En Steve is troef ! - VDC

Mijn vriend, dobermann en junior partner zat er niet helemaal naast. Het was geen begrafenisstoet, maar de bezoekers in hun zwarte limousines keken wel alsof ze van een begrafenis kwamen, dan wel op weg waren naar een teraardebestelling. In beide gevallen die van hun eigen partij, was een gedachte die mij zomaar besprong.

'Welkom heren, dame,' sprak ik de vierkoppige delegatie van de SP.A op neutrale toon toe, 'ik kan me evenwel niet herinneren dat wij een afspraak hebben.'
Meteen ontstond er onder de bezoekers een woordenwisseling over wie de afspraak had moeten maken. 'Gij toch?' sprak voorzitter Bruno Tobback tot Johan Vande Lanotte. 'Nee, Monica ging dat doen, zeker weten!' wentelde Vande Lanotte traditiegetrouw de verantwoordelijkheid af op een ander. 'Zeg, zal 't gaan?' verweerde zich Monica De Coninck, 'hij hier ging daar voor zorgen.' Ze liet haar woorden vergezeld gaan van een duim in de richting van John Crombez, die van de vier het laagst stond in de hiërarchie en het dus niet op iemand anders kon steken.

'Als ge wat helpt bij het klieven,' sprak ik monter, 'wil ik u ook zonder afspraak wel helpen, tegen de gangbare tarieven uiteraard. En gelieve te noteren dat Van Dievel Consulting, na minder prettige ervaringen in het verleden, van uw partij alleen cash aanvaardt in biljetten die geen brandsporen vertonen.'

Een uur later zaten de sociaaldemocraten bezweet en vuil en met blaren op de handen uit te puffen bij het knapperende houtvuur in de bibliotheek. Mijn ravissante trainee Dinska Bronska schonk gul warme wijn volgens een oud Moldavisch recept in (met een scheutje paddenbloed en een snuifje gemalen mestkeverschilden), mijn junior partner Brabançonne zat klaar om al het interessante dat zou gezegd worden te vereeuwigen op zijn tablet.
'Het gaat over Carl Devos,' viel Bruno Tobback met de deur in huis.
'Dus over een mogelijke nieuwe naam en een nog nieuwere koers voor uw partij,' kwam ik nog meer ter zake.
'Laat de voorzitter uitspreken,' zei John Crombez, staatssecretaris voor de Horeca, alsof hij zich op een partijvergadering in Oostende bevond.
Johan Vande Lanotte trok even zijn wenkbrauwen op, een afdoend signaal want Crombez deed de rest van onze bijeenkomst zijn mond nog amper open, tenzij om te ademen.
'Gelijk ge het zegt, kameraad Louis,' gaf Bruno Tobback toe.
'Nochtans hebt u, als ik mij goed herinner,' hernam ik mijn draad, 'de suggestie van de sympathieke professor uit Roeselare carrément afgewezen.'
'Wat konden wij anders doen?' nam minister van Benoemingen Johan Vande Lanotte het woord, ' het is er gene van ons niemeer.'
'Dat is wat simpel gezegd Johan,' verbeterde minister van Gedwongen Arbeid Monica De Coninck hem, 'Voske zegt dat we de verkiezingen in elk geval gaan verliezen, of we nu de oude naam houden dan wel een nieuwe naam kiezen.'
'Dat is wat kort door de bocht, Monica,' corrigeerde partijvoorzitter Tobback op zijn beurt zijn -genote, 'Voske heeft gezegd dat we niet genoeg gewicht gaan hebben om op de regeringsvorming te wegen, en dat we er tien tegen één niet bij gaan zijn.'
'ER NIET BIJ GAAN ZIJN!' echode door een speling van de natuur de wind in de schouw.
Er ging een siddering door de gestelde lichamen van de aanwezige sociaal-democraten.

'Maar…?' moedigde ik de jonge voorzitter en lichtmatroos aan om verder te gaan.
'Maar eigenlijk heeft de professor het niet helemaal bij het verkeerde eind, zal ik maar zeggen.'
'Omdat…?'
'Omdat wij - gelijk de zaken nu gaan - bij de verkiezingen van volgend jaar misschien 15,05 procent halen in plaats van 14,7 en honderd. Als het meevalt. We doen nochtans geweldig ons best hoor, kameraad Louis. Als gij dat eens zoudt willen schrijven in uw populaire blog, het zou ons een geweldige boost geven.'
En toen ik hem over mijn bril stilzwijgend en streng bleef aankijken.
'Maar ge zijt natuurlijk ook journalist bij de VRT, ik versta dat ge geen partij moogt kiezen,' mompelde hij op de duur.
'En dus is het eigenlijk toch aangewezen om voor een nieuwe naam te kiezen, heer Tobback,' zette ik hem opnieuw op het goede spoor.
'Slechter kan niet. Enfin, slechter kan wel, kijk naar de Open VLD met hun tien ten honderd in de peilingen. Waarom zouden we het dan niet riskeren? Nieuwe bezems keren goed. Als we die nieuwe naam rond Kerstmis zouden bekend maken, als de mensen van goede wil zijn, dan blijft dat volgens ons toch tot de 25ste mei hangen bij de kiezers.'
'En aan welke naam had u gedacht?'
'Dat is het probleem. We hebben geen gedacht.'
'Toch wel Bruno, ik heb toch een paar goeie voorstellen gedaan?'
'De Johan hier denkt dat we ons in "Maximumfactuur" of in "Groepsaankoop" moeten herdopen.'
'Klinkt dat nu zo slecht?' mopperde Vande Lanotte verongelijkt.
'Stem Maximumfactuur! Stem Groepsaankoop!' riep Bruno Tobback quasi vrolijk.
'Stem Jogan!' strooide Monica De Coninck nog wat meer zout in de wonde, 'dat vond hij ook een geweldige vondst.'
'Vuile tong!' siste Jogan haar toe.

'Heer Tobback,' sprak ik op enigszins plechtige toon nadat ik gedurende een drietal minuten mijn hersenen in overdrive had geschakeld, waarbij de neuronen of hoe heten die dingen als gekken van de ene kant naar de andere kant van mijn buitenmaatse brein flitsten, 'ik meen de oplossing te hebben voor uw probleem.'
'Spreek, kameraad Louis!' riep de SP.A-voorzitter welhaast smekend.
'Ja, spreek!' riepen zijn partijgenoten in koor. John Crombez viel zelfs op zijn knieën en stak de armen bezwerend in de hoogte.
'Onnozelaar!' siste Vande Lanotte.
'Als ik het goed heb,' vatte ik het verwoorden van mijn remedie aan, ' heeft Carl Devos, eminent hoogleraar politieke wetenschappen zijn ideaalbeeld van de SP.A aldus beschreven: "…Een brede, open sociaal-progressieve partij, met een socialistische inspiratie, waar ook sociaal liberalen niet uit weglopen…. Een partij die niet struikelt over de vraag wat socialisme is en of wat ze doet socialistisch is…" Is dat correct?'
Ik keek mijn bezoekers een voor een in de ogen.
'Jawel, kameraad Louis,' sprak Bruno Tobback namens allen.
'Het vreemde is,' zei ik met een scheef glimlachje, ' dat die lijn niet eens zo lang geleden enkele jaren de partijlijn is geweest en dat zij u electoraal geen windeieren heeft gelegd. U had bijna vijfentwintig procent in Vlaanderen.'
Vande Lanotte was de eerste bij wie de frank viel.
'De Teletubbies,' mompelde hij verdwaasd.
'Beter nog,' zei ik, 'het was de lijn en het resultaat van een charismatische, pragmatische en tegelijk keiharde oud-voorzitter die helaas wat in de vergetelheid is geraakt in zijn gouw.
'We gaan Stevaert toch niet terug roepen!?' kreet Bruno Tobback.
'Absoluut niet,' besloot ik, 'maar u kunt wel uw partij naar hem noemen. Stem Steve! How about that?

(Louis Van Dievel is schrijver en VRT-journalist.)