De naakte waarheid - Van Dievel Consulting

Ik zuchtte eens diep. Een dag eerder was hier een delegatie van de Open VLD geland. Op eigen kracht nog wel. Ik had gedacht dat die liberale slogan “Mensen hebben vleugels” om te lachen was, maar zelfs Maggie De Block bleek over een stel solide vlerken te beschikken. De Open VLD staat er goed voor, mijn gedacht. Vijftien procent moet haalbare kaart zijn. Met minder kunt ge overigens het premierschap niet opeisen, had ik Alexander De Croo met veel moeite diets kunnen maken...

Een uurtje later zat de SP.A-voorzitter al wat gekalmeerd in de vlammen van de open haard te staren. Dinska Bronska haalde pruilend de schouders op. De jongste Tobback had haar toch wel gedurfde décolleté geen blik waardig geacht en dat Brabançonne met zijn dobermannkop in zijn kruis lag te kwijlen leek hij zelfs niet op te merken.
‘U staat er niet zo goed voor, of vergis ik mij?’ verbrak ik een lange loodzware stilte.
‘Boh…’ antwoordde Bruno Tobback op vermoeide toon, ‘ik weet dat eigenlijk niet.’
‘De Aalsterse afdeling opdoeken was misschien niet zo’n goed gedacht.’
‘Pfft…’
‘Uw mandatarissen rollen vechtend over de straat voor een verkiesbare plaats, of ze klagen er publiekelijk over dat hun trouwe en tomeloze inzet voor de partij niet naar waarde wordt geschat.’
‘Boh…’
‘Het Gentse stemmenkanon Daniël Termont zegt nog net niet dat u het niet kunt.’
‘Och, den Daniël…’
‘Er wordt gefluisterd dat John Crombez de toekomst van de partij is, voor zover de partij nog een toekomst heeft, wel te verstaan.’
‘Mja…’
‘Guy Verhofstadt staat op de barricaden in Kiev het volk op te hitsen, waar zijn de socialisten?’
‘Ik ben niet naar hier gekomen om mij de les te laten lezen, Van Dievel,’ ontwaakte Bruno Tobback uit zijn lethargie.

‘Waarvoor bent u dan wel gekomen, heer Tobback?’ informeerde ik klantvriendelijk.
‘Wij moeten positief in het nieuws komen, ‘ sprak de SP.A-voorzitter resoluut. ‘De SP.A-ministers draaien dag en nacht hun nestel af voor ’t nut van ’t algemeen maar dat krijgen we niet verkocht. Als de SP.A niet in de volgende regering zit, dreigt er niet minder dan de Apocalyps, een sociaal bloedbad, de totale verpaupering, gaan we terug naar de tijd van Daens, maar dat krijgen we ook al niet verkocht.’
‘Misschien geloven de mensen dat wel niet?’
‘Ze moéten dat geloven, het is ons unique selling point.’
‘En u wil dat ik dat voor u campagnegewijs vertaal?’
‘C’est ça. En het mag iets kosten.’
Met een delicaat en toch niet mis te begrijpen gebaar overhandigde ik de voorzitter een stapeltje onbetaalde facturen uit de afgelopen vier jaar, voor een bedrag van vijf cijfers.
 

‘Van Dievel Consulting zal een geste doen, heer Tobback,’ stelde ik de lijkbleek geworden voorzitter gerust, ‘als u er niet meer bij bent na 25 mei, moet u deze campagne niet betalen.’
‘Deal,’ zei Bruno Tobback op de dag van de Moedertaal.
‘Maar ik eis wel carte blanche.’
‘Adjugé,’ sprak Tobback na enig aarzelen.
‘Mag ik intussen uw kredietkaart voor de schuld die uw partij nog heeft uitstaan?'

‘Welaan,’ zei ik toen dat geregeld was, ‘waarover wordt er in Franstalig België gesproken?’
‘Ik zou het niet weten, ik kom daar nooit.’
‘Over de halve blote rug van Elio Di Rupo, heer Tobback. De andere partijen schreeuwen moord en brand. Toen de premier in zijn rood zwembroekske het nieuwe zwembad van Mons opende, was dat geen probleem, maar als hij zich in zijn slaapkamer op zijn rug laat filmen terwijl hij een proper hemd aantrekt, is dat politiek exhibitionisme. Maar de doorsnee Waal en Brusselaar vindt dat sympathiek. Goed geconserveerd, denken ze. Sympathiek, denken ze. Solide. Een rug die vertrouwen inboezemt. Niet graatmager gelijk die van de PvdA/PTB, niet volvet gelijk die van Flahaut. Die blote rug moet de baseline zijn van de SP.A-campagne.’
De frank van Bruno Tobback begon langzaam te vallen.
‘Gij wilt de partij in haar hemd zetten!’ riep hij verontwaardigd.
‘Tss tss,’ kalmeerde ik hem, ‘u hoort wel de klok maar u ziet de klepel niet hangen, of zoiets.'

‘Ik ben wel wat aan de magere kant,’ zei Bruno Tobback een half uurtje later toen hij in bloot bovenlijf en met kiekenvlees poseerde voor de camera van Dinska Bronska.
‘Dat photoshoppen we wel, ‘stelde Dinska hem gerust.
‘Stuurt u al uw lijsttrekkers naar onze modeste villa, heer Tobback?’ drong ik aan, ‘dan hangen de affiches maandag nog uit, net voor de sperperiode begint. U zult zien dat het een klapper wordt, een collector’s item.’
‘Monica De Coninck ook?’ vroeg Tobback.
‘Welzeker,’ sprak ik gedecideerd, ‘deze campagne gaat niet over schoonheid maar over eerlijkheid. Boven de foto komt in koeien van letters:
“DE NAAKTE WAARHEID”
‘En onderaan?’ vroeg Tobback die dat wantrouwige trekje van zijn vader heeft geërfd.
“WIJ WILLEN ERBIJ ZIJN”
 

(De auteur is journalist bij VRT Nieuws en schrijver.)