Het Kerstdiner van VDC - Louis Van Dievel

Hoofdbrekens dat die opstelling aan de tafel ons gekost had! Discussies die wij daarover hadden gevoerd! Want u weet hoe dat gaat als u zelf ooit wel eens een communiefeest hebt georganiseerd: één mistevreden nonkel die vindt dat hij (M/V) met onvoldoende égards wordt behandeld volstaat om de feestelijke sfeer grondig te bederven.Voor de gelegenheid hadden wij de knusse bibliotheek waarin wij het hele jaar door de klanten van VDC van goede raad en méér voorzien omgetoverd in gezellige en toch stijlvolle banketzaal, waar een een kinderkoor Stille Nacht zong en langdurig werklozen die ons door het Kalmthoutse OCMW waren toegewezen een levende kerststal uitbeeldden naast een schitterende kerstboom . De flatulente os en de schurftige ezel uit de kinderboerderij hadden wij stilletjes teruggestuurd, met de smoes dat zij te veel plaats innamen. Maar ik dwaal af, een kwaaltje dat mij steeds vaker besluipt.

'Welkom, heer Develtere,' verwelkomde ik de voorzitter van het ACW, ' proficiat met de uitleg die u aan uw fiscale miljoenenboete hebt kunnen geven, ge moet het maar kunnen.'
Met een stevige hand op zijn schouder escorteerde ik de christenmens naar die hoek van de tafel waar enkel een jong kamerlid van de N-VA zat, de totaal onbekende Peter Dedecker, welke wij hadden uitgenodigd om te leren en dewelke bij de aanblik van zijn toekomstige disgenoot onder de tafel dook en alzo poogde te ontkomen, iets wat ik middels het plaatsen van mijn maat 43 op zijn onschuldige hand nog net kon beletten. 'Prettige conversatie!' wenste ik hen toe.
'En kijk daarzie! Een naamgenoot!' Met een bezweet hoofd en met diverse belastende dossiers onder de eveneens overvloedig transpirerende oksels maakte Jean-Marie Dedecker van de LDD zijn opwachting. 'Komt u mee, heer Dedecker,' sprak ik minzaam, 'voor u heb ik een andere minnaar van kust, zee en westenwind als disgenoot uitgekozen.' 'Toch de Jogan niet?' vroeg Jean-Marie wantrouwig. 'Dat hebt u goed geraden, heer Dedecker!' Middels een perfect uitgevoerde kata-waza katapulteerde ik de président-fondateur van de Partij der Ongemanierden in zijn stoel, récht tegenover Johan Vande Lanotte, die weliswaar zijn windmolen in de vestiaire had moeten achterlaten, maar die alreeds zijn harige handen uitstak om zijn kwelgeest te wurgen, iets waar ik verder geen acht op sloeg. Het zijn de gasten zelf die voor de sfeer moeten zorgen, nietwaar?

'Welkom heer De Gucht!' begroette ik de Europese Commissaris, 'u zult verrukt zijn met uw tafelgenoot.' Alreeds wreef Karel De Gucht zich in de handen en vulden zijn ogen zich met lust. 'Kathleen Cools misschien?' 'Veel, véél beter!' maakte ik een eind aan zijn dagdromen. Van achter het gordijn sprong een in een lange lederen jas uit een mindere periode van de 20ste eeuwse geschiedenis geklede en immer strijdlustige directeur van de Bijzondere BelangstingInspectie, Karel Anthonissen als een overjaarse Zorro te voorschijn. 'Geef u over, belastingontduiker!' riep deze met overslaande stem. 'Gevaarlijke machtswellusteling!' kreet De Gucht op zijn beurt. 'Ik zie dat ik u niet aan elkaar moet voorstellen,' kwam ik tussenbeide, 'ook voor u beiden een prettige avond.'

Alreeds kwam de ene na de andere gast binnen.

De om onduidelijke redenen steeds als "voluntarist" omschreven flapuit Guy Verhofstadt posteerde ik tegenover de zwijgzame Fin Olli Rehn. 'Eurobligaties!' siste Verhofstadt. 'Bezooinigen!' repliceerde Rehn. 'Politieke unie!' wierp de lichtblauwe liberaal in de kring. 'Begrotingsdiziplin!' pareerde de donkerblauwe Rehn de stoot. Meer hoorde ik niet want alreeds was er een catfight aan de gang tussen Freya Piryns en Ingrid Pira, en tussen Fientje Moerman en Gwendolyne Rutten, en tussen Annickske De Ridder en Ludo Van Campenhout, over hun plaats op de lijst, of in de maatschappij, voor zover ik het begreep. Koen Geens had Alexander De Croo in een nelsongreep over de spaarboekjes, wijl De Croo zelf Laurette Onkelinx bij haar zogenaamde "pietje" had over de wetten tegen het alcoholmisbruik. Bart De Wever wilde niet naast of tegenover een overloper zitten, of iemand die zijn gegeven woord breekt, of iemand die kwaad over hem had gesproken, of iemand die dat misschien van plan was. John Crombez draaide zijn rug naar Karel Van Eetvelt van Unizo en kwam tot zijn verbijstering oog in oog te staan met de nog populistischer dame van het Neutraal Syndicaat van de Middenstand - what's in a name - die hem voor de voeten wierp dat fiscale fraude in België doodnormaal en zelfs noodzakelijk is, wat niet over sociale fraude kan gezegd worden.

Mijn gsm rinkelde. Het was Jo Cornu van de spoorwegen die zich verontschuldigde omdat zijn trein was afgeschaft. Mijn gsm rinkelde nogmaals. Het was Johnny Thijs van Bpost die naar eigen zeggen aan het kerstdiner moest verzaken daar hij wat krap bij kas zat. Mijn gsm rinkelde andermaal. Het was Bjorn Ruytinckx van OH Leuven die van het kerstfeest had gehoord en die wat lol wilde komen trappen. Ook natrappen behoorde tot de mogelijkheden.
En nog stond de telefoon niet stil. Deze keer fluisterde een anonieme boze stem namens Al Qaeda dat er een bom zou ontploffen omdat wij soldaten sturen naar diverse Afrikaanse landen waar wij geen zaken hebben. Maar dat trokken wij ons allemaal niet aan. Zelfs de Femen-activiste die met blote boezem op de tafel sprong, en luidkeels in woord en geschrifte eiste dat Pascal Smet stante pede naar Brazilië zou worden uitgewezen, werd amper een blik gegund.

Want inmiddels zat de sfeer er goed in, ten huize van VDC. Borden werden op hoofden stuk geslagen, er werd met wintergroenten en diverse vleeswaren gegooid, gebroken wijnflessen werden geduchte steekwapens, er werd gepoogd om met ons zilveren bestek oogbollen uit hun kassen te lepelen. Iemand schoot een binnengesmokkelde vuurpijl af. Iemand anders dreigde met de gloeiende pook van de open haard.
Het bange kerstkoor zong ineens een octaaf hoger. De toegewezen langdurig werklozen zochten hun heil in en onder het kribbeke van het kindje Jezus. Van buiten klonk het geluid van naderende sirenes.

Maar Dinska Bronska, Brabançonne en ik keken glimlachend en goedkeurend toe. Wij hadden namelijk niet anders verwacht. En plots begon het tot de vechtenden door te dringen, dat wij daar passief op de achtergrond bleven en ons beperkten tot het ontwijken van rondvliegende huisraad. Een na een lieten de vechtenden elkander los. Er viel nog wel een klap en er werd nog wel een pluk haar uitgetrokken en tegen een knoesel gestampt, maar het handgemeen bloedde zienderogen dood. Er werd wat beschaamd en besmuikt gelachen. Olli Rehn complimenteerde Verhofstadt met zijn blauwe oog. Freya Piryns verzekerde Ingrid Pira dat zij de beste keuze is die Groen kon maken. John Crombez deed Karel Van Eetvelt een speelgoed-witte kassa cadeau, Bart De Wever veinsde met een smile van hier tot in Tokio dat hij GAS-boetes uitdeelde wegens het wederrechtelijk bespelen van een fluit, Peter Dedecker kocht een lidkaart van het ACW en Jean-Marie Dedecker aanvaardde het voorzitterschap van Electrawinds. Het koor zette Nu sijt wille kome in, de herders en de driekoningen en Jozef en Maria schaarden zich opnieuw rond de kribbe, De Gucht poogde Anthonissen te reanimeren.

En alles bleef zoals het was.

Dinska Bronska, dobermann Brabançonne en Louis van Dievel wensen u een vredevolle kerst.

(De auteur is schrijver en VRT-journalist.)