Een nieuwe naam voor het ACW! - Van Dievel Consulting

Ik knipperde eens met de ogen. Het beeld verdween, gelukkig maar. Om evenwel meteen plaats te maken voor een ander, lieflijker, maar even bizar en ongeloofwaardig tafereel: dat van Bart De Wever die met zijn mooiste keelstem vrolijke Algerijnse volksliedjes zong wijl hij de rolstoel van Yasmine Kherbache voortduwde over ons grasperk en, na een windvlaag, liefdevol het dekentje over haar knieën herschikte. Deze keer kneep ik mijn ogen wel een minuut of twee stijf toe. Ook dit waanbeeld verdween.

‘Hebt u nu ook zoveel last van de Bloedwijn van Zuster Godelieve die we bij de lunch gedronken hebben?’ vroeg ik aan mijn klant.
Patrick Develtere van het ACW reikte mij nog een olifantenslagtand van een goed jaar aan om in de hakselaar te steken en schudde ontkennend het hoofd. O ja, we hebben dus een nieuwigheid bij VDC: om beter de psyche van onze cliënten te begrijpen schakelen wij hen in voor eenvoudige huiselijke karweitjes, waarbij de tong los komt en het gemoed ontlast wordt van bezwaring. Bij Patrick Develtere had deze nieuwe aanpak echter niet – of nog niet - het gewenste resultaat. Somber en zwijgzaam vervulde hij de taak die ik hem op had gedragen maar meer ook niet.
 

Nochtans was de voorzitter van het ACW met een welomschreven doel naar mijn modeste villa in Kalmthout afgezakt.
'Meneer Van Dievel,' had de zwaar beproefde voorzitter zijn komst verklaard, 'wij wensen een nieuwe naam voor onze middenveldorganisatie.'
'Dat kan ik geloven,' zei ik, ' na al die slechte reclame is uw merk wel wat besmet.'
'Dat heeft er niets mee te maken!' schoot de voorzitter uit zijn krammen, 'en gij spreekt over het ACW alsof het een merk van hondenvoer is, ge hebt het hier wel over de navelstreng van van de samenleving in Vlaanderen.'
Daar had Develtere een punt.

'De tijden zijn wel veranderd,' waagde ik het desalniettemin tegengas te geven.
'Ja dat weet ik ook wel,' vervolgde onze cliënt, 'een mens wordt niet meer van wieg tot graf door het ACW bij de hand genomen.'
'Gelukkig maar,' welde het in mij op.
'Het is maar van welke kant ge het beziet,' merkte Develtere nuchter op, 'is de moderne mens nu beter af op zijn eentje in zijn verkaveling?'
We werden het er over eens dat het schone tijden waren geweest, ja toch?
'Moet het nieuwe ACW nog christelijk zijn?' wilde ik nog weten.
'In gedachten.'
Daar moest VDC het mee doen.

'Zeg, waar zijn uw medewerkers eigenlijk?' wilde Develtere weten.
'Ach, Dinska Bronska is naar de yogales van Femma en Brabançonne geeft computercursus bij Okra.'
En toen de ACW-voorzitter mij niet begrijpend aankeek, sprak ik waarschuwend: 'Dat krijgt men dus als men zomaar een moderne naam verzint voor een organisatie met een geschiedenis van hier tot in Tokio. Zoiets moeten we bij het herdopen van het ACW zeker vermijden. De nieuwe naam moet een belletje doen rinkelen, zelfs bij de leden.'
 

Enfin, en toen waren we dus ivoor gaan verpulveren.
Maar in plaats van een sprankelende uitwisseling van originele ideeën voor een nieuwe naam, ontstond er een soort dovemansgesprek, in die zin dat ik als zaakvoerder van Van Dievel Consulting wel volop suggesties deed, maar dat die slechts met een schouderophalen, een ongelovige blik, een afkeurend gegrom of een antwoord van drie woorden werden beantwoord. Ik had al betere brainstormsessies meegemaakt, geloof mij vrij.

'De Zuil,' zei ik, 'een naam die verwijst naar het verleden en impliceert tegelijkertijd stevigheid en steun in moeilijke tijden.'
'Pfft.'
'De Kassa', zei ik, 'een ludieke hint naar het dienstbetoon van het oude ACW.'
'Boh.'
'De Rollator,' zei ik, 'met als ondertoon dat alles op wieltjes loopt met uw vereniging.'
'Grr.'
'GAS', zei ik, 'de afkorting van Gezellig en niet A-Sociaal.'
'Allez toe.'
'De Club,' stelde ik voor, 'daar stoort u niemand mee en het klinkt op een of andere manier toch wervend.'
'Snort.'
'SAFE!', lanceerde ik, 'met uitroepteken! Waarmee bedoeld wordt dat het lid van het oude ACW altijd veilig zit bij zijn vereniging.'
'Geeuw.'
'De Werker', wierp ik in de kring, 'een vintage naam, die zijn heel erg in de mode.'
'Mensen lief.'

U bent wel niet collaboratief ingesteld, heer Develtere,' wees ik hem een beetje terecht.
'Als we toch van naam veranderen, 'repliceerde de voorzitter van het ACW, 'dan moet het er boenk op zijn, de nieuwe naam moet er een zijn waar wekenlang over wordt gesproken.'
Ik stak nog een slagtand in de hakselaar.
'De Belegger dan misschien?'
Develtere trok grote , ongelovige ogen.
'Zijt gij soms zot geworden, Van Dievel?'

Ik besloot de ultieme troef van VDC uit te spelen.
'N-VA', spelde ik traag en iedere letter beklemtonend.
Develtere tastte naar zijn hart.
'Spreek dat woord niet uit in mijn bijzijn,' bracht hij met moeite uit.
Maar een verkoper van gebakken lucht laat zich niet muilkorven in zijn creativiteit.
'N-VA,' herhaalde ik, 'wat staat voor de Naïeve Vrienden van Arco. Met zo'n naam zit u voor jaren gebeiteld.'

Gelukkig kwam toen net Dinska Bronska terug van haar yogales van bij de christelijke zuil. Zij kent iets van mond-aan-mond-beademing, neem dat van mij aan. Volgens mij veinsde Patrick Develtere op de duur bewusteloosheid om de behandeling  langer te laten duren, want toen de ambulance van de Christelijke Mutualiteit aan kwam  gesjeesd was hij plots opnieuw springlevend!