De minister van Benoemingen - Van Dievel Consulting

Dat lijkt intussen een gewoonte bij de sociaaldemocraten: immer voorwaarts, en de schade meten we later wel op. Keep on walking, don’t look back, weet u nog. Maar ik dwaal af, een typisch kwaaltje bij senior writers, naar het schijnt, heb ik van horen zeggen uit tweede hand.

‘Waarom komt u naar mij?’ antwoordde ik vanop veilige afstand, geleerd als ik ben door de traditioneel moeilijke relatie tussen VDC en SP.A, ‘u hebt toch een duur hoofdjagerskantoor uit een neutraal land te uwer beschikking dat zich geheel naar uw wensen schikt?’
‘Het zijn broddelaars,’ verwoordde Vande Lanotte zijn mistevredenheid op expliciete toon, ‘knoeiers, prutsers, dilettanten, klunzen, amateurs die geen benul hebben van politiek.’

‘Nochtans,’ wierp ik op, ‘ hadden uw hoofdjagers de juiste kandidate voor u gevonden, met name de bazin der verenigde vuilnismannen uit de privé.’
En ook al hoedde ik mij ervoor de naam van deze kandidate de vernoemen, de verwijzing naar haar bizarre lotgevallen alleen al deed het machtige hoofd van de minister van Politieke Benoemingen en de Noordzee opzwellen en paars kleuren van gramschap, en wel in die mate dat het nochtans solide gietijzer van de poort kreunde onder de uitgeoefende druk.

'Wel, doet ge het of doet ge het niet, Van Dievel?'
De toon van de minister van Politieke Benoemingen en de Noordzee kon gerust als 'korzelig' omschreven worden en zijn stemtimbre als 'benepen', al kon dat laatste ook aan een gebrek aan asem worden toegeschreven, veroorzaakt door het knellende traliewerk.
'Wat schuift dat?' informeerde ik naar goede sociaaldemocratische traditie.
'No cure no pay!' poneerde Vande Lanotte enigszins uitdagend.
'Hahaha!' zei ik dan weer, daarin bijgetreden door mijn dobermann en junior partner Brabançonne en mijn huishoudelijke manager en apprentice Dinska Bronska, die zich links en rechts aan mijn zijde hadden geschaard.

Na langdurig gesjacher stemde de minister morrend in met een bedrag dat ergens tussen mijn maandwedde bij de VRT en de pree van Johnny Thijs van Bpost (oud huis De Belgische Posterijen) ligt.

'We hebben een profiel nodig, heer Vande Lanotte,' zei ik nadat ik de stapel bankbiljetten met een handig machientje op hun echtheid had gekeurd, 'zonder duidelijk profiel kunnen wij geen geobjectiveerde keuze maken.'
'Doe wat ge niet laten kunt,' liet de minister van Politieke Benoemingen en de Noordzee zich haast achteloos ontvallen, 'zolang het er maar één van ons..'
Er weerklonk een kreetje van pijn. Vande Lanotte had zichzelf op de tong gebeten!

'Studies? ' bracht ik naar voren om het vooruit te laten gaan.
'Toch zeker lager onderwijs,' meende de minister, 'van het lange type.'
'Een master lager onderwijs', noteerde ik.
'Nuttige ervaring?' wilde ik weten.
'Op een kabinet gewerkt hebben lijkt mij een minimumvereiste.'
'Treinreiziger?'
'Hij moet wel een trein van een koe kunnen onderscheiden hé Van Dievel.'
Er vormde zich een soort grijns op het gelaat van Vande Lanotte die in sociaaldemocratische middens als een gulle lach wordt geïnterpreteerd.
'Regionale verankering?
'Wat wilt ge daar mee zeggen?'
'Moet hij of zij van de Vlaanders zijn?' verduidelijkte ik.
Aan dat criterium had de minister zelf nog niet gedacht.
'Gij hebt wel interessante suggesties, Van Dievel,' gaf hij toe.
'Een bewijs van goed zedelijk gedrag?'
' Het is voor 't spoor, hé Van Dievel, het is niet om directeur van 't gevang van Wortel te worden.'
'Lid zijn van de partij?'
'Overbodig.'
'Pardon?' vroeg ik, geheel van mijn à propos gebracht door dit onverwachte antwoord.
'De nieuwe baas van het spoor moet mijn visie delen, dat is iets heel anders,' verduidelijkte de minister van Politieke Benoemingen en de Noordzee.
'Lidkaart gewenst, datum van aansluiting onbelangrijk, ' schreef ik voor alle zekerheid op.
'En namen die beginnen met De Scheemaeker komen niet in aanmerking,' vervolledigde Vande Lanotte het profiel.

'Wij houden nu stafvergadering,' deelde ik de minister van Politieke Benoemingen en de Noordzee mede, 'u blijft hier wel even wachten zeker?'
Nog maar net had ik deze woorden uitgesproken of het begon onbarmhartig te regenen. En pas toen besefte onze klant in welke penibele toestand hij zich bevond. Maar hij zat muurvast.

Uit pure compassie speelden Dinska Bronska, Brabançonne en ik slechts één boomke wies, alvorens naar onze opdrachtgever terug te koppelen, zoals dat in onze middens heet.
'Heer Vande Lanotte,' zei ik enigszins plechtig, 'volgens Van Dievel Consulting, begeleider van openbare besluitvorming in al haar vormen sedert 2007, bent uzelve de geknipte kandidaat om de nationale Maatschappij der Belgische Spoorwegen te leiden.Een uur per dag kunt u wel vrijmaken, denken wij.'
'EUH?!
Meer kon Vande Lanotte de eerste tien seconden niet uitbrengen, iets wat zelden gebeurt, neem het van ons aan.
Maar toen legde zijn gezicht zich in de vreemde plooi die in sociaaldemocratische middens  als een grijns van tevredenheid wordt uitgelegd.
'Van Dievel, ik heb u zwaar onderschat.'

Ik boog eens minzaam en bescheiden, daarin nagevolgd door mijn junior partner en mijn apprentice.
'Als ik aan alle criteria voldoe, waarom ook niet?' vervolgde onze opdrachtgever, die zijn tegenwoordigheid van geest overduidelijk terug had gevonden, 'en het kost de staat niets, want ik zal die zware taak uit pure burgerzin op mij nemen.'

'Dinska Bronska hier zal de verdere details met u regelen,' zei ik ten afscheid, 'het was prettig voor u te mogen werken.'
'Welke details,' wilde een wantrouwige Vande Lanotte weten, 'ge zijt toch al betaald?'
Hij verbleekte evenwel toen Dinska Bronska de bedrijfstube vaseline opende en daarmede zijn hoofd overvloedig insmeerde.
En dan nog weerklonk er nog hartverscheurende gekerm toen het hoofd van de minister van Politieke Benoemingen en de Noordzee, alsmede CEO van de Spoorwegen, met een sponzig 'plop'-geluid uit de tralies van onze gietijzeren poort werd bevrijd.

(De auteur is senior writer bij VRT Nieuws en auteur.)