Op het scherp van de snee! - Van Dievel Consulting

Ik knipoogde eens naar Brabançonne en naar onze ravissante trainee Dinska Bronska. De N-VA zou VDC wel nooit vertrouwen, net zomin als de kaakslagvleugeligen van de partij mijn vriend en voormalige hiërarchische meerdere Siegfried Bracke ooit tot de hunnen zou rekenen.

'Waar is mijn vriend Siegfried overigens?' informeerde ik vriendelijk bij voorzitter De Wever, 'hij is toch niet bedlegerig?'
'Het is niet de moment om flaters te begaan, dus hebben we hem thuisgelaten,' gromde de Antwerpse burgemeester, waarna hij bij wijze van uitspatting een partje appel in zijn glas plat water sopte.

Toen iedereen in een halve cirkel rond de N-VA-voorzitter gezeten was, duwde ik op de zapper en op de mega-flatscreen aan de muur verscheen het hoofdkwartier van de Open VLD in de Brusselse Melsenstraat in beeld.

'Hier in dit fraaie gebouw,' zei ik met enige nadruk, ' is de sleutel tot uw succes gevestigd. U hoeft eigenlijk geen verkiezingscampagne die naam waardig te voeren. Al wat u in de gaten moet houden zijn de stommiteiten van de liberalen. De zogenoemde pestbelastingen, de spaarboekjes, de CEO van de Post.'

Allen knikten vergenoegd. Ja, daar hadden ze de Open VLD pijn gedaan. In gedachten zag de N-VA-delegatie de blauwe kiezers in grote drommen naar de zwart-gele kieslijst overlopen.

'Zullen er nog flaters komen, zult u zich afvragen?'
Iedereen begreep dat de vraag die ik stelde een retorische vraag was.
'Ja, honderd procent zeker,' antwoordde ik voor de zekerheid maar zelf, 'want de Open VLD is opgejaagd wild. En opgejaagd wild loopt blindelings in de tweeloop van de jager. Kunt u nog volgen?'
Alle aanwezigen keken naar de voorzitter en toen die een nors knikje produceerde, bougeerden ook de andere hoofden in op- en neerwaartse richting.

'We gaan nu naar binnen, ' kondigde ik aan.
Op het volgende beeld zat de receptioniste van de blauwe partij tegelijk haar teennagels rood te lakken en een praatje te slaan met de gepensioneerde Luc Van der Kelen, die daar nu wat bijverdient als conciërge met stofjas. Bij de aanblik van de vroegere politieke commentator van Het Laatste Nieuws gingen de oren en de nekharen van Bart De Wever overeind staan en kwam er een dreigend gegrom uit zijn keel. Liesbeth Homans, zoals steeds aan zijn zijde, sprak hem sussend toe.

'Het volgende beeld,' kondigde ik aan, 'komt live uit het partijbureau van Open VLD.'
'Zeg eens , Van Dievel, hoe komt gij aan die beelden, gij doet toch niks illegaals of zo?' wilde Jan Jambon weten?
'Ik dacht  al dat die vraag nooit zou komen,' sprak ik de fractieleider in de Kamer minzaam toe.
'Brabançonne,' wendde ik mij tot mijn trouwe dobermann, 'showtime!'
Uit een hoekje van de bibliotheek steeg een vreemdsoortig toestelletje op, een soort helikoptertje met een buitenmaats oog erop. Het ding ging boven de verraste N-VA'ers hangen, en op hetzelfde moment werden hun kruinen zichtbaar op de flatscreen.

'Een drone, begot!' kreet Ben Weyts die altijd wat rapper van begrip is geweest dan de anderen.
'Inderdaad, heer Weyts. En Van Dievel Consulting heeft er zo twee in circulatie.'
Met de afstandsbediening liet Brabançonne de VDC-drone een toertje langs de kamer maken, liet de mini-camera inzoomen op de neusgaten van Pol Van Den Driessche en op de glanzende schedel van Theo Francken, en deed na nog wat stuntvliegerij een panoramisch beeld van de decolleté van Dinska Bronska op het scherm verschijnen. Van Den Driessche hield pas op met applaudisseren toen hij de vernietigende blikken van Liesbeth Homans gewaar werd.

'Terzake nu,' kwam ik weer tot de dagorde, 'zoals u ziet is de VDC-drone het heilige der heiligen binnengedrongen.'
Op de flatscreen verscheen een vergadertafel, uiteraard gevuld met glazen en flessen, en waarrond  de kopstukken van de Open VLD in diverse staten van uitgezaktheid gezeten waren.
'Amai die beginnen er vroeg aan, 'zei Ludo Van Campenhout na een blik op zijn horloge, het is nog geen elf uur.'
'U vergist zich,' corrigeerde ik de Antwerpse schepen van Sport & Spel, 'kijk maar.'

Op het scherm kon iedereen volgen hoe Patrick Dewael een kanjer van een joint doorgaf aan een verzaligd kijkende en giechelende Gwendolyne Rutten, dewelke eens ferm aan de XXL-toeter lurkte en vervolgens de joint aan de volgende liberaal ter hand stelde, in dit geval aan Alexander De Croo, die toch wat vies naar het nat gezabberde mondstuk keek.
'Die zijn stoned of wat?!' riep scherpslijper Theo Francken verontwaardigd.
'Ja zeker,' bevestigde ik dit vermoeden, 'maar met een welomlijnd doel voor ogen. De partijtop neemt namelijk het voorstel van de liberale jongeren in overweging om de legalisering van cannabis als verkiezingsthema uit te spelen.'

Aller monden vielen open van verbazing. Vervolgens drong de electorale bruikbaarheid van het geziene tot de aanwezigen door.
'War on drugs,' prevelde Bart De Wever, 'wat een cadeau.'
'Moeten we de Open VLD geen kaartje sturen om te bedanken?' grapte de immer olijke Ben Weyts.
Op het scherm was te zien hoe de oude Herman De Croo verrassend lenig op de vergadertafel was geklommen en een vreemdsoortige dans ten beste gaf onder het zingen van een bezwerende  versie van Het Lied der Liberalen.

'Zoals u ziet,' zei ik na een laatste blik op de met blauwe walmen gevulde bestuurskamer, 'voert de Open VLD campagne voor u.'
'Moeten wij dan helemaal niets doen, Van Dievel?' wilde Liesbeth Homans weten, 'campagne voeren is toch ook wel plezant.'
'Ja natuurlijk moet u het land laten volhangen en -plakken met uw boodschap,' kwam ik de toekomstige burgemeester van Antwerpen tegemoet, 'bij wijze van klantenbinding met uw talrijke militanten.'

'Maar de echte campagne zal in de media gevoerd worden. U kunt dus rustig verder gaan met het lanceren van onrealistische voorstellen, zoals het uitwijzen van illegalen naar Nederlandse detentiecentra - en hier knikte ik naar Theo Francken - of het verkeerd tellen van politieagenten in grote steden- deze keer nijgde ik naar ondervoorzitter Ben Weyts. Het volstaat dat u VDC een seintje geeft. Dan contacteren wij op onze beurt De Standaard, die wij van VDC ook adviseren over de kiescampagne. Uw boodschap komt dan met een beetje chance de hele dag op de voorpagina of op de homepage.'
'Gij draagt dus feitelijk twee klakken?' De vraag kwam van communicatie-adviseur Pol Van Den Driessche.
'Van wie zou ik het geleerd hebben, beste Pol?' diende ik hem met een met een smile van hier tot in Tokio van antwoord.

(Louis van Dievel is journalist bij VRT Nieuws en schrijver.)