De schuld van Fabiola! - Van Dievel Consulting

Nog voor ik het portier had kunnen dichtslaan, hadden wij al een verkeersovertreding of drie op ons palmares. Als het om het dienen van de koning gaat, luidt mijn standaardverklaring voor de politierechter, moeten futiliteiten als snelheidsbeperkingen en het verbod op spookrijden wijken. Niet dat ik daar ooit gehoor voor heb gevonden, het gaat mij om het principe.

Ik trof het staatshoofd veertien minuten en zevenenveertig seconden na ons vertrek uit Kalmthout aan onder een statige eik in het park van het kasteel van Laken. Met zijn hoed scheef op zijn nobele hoofd en met een dekentje uit de Aldi over zijn knokige knieën. Er verscheen slechts een flauwe glimlach op zijn gelaat toen hij ons zag naderen. Brabançonne had een kapotte voetbal tussen zijn dobermanntanden die hij kwispelend voor de voeten van Albert II deponeerde. Als we op visite zijn bij de koning speelt hij altijd dat hij een hond is. Ikzelve ging aan de voeten van het staatshoofd zitten, klaar om zijn vragen te beantwoorden en zijn wensen te vervullen.

'Meneer Van Dievel,' sprak de vorst na een lange stilte, 'hebt u soms ook buitenechtelijke kinderen? Ik weet dat het een indiscrete vraag is, maar ik stel ze toch omdat ik niet weet of u zich in mijn situatie kunt inleven.'
'Wel een half dozijn, sire, ' schoot ik met spek, ' en ze lijken allemaal op hun respectieve moeders.'
De vorst keek verrast op.
'En hebt u daar nooit euh kweddelen mee, gelijk ze zeggen?' wilde hij weten.
'Nooit majesteit, ze dragen allemaal mijn naam en ze zullen later, na mijn verscheiden, allemaal van mij erven. Niet dat er veel te rapen valt, behalve misschien mijn domein in Spanje en mijn modeste villa in Kalmthout, waar de lokale grondspeculanten natte dromen van hebben. En ik zie ze ook even graag als mijn binnenhuwelijkse kinderen.'
'Aha, die hebt u dus ook?'
De wenkbrauwen van het staatshoofd dansten op en neer van verbazing.
'Wel een half dozijn, sire,' deed ik er een schep bij, 'wij Van Dievels zijn nog aanhangers van de kinderweelde, in de hoop dat er tussen die hoop toch eentje zal zijn die voor ons wil zorgen als we oud en gebrekkelijk zijn en niet rap genoeg meer naar de koer kunnen.'

'Ik had dat in de tijd ook moeten doen,' verzuchtte de vorst, ' dan had ik al die miserie niet gehad. Maar ja, ik mocht niet.'
'Van de koningin niet, sire?' vroeg ik pro forma.
'Neeh!' veerde het staatshoofd op, 'van Fabiola, die **** kw***! En nu stookt ze dat meiske Delphine op om mij de duvel aan te doen, omdat ik kwaad op haar ben geworden over die Stichting Fons Dinges.'
'Fons Pereos,' vulde ik gedienstig aan.
'Ik werk voor mijn dotatie, meneer Van Dievel, ook al ben ik al 79 jaar! De mensen schijnen dat te vergeten. Lintje knippen hier, handje schudden daar, iedere week Elio ontvangen, alle dagen naar het gezaag van Yperzelemans luisteren, de schuld voor de stommiteiten van mijn familie krijgen, uitgelachen worden door die ene partij, u weet wel, dat is niet niks hé! Dat werkt op het koninklijke gemoed. En ons Paola doet haar commissies tegenwoordig per velo in de Colruyt en we zetten de voordeur altijd op een kier omdat we niemand meer hebben om de mensen treffelijk te ontvangen. Maar die ros van een ***! Wat doet die nog voor het land? Kunt u het mij zeggen, meneer Van Dievel?'
Ik bleef het antwoord schuldig.
Brabançonne speelde inmiddels blindemannetje en zakdoek leggen met de koninklijke eekhoorns.

'Meneer Van Dievel,' sprak de vorst aarzelend, ' ziet u een oplossing voor mijn directe probleem met het meiske Delphine? Ik zou dat graag opgelost hebben tegen de Nationale Feestdag.'

Ik pijnigde mijn hersenen. Vergeefs, dacht ik, tot plots een geniale gedachte de neuronen onder mijn schedel deed knetteren.
'U hebt toch veel imitatoren, hé majesteit?'
'Ja!' antwoordde de koning met pretlichtjes in zijn ogen, ' op de tv, op de radio, en op alle zenders hé. De koningin en ik lachen ons daar altijd een kriek mee. Weet u, meneer Van Dievel, dat ik ooit zelfs in de hitparade heb gestaan, gelijk ze dat noemen?'
Veel soepeler dan ik had verwacht kwam de vorst overeind en begon heupwiegend te rappen: "Ik ben de koning van dit land, en rappen vind ik heel plezant, adoebedabedoebedabedoedada!"

Maar toen schoot er iets in zijn rug en ging de vorst opnieuw moeizaam zitten.
'Als u nu eens, sire, een van die dubbelgangers naar het DNA-onderzoek stuurt. Ik geloof dat er nogal ogen zullen worden getrokken als blijkt dat er geen enkel verband kan gelegd worden tussen U en uw euh probleem.'
'Meneer Van Dievel!' sprong de koning alweer kwiek overeind, ' u bent geniaal! Sliep sliep uit, Fabiola!'
'Hoho,' temperde ik het koninklijke enthousiasme, 'ik geef u deze gouden tip enkel als u belooft om na de nationale feestdag eindelijk een keer met het meiske Delphine te bellen en een koffie met haar gaat drinken.'
'U hebt niks te willen,' antwoordde de koning stug.
'Toch wel,' hield ik vol.
'Ik durf niet,' zei de koning vervolgens, 'en daarbij, ik heb haar telefoonnummer niet.'
'Vraag het haar gewoon, sire,' zei ik met mijn breedste glimlach, 'ze zit in onze batmobiel te wachten tot we haar roepen.'