De køkenkåst van Yves Leterme - Van Dievel Consulting

Rewind (de aandachtige en trouwe lezer zal opmerken dat het procedé van de flashback hier al eerder gebruikt is!).
‘Van Dievel,’ had Yves Leterme mij kort na Nieuwjaar gezegd op de nieuwjaarsreceptie van CD&V, ‘zoek mij eens ander werk, ik ben de OESO beu.’
Ik had even de wenkbrauwen gefronst. Had de oud-premier niet pas zijn aanstelling bij de internationale sociaaleconomische gendarme verlengd? En eigenlijk doet Van Dievel Consulting niet aan outplacement, maar gezien de geweldige verdiensten van Leterme voor het vaderland en voor het zakencijfer van VDC in het verleden, besloten wij daar toch serieus werk van te maken. ‘En à propos, ‘ had Leterme zich haast achteloos laten ontvallen, ‘kom niet af met het burgemeesterschap van Ieper. Mijn wereld is tegenwoordig groter dan de Westhoek.’ Waarna hij zich omdraaide en in de massa naar voorzitter Wouter Beke zocht, teneinde zijn vroegere hulpje met goede raad te overladen.

‘Het is geen waar!’ had deze Wouter Beke paniekerig uitgeroepen toen ik hem een dag later van het voornemen van Leterme op de hoogte bracht en tegelijk polste naar een vacature in een verwaarloosbaar maar goed betalend federaal of Vlaams adviesorgaan. Waarna Beke frenetiek aan het telefoneren sloeg. De christendemocratie is een huis met vele kamers. Helaas waren de politieke benoemingen op dat moment al op, zelfs in de Vlaamse Raad voor de Instandhouding van het Overbodige was er geen mandaat meer te begeven. ‘Dan ga ik zelf op zoek,’ had ik Wouter Beke laten weten, ‘maar kom niet klagen als Leterme zijn wederopstanding op een andere lijst dan de uwe maakt.’ Dat laatste was natuurlijk een loos dreigement. Maar het is altijd plezant om een partijvoorzitter de stuipen op het lijf te jagen.

‘Meneer Van Dievel’ sprak de prins mij met zwakke stem toe vanop de draagberrie waarmee hij uit de ziekenwagen werd getild en in onze modeste villa binnen werd gedragen, ‘ik ken u als een vriend en zelfs een intimus van de koninklijke familie en ik wil uw loyauteit niet op de proef stellen. Maar wilt u mij een tijdje voor diezelfde koninklijke familie verborgen houden? Ik zou in alle rust en sereniteit willen herstellen van mijn aandoening. Met andere woorden: ik wil niet dat ze aan mijn ziekbed ruzie staan te maken over wie het meest met mij inzit. Les hypocrites! Niemand houdt van mij!' Waarna de prins de van tranen vochtige ogen sloot en zich aan de rand van de berrie vasthield om er niet vanaf te vallen.

Ik zocht oogcontact met mijn naaste medewerkers en knikte daarop vastberaden.
‘Monseigneur,’ zei ik, u kunt op VDC rekenen. Ons huis is ook het uwe, zolang u het maar wenst.’
Weinig later hadden wij onze knusse bibliotheek omgetoverd tot een nog knussere ziekenkamer en liet de prins zich, met een weliswaar vermoeide glimlach – maar met een glimlach!, onze goede zorgen welgevallen. Mijn vriend en dobermann Brabançonne had zich zonder morren op het voeteneind van het ziekbed neergevlijd en liet zich zonder grommen of zonder zijn tanden te tonen achter de oren krabben. Onze trainee Dinska Bronska had op verzoek van de patiënt nog een knoopje van haar sexy verpleegstersjas los gemaakt, zodat de welving van haar, enfin, soit. 'Wilt ge aan ons Claire en de koters laten weten dat ik te zwak ben om bezoek te ontvangen, meneer Van Dievel?' verzocht de prins mij met een vettige knipoog.

Het is voorwaar niet makkelijk om een eigenzinnige en stugge ex-bewindsman aan ander werk te helpen, moest ik ondervinden. Ik begon mij al af te vragen waarom Leterme plots de pree van adjunct-secretaris –generaal wilde laten vallen. Hij zou zich daar in Parijs toch niet in nesten hebben gewerkt? Ik zocht en ik zocht en sprak al mijn contacten aan maar een internationaal mandaat voor Leterme kreeg ik niet te pakken. Tot mijn oog op de Våcåtüre viel, de Zweedse jobkrant.

"IKEA zoekt bekwåme køkenkåstenmønteur voor Stockholm en omgeving. West-Vlaamse origine en querulånte inborst zijn een pluspunt."

Ik bel dus subito presto met Parijs, maar de lijn was slecht, niet te verwonderen met de socialisten die daar aan de macht zijn. Lag het aan die slechte lijn of had Leterme st*** in zijn oren, wie zal het zeggen. Feit is dat de oud-premier veel enthousiaster reageerde dan ik had verwacht. Hij informeerde geeneens naar de verloning.
U kunt denken hoe verbaasd ik was toen ik nog dezelfde dag in alle media een bericht van mijn cliënt aantrof, waarin hij apetrots meldde dat hij bij IDEA in Stockholm ging werken, als grote directør, dat hij de democratie ging dienen, en dat hij die kans nu moest grijpen, enzovoort enzovoort.

'Het kieken!' vloekte ik luidop, 'nu kan hij niet meer terug.

Bijzonder florissant zag de prins er na zijn eerste nacht in onze geïmproviseerde ziekenkamer niet uit, maar dat kan ook aan de consumptie van diverse roesmiddelen en het tot in de vroege/late uurtjes spelen van strippoker gelegen hebben, bezigheden die in gewone ziekenhuizen mijns inziens niet zijn toegelaten. Ik belde onze huisdokter, die wij om redenen van discretie Jos Raskin zullen noemen. 'Wie is er ziek?' riep dokter Raskin in de telefoon, 'ge moet luider spreken!' Ik haalde mijn megafoon boven en herhaalde de vraag. 'De prins? Allez Louis, speel met iemand anders zijn voeten.' Maar een half uur later stond hij toch aan de poort met zijn stethoscoop. En helaas niet alleen.

De koning stond er, met zijn madame, en zijn vleugeladjudanten, lakeien en diverse hovelingen alsmede de woordvoerder van Het Paleis, professor Van den Wijngaert , Pascale Mertens van het TV-journaal van de VRT, Kathy Pauwels van Royalty, niet nader geïdentificeerde mindere paleiswatchers, en struise lieden van de koninklijke security.

'Laat ons binnen, onderdaan!' riep koning Filip, 'wij weten dat gij hier de zestiende in de troonsopvolging verborgen houdt. Mijn broer heeft dringend medische zorgen nodig die gij niet kunt verstrekken!'
'Maar majesteit,' zei ik een weinig bouche bée, 'hoe weet u dat uw broer alhier te Kalmthout in mijn modeste villa wordt verzorgd?'
'Dank zij de goede banden van onze Staatsveiligheid met de NSA, Van Dievel!' zei de vorst met een triomfantelijk lachje.

Op de vloer van de keuken van onze modeste villa had Dinska Bronska alle onderdelen uitgestald van een Faktum-kast die wij bij IKEA hadden gekocht maar die wij - ook niet na het geduldig lezen en herlezen van de bijsluiter in zeven talen - nog niet in mekaar hadden kunnen steken.
'Probeer maar,' zei ik tot Leterme.
'Gij zijt zot zeker?'
'Wilt u soms dat ik met enkele u minder goed gezinde kranten bel en uitleg hoe de Zweedse vørk werkelijk aan de steel zit?'
'Smeerlap!'
'Al wat ge zegt zijt ge zelf,' zei Brabançonne die nog niet weet dat zwijgen dikwijls beter is dan terug schelden.

'Let op met twitteren in het Zweeds,' waarschuwde ik Leterme enkel nog.

Terwijl een kwaaie koning ongeduldig aan de tralies van onze fraaie gietijzeren poort stond te rammelen, zag ik beweging in de rododendrons. Het nekhaar van Brabançonne ging overeind staan. Maar net toen ik 'Attaque!' wilde roepen, kwamen de oude koning en de oude koningin uit de boschages te voorschijn gekropen, met bladeren, dennennaalden, korstmossen, aardwormen, kevers, en diverse insecten in hun haar, neusgaten en oren en tussen hun tanden.
'Maar majesteiten!' riep ik uit pure gewoonte, 'wat doet u in de bosjes?'
'Van al mijn kinderen,' sprak de koningin op waardige toon terwijl ze op iets minder waardige wijze overeind krabbelde, 'is op dit moment Laurent de meest kwetsbare en ik schenk hem al mijn affectie.'
Ik keek naar de oude koning. Hij haalde zijn schouders op en rolde eens met zijn ogen. Het was eraan te zien dat hij liever aan boord van de Alpa was gebleven.

(Louis van Dievel is journalist bij VRT Nieuws en auteur.)