Bronska, waren inmiddels moeizaam op hun stoelen geklauterd en applaudisseerden zich het apezuur.
‘Di Rupo, au poteau!’ scandeerden ze.’
Ietwat verblind door zoveel bijval uit Franstalige hoek verliet Bart De Wever voor een keer zijn egelstelling en zijn voorzichtigheid.
‘Mesdames et messieurs! ‘ riep hij bij wijze van epiloog, ‘en als ge aandringt wil ik ook wel premier van het land worden!’
Dat hebben Brabançonne en ik er nog afgeknipt, maar toen was het al te laat.

(Louis van Dievel is journalist bij VRT Nieuws en schrijver.)