Mijn koninkrijk voor een overloper! - VDC

Een half uurtje later zat de fris gedouchte en opgemaakte liberale tegenover mij, strijdbaar en klaar voor de volgende fase. Want zo gaat dat bij Van Dievel Consulting: eerst de rouwverwerking, dan pas de opportuniteiten die daaruit voortvloeien.
'Wij van Open VLD willen de N-VA een koekje van eigen deeg geven,' maakte Rutten haar voornemen kenbaar.
'U wil dus wraak nemen,' peilde ik.
'En nog geen klein beetje,' verduidelijkte Rutten.
'Wraak verblindt,' waarschuwde ik haar.
'En toch,' hield Rutten vol.
'Het is voor VDC een koud kunstje om uw oud-partijlid Ludo Van Campenhout naar de moederstal te doen terugkeren,' ging ik een eind mee in haar gedachtegang, 'zeker nu de kleine De Ridder naar de N-VA is overgestapt, maar op zulke figuren zit u allicht niet te wachten.'
'Dat hebt ge goed gezien,' beaamde de voorzitter van Open VLD, 'wij hadden eerder gedacht aan iemand als Bracke, die in wezen toch bij de verkeerde partij zit.'
'Hmmm,' deed ik op neutrale toon. Een dag eerder had Wouter Beke van Open CD&V ook al gepolst naar de beschikbaarheid van Bracke en zelfs Tobback Junior had mij recentelijk op een receptie aangeklampt over mijn vriend en voormalige hiërarchische overste. 'Hij betaalt nog altijd zijn lidgeld per domiciliëring,' had Tobback mij toevertrouwd, 'dat moet toch iets betekenen!'

'U moet het groter zien,' zei ik, terwijl ik mentaal Siegfried Bracke liet waar hij was, 'u moet met een echt grote naam uitpakken, met iemand die de liberale gedachte altijd wel genegen is geweest maar van wie niemand dacht dat hij ooit de stap in de politieke arena zou zetten. Maar die het nu tot zijn plicht acht om kleur te bekennen en de strijd aan te gaan, vanwege de hoge maatschappelijke sense of urgency, als u begrijpt wat ik bedoel.'
'Interessant,' zei Rutten na enig nadenken, 'wie hadt gij zoal in gedachten?'
Het lag op het puntje van mijn tong om de naam Luc Van der Kelen te laten vallen, maar wie van Het Laatste Nieuws naar de VRT overstapt en daarna naar de Open VLD is misschien niet heel geloofwaardig.
'Luc Coene,' zei ik in stede, 'de donkerblauwe gouverneur van de Nationale Bank. Haast u voor de N-VA met hem gaat lopen, zou ik zeggen.'
Gwendolien Rutten huiverde. Zo'n hardvochtige asociale rouwdouw, zag ik haar denken, en electoraal volslagen oninteressant.
'Ik begrijp uw voorbehoud, mevrouw Rutten,' ging ik een eind met haar mee, 'maar als hij op een lijst van uw partij staat kunt u hem de mond snoeren, terwijl de heer Coene nu nog een ongeleid projectiel is, als u mij die vergelijking toestaat.'
'Toch maar liever niet,' doorprikte de voorzitter mijn proefballon, 'wie hebt ge nog in stock?'

Ik besloot de volgende naam op mijn lijstje, die van Luc Vansteenkiste van Bois Sauvage voor mijzelf te houden, misschien kon ik die nog aan de SP.A verlappen. En na enig nadenken schrapte ik ook de naam van Hugo Camps, hoewel die meermaals was gevallen tijdens een breinstormsessie van VDC. Open VLD leek mij evenwel nog niet klaar voor een filosoof van zijn kaliber.
'Ik ben gemachtigd om namens Patrick Janssens te spreken,' liet ik mij haast achteloos ontvallen, 'de voormalige burgemeester van Antwerpen die door uw partij zo lelijk in de steek is gelaten. Maar hij koestert geen wrok.'
De ogen van Gwendolientje Rutten begonnen te blinken, te pinken en te stralen.
'Patrick Janssens is, zoals u uiteraard wel weet, in wezen een volbloed liberaal. Het kriebelt bij hem om weer aan de slag te gaan, heeft hij mij toevertrouwd. Maar voor wat hoort wat, hij zou graag de Antwerpse kamerlijst trekken in plaats van Annemie Turtelboom.'
Het gezicht van Rutten betrok.
'Die prijs kunnen wij niet betalen,' zei ze na een snelle mentale hoofdrekensessie over percenten, voorkeurstemmen, kiesdelers en apparentering en met spijt in de stem, 'hebt ge nog iemand, nee zeker?' Het klonk wat moedeloos, ook.

'Toch wel, mevrouw de voorzitter,' zei ik. 'De man die VDC in gedachten heeft woont weliswaar in het buitenland, maar kent de Belgische politiek van haver tot gort. Hij is goed van de tongriem gesneden, is een crack van een debater, heeft over alles een mening, is weliswaar van katholieken huize, zoals vele liberalen tegenwoordig, maar hoort sociaaleconomisch en qua ethische opvattingen helemaal in uw partij thuis. 'Waarom zou die dan naar België willen terugkeren?' twijfelde Rutten luidop.
'Omdat er in zijn buitenland te weinig naar hem wordt geluisterd, enfin, dat vindt hij zelf. Ze hebben het over die Gekke Belg als hij weer eens twittert of optreedt in De Wereld Draait Door. Hij wil serieus genomen worden, hij wil wegen op de politiek, maar hij wil vooral een nieuwe uitdaging want hij verveelt zich nogal gauw.'
'Ge maakt mij nieuwsgierig, Van Dievel, wie kan in hemelsnaam dat blauwe wit konijn zijn? Toch geen kerkjurist?'
'Hij staat zijn mannetje in spelprogramma's, zo u wil,' vergrootte ik het raadsel nog, 'maar hij heeft toch veel krediet bij de intelligentsia. En als het moet kan hij beenhard zijn.'
'Yves Desmet kan het niet zijn,' dacht de voorzitster hardop, 'Rik Torfs ook niet, Jean-Paul Van Bendeghem ook niet, Christophe Deborsu misschien?'
'VDC mag graag verbazen,' zei ik met een schalkse glimlach, 'zal ik de man in kwestie even binnenroepen?'
'Alstublieft,' stamelde Rutten verrast.
'Peter, kom maar, we wachten op u!' riep ik naar de op een kier staande keukendeur.
'Toch Peter Goossens van het Hof van Cleve niet!' riep Rutten opgewonden.
'Een veel betere Peter,' verzekerde ik haar.
'Peter Van de Veire?'
'Allez toe, mevrouw Rutten.'
'Peter Verlinden?'
Gwendolien Rutten was op het puntje van haar stoel gaan zitten.
'We wachten op u Peter,' herhaalde ik mijn oproep.
Er gebeurde niets.
'Peter!' riep ik nogmaals, enigszins geambeteerd.
Er klonk wat gestommel en geritsel uit de keuken, waar mijn mystery guest geacht werd de tijd te doden middels het samen aardappelen schillen met Dinska Bronska, de ravissante trainee van Van Dievel Consulting. Net toen ik wilde gaan uitzoeken wat er in hemelsnaam aan de hand was, kwam Peter Vandermeersch alsnog & licht blozend de kamer binnen, met een kanjer van een zuigplek in zijn hals overigens, maar dat is politiek uiteraard irrelevant.

(De auteur is schrijver en VRT-journalist.)