Troost voor Linda - VDC

'Nog nooit in mijn leven,' snikte Linda hartverscheurend, ' is mij zulk groot onrecht aangedaan,' daarbij in het midden latend over welk geboortejaar we spreken.
De ongekroonde koningin van de parlementaire wandelgangen had het uiteraard over de onkiese, ongepaste, leugenachtige, vernederende, neerbuigende, oneerlijke, bedrieglijke, schandalige, alsmede van de pot gerukte uitlatingen van de genaamde Beke Wouter, voorzitter van de Tsjevenpartij, in het radioprogramma De Ochtend.

Rewind naar donderdag 10 oktober. In de Kamer van Volksvertegenwoordigers poogt CD&V-fractieleider Raf Terwingen (inderdaad: dé vermaarde Raf Terwingen!) er ongezien vantussen te muizen. Dat is evenwel buiten de waardin gerekend, in casu de immer alerte vliegende reporter Linda De Win die dank zij haar welgeschapen voelhorens te weten is gekomen dat de Tsjevenpartij een indexsprong niet ongenegen zou zijn. De proefballon is opgelaten door Vlaams minister-president Kris Peeters die met de verkiezingen in het verschiet (minder dan acht maanden, stel u voor!) , vrolijk oppositie voert tegen het relancebeleid van de federale regering waarvan zijn eigen partij deel uitmaakt.

Met een vliegende schaar en een stevige schouderduw die haar voetbalkennis en -kunde verraden, dreef Linda De Win de eerder genoemde en eerder tengere Terwingen in een hoek.
'Awel, hoe zit dat?' ondervroeg zij minzaam de fractieleider bij wie het angstzweet grote, lelijke en kwalijk ruikende vlekken maakte op zijn zondagse hemd, 'zijt gij nu voor een indexsprong of hoe zit dat?'

Terwingen wist van niets, wat wel vaker het lot is geweest van CD&V-fractieleiders, maar kon dit uiteraard niet voor de camera's die Linda De Win ongenadig op hem liet richten toegeven. Hij prevelde een schietgebed, de almachtige smekend hem een treffelijk antwoord op Linda's vraag in te fluisteren. Tegelijk bedacht hij dat hij beter nooit zijn dorp - het lieflijke Maasmechelen - had verlaten.

'Wat mompelt gij daar?' wilde Linda De Win weten, terwijl zij een cameraman van de RTBF vorderde die daar toch maar stond te luieren, want zij voelde aan haar water dat er groot nieuws te rapen viel.
'Voor ons komt het erop neer om met duidelijke cijfers en bepaalde modellen te komen tot jobcreatie,' stotterde Raf Terwingen, 'dat is het belangrijkste en dat doe je door de loonhandicap weg te nemen. De indexsprong is dan eventueel een element voor ons.'

'Yes we can!' triomfeerde Linda De Win. Zij gunde de lijkbleke Terwingen geen blik meer en belde de eindredacteurs van alle VRT-nieuwsuitzendingen en duidingsprogramma's (een vijfentwintigtal) op met het bevel de persen te stoppen, al hun plannen over het heengaan van Wilfried Martens op te bergen, en in plaats daarvan de uitzendingen te openen met haar primeur en heur lijfelijke aanwezigheid.

Deze lange aanloop om duidelijk te maken hoe lafhartig, hoe min, hoe laag bij de gronds, hoe fundamenteel huichelachtig Beke Wouter, de baas van Raf Terwingen (en in theorie ook van Kris Peeters) wel niet op het gezegde reageerde in De Ochtend op Radio1: 'Terwingen antwoordde op een zinloze vraag van een journalist.'
Mocht de lay-out het toelaten, wij drukten deze uitlating af in kapitalen van letters, om de draagwijdte van deze blamage nog meer te accentueren.

Dat Beke voorts nog zei dat een indexsprong niet ter tafel ligt, is verder van geen enkel belang. Dat hij met zijn achteloos geformuleerd verwijt de journalistieke en persoonlijke eer van Linda De Win bezoedelde, des te meer. Blijkbaar besefte Beke niet dat zijn schandelijke desavouering van Linda gelijk stond met het trappen op de ziel van de rechtgeaarde Vlaming. Want ja, terwijl la Linda bij ons, in de beste Chesterfield van onze knusse bibliotheek en bij een knapperend haardvuur, haar verdriet samen met de kundige hulp van Dinska Bronska en Brabançonne poogde te verwerken, had een woedende massa het hoofdkwartier van de Tsjevenpartij in de Wetstraat bestormd, de inboedel kort en klein geslagen en - teleurgesteld omdat Beke Wouter via de achterdeur was ontkomen - het gebouw in de fik gestoken,daarbij overigens geholpen door de Brusselse brandweer.

'Lowie,' fluisterde Beke Wouter met een van angst toegeknepen keel in mijn gsm, 'ik heb op onvergeeflijke wijze geflaterd, wat kan ik doen om het goed te maken bij Linda?'
Even overwoog ik om het lijsttrekkerschap voor Linda op te eisen, een gedachte die ik meteen weer liet varen. De plaats van Linda is aan deze en niet gene zijde van de barricaden.
'Waar bent u?' wilde ik weten.
'Ik verberg mij in de doornstruiken nabij de fraaie gietijzeren poort die uw modeste villa van de buitenwereld scheidt.'
'Luister goed,' zei ik.

En zo geschiedde het dat een slechts in een grauwgewassen zomerlaken gehulde CD&V-voorzitter, het hoofd ingewreven met asse uit de open haard, voor het oog van de inderhaast opgetrommelde camera's op zijn knieën en met de armen vol rode rozen naar Linda toe kroop, inmiddels haar journalistieke kwaliteiten hoog prijzend, haar schoonheid luid en melodieus bezingend, haar integriteit erend, haar goede inborst lovend, en smekend om vergeving. Waarna hij onder het goedkeurende oog van een tevreden gestelde Linda De Win verklaarde dat de vraag aan Raf Terwingen allesbehalve een zinloze vraag was geweest, dat de indexsprong en de BTW-verlaging op energie de partij diep verdeelden, en dat hij hierna linea recta naar Brussel zou rijden om Kris Peeters de levieten te lezen.

'We zullen nog zien of Peeters nog lijsttrekker wordt, Lesus Christus nog aan toe!' sprak hij bij het afscheid op stoere toon, maar dat was dan misschien weer een tikkeltje overmoedig.

(De auteur is  VRT-journalist en als schrijver maar half zo bekend als Herman Brusselmans.)