De Maagd en De Wever - Van Dievel Consulting

U bent niet mee. Ik zie het op uw sympathieke gezichten. Wel, ik zal het u uitleggen. Sinds half deze week staat er aan de poort van de modeste villa van VDC een Mariabeeld opgesteld dat naar verluidt mirakels kan laten geschieden. Hoe de Madonna daar terecht is gekomen, weet niemand (wink, wink!), maar het gerucht gaat dat wie daar neerknielt en een gebed doet én bovendien een donatie doet aan niet nader gespecificeerde “Goede Werken”, zijn of haar kansen op (her)verkiezing met ongeveer 200 procent ziet stijgen. Het zijn geruchten hé, en daarom staat er naast het Mariabeeld niet alleen een betaalterminal maar ook een disclaimer.

De pastoor van Heide die was komen kijken vond dat maar raar, en hij zou eens met Rik Torfs bellen of dat volgens het kerkelijk recht wel koosjer was. En bovendien vond hij het vreemd dat de Mogelijk Miraculeuze Maria uitgerekend aan de poort van het als goddeloos bekend staande Van Dievel Consulting was beland. ‘Ach meneer pastoor,’ zei ik hem terwijl ik kwansuis een enveloppe met inhoud in zijn soutane stopte, ‘Gods wegen zijn ondoorgrondelijk. En koop u nog een klok voor de beiaard waar u al zo lang van droomt.'

Ik had mijn woorden nog niet eens volledig afgemaakt, of het beeld van de Madonna begon plotsklaps licht te geven. In het begin nog wat aarzelend, gelijk een spaarlamp, maar voor de verbaasde ogen van de pastoor van Heide zette het beeld de fraaie gietijzeren poort van onze modeste villa en alle omstanders in een fel licht. ‘Proficiat meneer pastoor,’ zei ik monkelend, ‘het ziet er naar uit dat ge de zegen hebt voor uw nieuwe klok. En nog wel zonder donatie te hebben gedaan.’ Ik moest mij inhouden om de zielenherder niet met een ferme knipoog te bedenken.

Prompt ontstond een stuwing naar voren en verdrongen de eersten in de lange wachtrij zich al zwaaiend met hun kredietkaart om alsnog de zegen van de Moeder Maagd voor hun uit- of herverkiezing af te smeken. Tot mijn verbazing bevond ook Peter Mertens, de leider van de Partij van de Arbeid, zich onder de kandidaten die niet gerust waren in hun eigen wervende kracht of die van hun partij. ‘Kameraad Lowie,’ sprak hij mij aan, ‘kunt ge mij verzekeren dat dit geen truc van de kapitalisten is om geld uit de zakken van de werkende mens te kloppen?’
‘Heer Mertens,’ antwoordde ik, ook in de aanspreking neutraliteit betrachtend, ‘wij hebben zelf de aarde rondom het beeld omgespit op zoek naar draden of kabels, maar niets gevonden. Het is ons ook onbekend waarheen de milde schenkingen van de op verkiezing beluste offerzuchtigen gaan. Dat is ook voor Van Dievel Consulting een raadsel. Wij zijn hier slechts – hoe zal ik het verwoorden – een instrument van de Mariaverering.'
 

‘Hmm, ‘ zei Peter Mertens niet helemaal overtuigd, en speurend naar aansluitingen of stopcontacten die zijn wantrouwen zouden bevestigen, ‘ik zal het eens proberen. Niet dat ik er rekening mee houd, versta mij goed. Het is niet Maria die de uitslag vastlegt, het zijn de kiezers, de werkmensen.’ Waarna hij zijn kredietkaart in de gleuf stopte, zijn geheime code intikte en een stap achteruit deed.
Het Mariabeeld gaf geen sjoege. In de wachtrij weerklonk gelach dat als leedvermaak zou kunnen worden geïnterpreteerd.

‘Ziet ge wel dat het bedrog is! ‘ schamperde Mertens, ‘ook het katholieke bijgeloof spant samen met de reactionaire krachten om de intrede van de ware vertegenwoordigers van de arbeidende bevolking te beletten, juist gelijk De Stemtest. Hoe durven ze!?’
‘Hoeveel hebt u gedoneerd, heer Mertens?’ vroeg ik hem.
‘Honderd euro,’ antwoordde Peter Mertens zonder verpinken. Ik gaf een onmerkbaar seintje aan mijn vriend en junior partner Brabançonne die op zijn tabletcomputer de stand van de schenkingen bijhield.
‘Vijf euro,’ lipte Brabançonne.

‘Zal ik toch maar een lichtje laten schijnen, patron?’ fezelde onze ravissante trainee Dinska Bronska in mijn oor, ‘die mens heeft het al niet gemakkelijk.’
Achter haar welgevormde rug hield ze de zapper verborgen die de draadloze lichtinstallatie van de maagd Maria regelde.
‘Honderd euro is de minimuminzet, Dinska, ‘ fluisterde ik op mijn beurt in haar sierlijke oorschelp, ‘afspraak is afspraak.'
 

Maar alreeds werd onze aandacht opgeëist door een pas aangekomen Maria-vereerder. Onder luid protest van de wachtrij liep N-VA-voorzitter Bart De Wever iedereen voorbij, wapperend met een met een geel leeuwtje versierde kredietkaart van de mij onbekende Vlaamse Natiebank.
‘Uw komst verbaast mij, heer De Wever,’ sprak ik hem aan, ‘u hoeft zich toch geen zorgen te maken over uw herverkiezing.’

‘Ik wil weten,’ zei De Wever, ‘of wij van de N-VA de kaap van de dertig procent zullen ronden of niet. En dan kan ik evengoed bij de Maagd Maria komen offeren als vertrouwen op de kiespeilingen waarmee iedereen ons om de oren slaat.’
‘Dertig procent kan zowel een vloek als een zegen zijn, heer De Wever,’ hield ik hem voor, ‘in Vlaanderen zit u daarmee gebeiteld en in bed met de tsjeven, maar federaal maakt 30 ten honderd het politieke spel alleen maar moeilijker.’
‘Wat kan mij het federale niveau schelen,’ sprak de voorzitter zijn mond voorbij. Maar behalve Brabançonne, Dinska Bronska en ik had niemand dat gehoord.

‘Bon, hoe marcheert dat hier?’ herpakte Bart De Wever zich.
‘Een gebed en een milde donatie, in verhouding tot de inzet voor uw N-VA,’ antwoordde ik.

Brabançonne knikte. Duizend euro in the pocket.
Dinska Bronska trok een vragend gezicht. Doen of niet doen? De poezelige hand waarmede zij de zapper vasthield trilde een beetje.
‘Ja,’ mimeerde ik.
‘Nee toch?’ schudde Dinska Bronska verbaasd het hoofd.
Ik herhaalde met een nadrukkelijke hoofdklik mijn beslissing.
Dinska Bronska haalde de schouders op en drukte op de groene knop.

‘Pats!’ deed de lamp in het uitgeholde Mariabeeld. Er kwam rook uit de neusgaten van de maagd en alras verschenen er kleine blauwe vlammetjes aan haar plaasteren oren.
‘Kortsluiting!’ fezelde Brabançonne ik paniek.
‘Bedrog!’ riep De Wever, wiens kreet honderdvoudig werd overgenomen.
‘Wij hebben hier niets mee te maken!’ probeerde ik de gemoederen te bedaren, ‘richt u tot de paus van Rome!’
‘Ophangen, die bedriegers!’ schreeuwde iemand.
Nog net konden wij aan de woedende menigte ontkomen en belette een stroomsterkte van 10.000 Volt het beklimmen van het fraaie gietijzeren hek dat onze modeste villa van de buitenwereld scheidt.

Het zullen - mijn gedacht - toch de kiezers zijn die de uitslag van de verkiezingen bepalen.
 

(Louis van Dievel is journalist bij VRT Nieuws en auteur.)