Wie wordt N-VA-premier? - Van Dievel Consulting

'Van Dievel, vind mij valabele kandididaat-premier,' had De Wever de ochtend ervoor op zijn bekende aimabele toon aan de telefoon gedicteerd, 'want ik heb geen tijd en geen goesting.' 'Voor de Vlaamse of voor de federale regering?', had ik gepeild. 'Het is al eender,' had de N-VA-kopman ongeïnteresseerd geantwoord. Maar er was geen alarmlichtje gaan branden, bij mij.

'Makkelijke klus jongens (M/V),' had ik mij tot mijn junior partner Brabançonne en mijn trainee Dinska Bronska gericht, na dat fijne gesprek met Bart De Wever, ' bij de N-VA lopen ze te hoop om het vaderland dan wel het Vlaamse gouw te mogen regeren, na een volgende eclatante verkiezingsoverwinning.'
'Waarom regelt De Wever dat dan niet zelf?' opperde mijn vriend en dobermann.
'Het stinkt een beetje, patron,' sloot Dinska Bronska zich bij de scepcis van Brabançonne aan.
Maar ik sloeg geen acht op op hun voorbehoud. 'Aan de slag!' commandeerde ik, 'ik begin met Siegfried Bracke, die is zeker kandidaat.'
Maar hoe vaak ik ook belde en sms'te, mijn vriend en vroegere hiërarchische meerdere bleef incommunicado, wat helemaal niet van zijn gewoonte is.

Het moet zijn dat ik de lijfgeur van de Wetstraat niet meer in de neusgaten had, na een welverdiende vakantie aan de Syrische stranden, want aan het eind van de dag hadden wij nul resultaat. Ik herhaal: nul resultaat.
'Jongens,' vroeg ik met een stem waarin onbegrip en een begin van wanhoop doorklonken, 'hoe kan dat nu? Heb ik iets gemist? Is VDC zijn scherpte kwijt?'
'Patron,' vatte Brabançonne het probleem samen, 'er zijn geen zelfmoordkandidaten te vinden.'
'Zelfmoordkandidaten?'
Nog steeds begreep ik er geen sikkenpit van.
'Patron,' legde Dinska Bronska geduldig uit, 'de kopstukken van de N-VA vrezen dat de staat van genade volgend jaar voorbij zal zijn. Zonder Bart De Wever op de kieslijst zal het resultaat sowieso al minder zijn dan bij de vorige verkiezing. Wie zich binnen de N-VA opwerpt als kandidaat-premier, en het resultaat valt tegen, zal de bonen gevreten hebben, als ik het zo plastisch mag verwoorden. Die kan na de verkiezingen de knipselkrant samenstellen op het partijhoofdkwartier.'

'Ge gaat me toch niet zeggen dat zelfs Geert Bourgeois geen kandidaat-premier is?!' wilde ik weten.
'Zelfs Bourgeois vindt het een linke zaak,' zei Brabançonne die met de Vlaamse minister van Pensioenen had gebeld, 'hij is nog niet bekomen van vorige keer, toen hij zich ongevraagd als kandidaat Vlaams premier had opgeworpen en De Wever hem eens ferm de oren had gewassen.'
'Idem dito voor Jan Jambon, Ben Weyts, Frieda Brepoels, Philip Muyters, Jan Peumans, Matthias Diependaele, Kris Van Dijck, Karim Van Overmeire, Zuhal Demir, Nadia Sminate, Theo Francken en Louis Ide,' vervolledigde Dinska Bronska het lijstje van bedankers voor de eer.
'Ge vergeet Liesbeth Homans!' wilde ik de trainee van VDC al terecht wijzen.
'Homans zit in Antwerpen vastgeklonken aan De Wever, patron, figuurlijk uiteraard.'
Dat ge dat niet weet, scheen ze erbij te denken.
'Zelfs Huub Broers niet?' wilde ik weten.
Dinska Bronska schudde het hoofd. 'Zelfs Minneke De Ridder niet,' voegde ze eraan toe om de ernst van de toestand duidelijk te maken.

'Heer De Wever,' poogde ik de dag erna onze deerlijke mislukking als een nieuwe opportuniteit voor te stellen, 'vermits de N-VA misschien niet echt incontournable zal zijn na 25 mei 2014, en uw partij nog niet dik in de ervaren en gestaalde partijkaders zit, is het misschien beter om iemand van buiten de partij te nemen. Als die dan op zijn bek gaat, om het deze volkse uitdrukking te bezigen, is er geen man (M/V) overboord.' Ik hoedde mij er evenwel mijn stelling te illustreren door de naam van de Oost-Vlaamse gouverneur te laten vallen.

'Hmmm,' sprak De Wever na enig nadenken, ' ge hebt misschien een punt. Maar hebt ge ook bruikbare namen?'

Enigszins onzeker haalde ik het lijstje boven dat de driekoppige staf van Van Dievel Consulting had samengesteld, na een met veel foezel overgoten maaltijd in de Braziliaanse pizzeria Mama Mia, gelegen in de winkelstraat van Heide City.

'Georges Leekens?' las ik af.
Bart De Wever bekeek geïnteresseerd het snotje dat hij uit zijn neus had gehaald.
'Johan Boskamp?'
De Wever knipte met zijn duimnagel het snotbolletje in de open haard.
'Kristien Hemmerechts?'
'Serieus blijven, Van Dievel.'
'Aboe Jahjah.'
'Zot.'
'Patrick Janssens'
'Wie is dat?' vroeg onze klant met een uitgestreken gezicht.
'Tom Lanoye?'
Een braakgeluid was de enige reactie.
'Jean-Marie Dedecker?'
'Goeie mop.'
'Boudewijn Bouckaert?'
'Ge zijt een humorist, Van Dievel.'
'Frank Van Hecke?'
'Hmmmm.'
'Is dat een ja?'
'Nee.'

Er stond nog maar één naam op ons lijstje.
'Frank Van Massenhove,' liet ik zo achteloos mogelijk vallen.
'Maar allez, Van Dievel, onnozelaar, die halve sos wordt toch CEO van de spoorwegen...' vatte Bart De Wever ongeduldig aan, maar uit het zachte geknetter en de blauwe vonken die uit zijn schedel opstegen, kon ik afleiden dat het brein van de N-VA-kopman de naam Van Massenhove niet ongenegen was.
'Denkt ge dat die zou willen, Van Dievel?' veinsde Bart De Wever slechts vage interesse.
'Allez toe, heer De Wever,' improviseerde ik ter plekke, 'nul procent slaagkans bij het spoor tegenover tien procent bij de N-VA, dan zou ik persoonlijk geen moment twijfelen.'

(De auteur is journalist bij VRT Nieuws en schrijver van streekromans.)