Tu quoque, Alexander? Van Dievel Consulting

Het was een uitgelezen & uitgelaten gezelschap Vlaamse liberalen dat in de late namiddag met veel en luid gelach & gezang zijn opwachting maakte aan de fraaie gietijzeren poort van mijn modeste villa. 'Van Dievel', had fractieleider Tommelein aan de telefoon gezegd, 'wij hebben eerst nog een werklunch bij de Chinees in uw boerengat, want wij moeten de halve ontslagpremie van Filip Anthuenis nog opsouperen. Maar daarna staan we bij u op de dorpel.' Meteen belde ik meneer Ho van het etablissement Ho's Garden in Heide City met het verzoek kwistig te zijn met de scherpe kruiden en de rekening met dubbel krijt te schrijven. 'Boerengat', wat zullen we nu hebben! En ik verwittigde de oude De Croo dat ze op komst waren.

'En we gaan den Bart zijn broek afdoen, tsjoelala tsjoelala,...' klonk het overmoedig uit de liberale kelen, toen ik met mijn breedste commerciële smile en een dito zwaai de poort gastvrij voor hen opende. Bart Tommelein, Patrick Dewael, Gwendolientje Rutten, Alexander De Croo, en De Clercq alsmede De Gucht Junior waren in een door alcohol gevoede strijdlustige en daardoor misschien wel een tikkeltje overmoedige stemming.

Maggie en de Quick

Maggie De Block was verhinderd, legde Tommelein uit wijl hij twee glazen cava mee griste van het dienblad waarmee Dinska Bronska rond ging. The Iron Lady had per abuis een lading illegale Congolezen naar Afghanistan uitgewezen - en vice versa - en dat abuis moest natuurlijk recht worden gezet. 'Streng maar rechtveerdig, nietwaar, Van Dievel?' Waarna hij mij met zijn elleboog in de ribben porde en met twee ogen tegelijk knipoogde.
'En waar is de Quick?' wilde ik weten.
'Die hoort niet bij de partijtop,' zei Tommelein gedecideerd, 'die is bezig met grasmaaien op zondag in Kortrijk.'
'Ik heb hem nochtans op tv gezien om de begrafenis van Didier Bellens te regelen,' drong ik aan, 'was er dan geen andere liberaal anders beschikbaar om te zeggen dat de CEO van Belgacom nergens voor deugde en dat hij dat al van in het begin geweten had? En trekt hij volgend jaar niet de kamerlijst in West-Vlaanderen, terwijl u slechts de Vlaamse lijst mag aanvoeren, waarover u bij de vorige verkiezingen al zo verdrietig was?'
Enige binnensmonds gehouden vloeken, verwensingen en krachttermen waren mijn deel.

Hij loopt in de weg

'Laten we terzake komen,' maande ik de top van de Vlaamse liberalen aan nadat Patrick Dewael Radio Nostalgie oerend hard had opgezet en op de tonen van 'Bridget the Midget' aan het swingen was gegaan met de ravissante Dinska Bronska, 'u bent hier omdat u een probleem hebt, en dat probleem luistert naar de naam Herman De Croo.'

Weg was de feeststemming.

'Hij is passé,' zei Rutten.
'Hij loopt in de weg,' zei Tommelein.
'Hij is antiek,' zei Mathias De Clercq.
'Hij leeft in een andere tijd, zei Jean-Jacques De Gucht.
'Hij maakt Open VLD belachelijk,' zei Mathias De Clercq.
'Hij is een ongeleid projectiel,' zei Jean-Jacques De Gucht.
'Hij heeft natuurlijk zijn verdiensten,' nuanceerde Patrick Dewael, 'maar ik zou ze niet direct kunnen opnoemen.'
'Hij blokkeert de verjonging,' zei Rutten.
'Hij is een karikatuur,' zei Tommelein.
'Ge spreekt wel over mijn pa hé,' protesteerde Alexander De Croo.
'Waarom zijt ge dan mee naar hier gekomen?' wilde Gwendolientje Rutten weten.
'Het is wel merkwaardig,' verstoutte ik mij op te merken, 'dat Open VLD een stemmentrekker als De Croo Senior liever kwijt dan rijk is op zijn kieslijsten. Hebt u soms kamerzetels op overschot?'
'Dat vind ik nu eens geen positieve attitude,' zei Patrick Dewael.

Een vriendenpartij

'Maar meneer De Croo Senior wil toch zijn zetel afstaan, na een jaar of twee?' bracht ik in het midden.
'Zégt hij!' kreet zoonlief.
'Zit er soms een haar in de boter tussen u en uw pa sinds de gemeenteraadsverkiezingen?' polste ik.
'Neuh,' antwoordde Alexander De Croo zonder veel overtuiging.
'De Open VLD is een vriendenpartij,' verzekerde de voorzitster
Hoofdschuddend monsterde ik het al wat ontnuchterde blauwe gezelschap.
'U maakt het uzelf moeilijk,' dacht ik luidop, 'met uw idee fixe dat vader en zoon niet op dezelfde lijst kunnen staan.'

Brabançonne boog zich naar mij toe en fluisterde langdurig in mijn oor.
Ik knikte bevestigend, waarna een nieuwe fluistersessie volgde.

'Wat zegt uwen hond?' vroeg Tommelein.
'Fezelen is onbeleefd,' zei Dewael.

Een oplossing

'Mijn junior partner heeft een idee voor een mogelijke oplossing,' verduidelijkte ik.
De aanwezigen schoven als op bevel naar het puntje van hun stoel.
'Behoort de heer Verhofstadt Guy nog tot de top van uw partij?' vroeg ik.
Gwendolientje Rutten keek eens rond om te peilen hoe haar gezellen daarover dachten.
Collectief schouderophalen was haar deel.
'Wij letten niet zo op wat hij daar in het Europees parlement uitsteekt,' gaf ze toe, 'Europa is niet onze eerste bekommernis.'
'Ik heb horen zeggen dat Verhofstadt socialist is geworden,' zei Dewael.
'En dat hij ruzie stookt in de liberale fractie,' voegde Tommelein er aan toe.
'Als u Verhofstadt nu eens zou dumpen en van De Croo Senior de Europese lijsttrekker maakte,' stelde ik voor.
'Hij weet Europa nog geeneens liggen, ' sneerde Mathias De Clercq.
'Hij gaat niet willen,' waarschuwde Alexander De Croo.
'U moet het hem ook niet vertellen,' verzekerde ik het liberale gezelschap, 'zeg hem gewoon dat hij kopman is en blijft is en laat hem in de waan dat hij de Oost-Vlaamse kamerlijst trekt. Op zijn leeftijd zijn die dingen allemaal niet meer zo duidelijk, begrijpt u?'
Patrick Dewael floot bewonderend.
'Wel wel wel, Van Dievel,' prees hij VDC, 'ik wist niet dat gij ook tot zulke lage manoeuvres in staat zoudt zijn. Welcome in the club.'

Tevreden gingen zij heen.

In de rug geskoten

'Kom maar uit de kast, heer De Croo,' sprak ik toen ik er zeker van was dat geen liberaal in de drank was blijven hangen.
Met krakende gewrichten en een gelaat dat diepe droefenis uitdrukte, wurmde Herman De Croo zich uit de kast van de penduleklok.
'Het spijt me dat ik dit leed heb moeten aandoen, heer De Croo, maar nu weet u tenminste hoe ze over u denken.'
'Dat mijn Alexander mij zo in de rug zou skieten had ik nooit gepeinsd,' bracht Herman De Croo met moeite uit, waarna hij in onbedaarlijk huilen uitbarstte.
'Wat gaat u nu doen?' vroeg ik hem op de man af.
Herman De Croo snoot luidruchtig zijn neus.
'Wat kan ik nog doen?' sprak hij moedeloos.
'Dat verbaast mij nu van u, heer De Croo.'
'Hebt gij soms een oplossing?'
'Een eigen lijst, heer De Croo.'
'Een skeurlijst? De Croo trok grote en verschrikte ogen.
'Ik zou Lijst De Croo ofte LDC geen scheurlijst noemen, heer De Croo, maar de vertolking van het enige ware ouderwetse sociaal liberalisme.'
'Ik maak toch geen kans,' spartelde De Croo tegen, hoewel er al lichtjes in zijn ogen zichtbaar waren.
'Geen kans?' daagde ik hem speels uit. 'U moet zelfs geen campagne voeren. Iedereen weet waarvoor u staat! U haalt gegarandeerd een zetel binnen.'
'Maar skaad ik daar dan de Open VLD niet mee?'
'Heer De Croo,' zei ik wijl ik amicaal en troostend een arm over zijn schouder legde, 'u hebt gehoord wat ze over u zeggen. Ik zou daar geen compassie mee hebben.'
En toen hij nog altijd niet overtuigd leek te zijn:
'En u kunt in de Kamer een mini-fractie vormen met Jean-Marie Dedecker.'

Had ik maar op mijn tong gebeten.

(De auteur is schrijver en VRT-journalist.)

 

Meest gelezen