Iedereen komt als de koning roept - Van Dievel Consulting

Op de achtergrond hoorde ik hoe de koningin een schlager van Adamo uit de jaren zestig kweelde wijl zij nijver de stofzuiger hanteerde.
'Gelukkige verjaardag, sire,' zei ik, 'ik vertrek stante pede, zonder verwijl en met bekwame spoed.'
In een wip en een zucht hadden Brabançonne en ik onze tuinbroek geruild voor ons zondagse kostuum en geen tien minuten later raasden wij alreeds met miskenning van alle verkeersregels door de Rupeltunnel, richting Brussel. De wind zat wat tegen, anders hadden wij zekerlijk het record op de afstand Kalmthout-Brussel scherper gesteld.

De begroeting was zoals steeds hartelijk. De koning was bijzonder verguld met het jaarabonnement op deredactie.be dat wij hem bij wijze van verjaardagscadeau overhandigden.
'Kom mee,' zei de vorst, 'er is iets met de post gekomen.'
In het midden van zijn bureau lag, naast de bekende en gehate bruine envelop van het ministerie van Financiën, een nog maagdelijke belastingaangifte.
Amai, dacht ik, de regering Di Rupo laat er geen gras over groeien.
'Ik heb die brief nu al een keer of drie van voor naar achter gelezen en ik begrijp er geen sjiek van, meneer Van Dievel. Is het waar dat mijn onderdanen ieder jaar die kwelling moeten ondergaan?'
'Hebt u geen boekhouder, majesteit,' vroeg ik, 'die u kan bijstaan bij het invullen van de aangifte?'
'De koningin en ik houden een schriftje bij met wat er binnenkomt en wat er buitengaat, meneer Van Dievel, andere mensen hebben daar geen zaken mee. Maar u vertrouwen wij blindelings.'

Brabançonne en ik glommen van trots bij zoveel koninklijke fiducie.
'Sire,' sprak ik plechtig namens ons tweeën, 'wij zullen u met raad en daad en geheel belangeloos bijstaan.'
De koningin stak haar hoofd naar binnen.
'Albert, ik ga met de velo naar de Colruyt, moet ik nog iets voor u meebrengen?'
'Rien, mignonne,' antwoordde de vorst, 'wilt ge wel opletten als ge de steenweg oversteekt?'
'U was dus op 1 januari gehuwd met de koningin,' vatte ik het invullen aan, 'dan zetten wij hier een kruisje.'
Het staatshoofd zette zijn leesbril op en keek aandachtig mee over mijn schouder.
'Hebt u personen ten laste, sire?'
'Tien miljoen, à peu près.'
'Pardon?'
'Zijn alle Belgen dan niet te mijnen laste, meneer Van Dievel? '
Het kostte mij enige moeite om uit te leggen wat de fiscus ermee bedoelde.
'Ha, dat zijn dus personen die op mijn kap leven.'
'Als u het zo wil stellen, majesteit.'
'Achttien dan,' sprak de vorst kordaat.
'Pardon?' liet ik mij nogmaals ontvallen,' en wie zijn dat dan wel sire?'
De koning begon op zijn vingers te tellen.

'De koningin, la veuve Fabi, mijn zeuns, Astrid, hun wederhelften, en dan tien kleinkinderen zeker.'
'De weduwe en uw kinderen hebben toch eigen inkomsten, sire?' wierp ik op.
'Ach meneer Van Dievel,' sprak de vorst op enigszins klagerige toon, ' nu dat ze minder pree krijgen van de staat en daar bovenop belasting moeten betalen, komen ze allemaal opnieuw thuis wonen, hebben ze gezegd. Er is hier toch plaats genoeg hé papa, zeggen ze, en dat is toch gezellig. Enfin, het is hier gedaan met de rust.'

Het werd de koning plots droef te moede.
'Al jaren, meneer Van Dievel, droom ik van een rustige oude dag. Uitslapen, wat in den hof werken, 's noenens een spelleke petanque, de koningin helpen met patatten schillen, en 's avonds eens naar de cinema of een pint gaan pakken op een terras. Maar het is mij niet gegund, meneer Van Dievel! Ik vraag al drie jaar aan meneer Di Rupo: mag ik ermee stoppen, Elio? Liever vandaag nog dan morgen. Nee, majesteit, nee! roept hij dan in paniek, dat ik het cement ben dat de natie bindt en blabla en patati en patata. En dat we moeten wachten tot na de kiezing van volgend jaar. En dat Filip er nog niet klaar voor is. Maar Elio, zeg ik dan, peinst gij dat ik er twintig jaar geleden klaar voor was? Ik moest van Jean-Luc Dehaene. Ik zal u niet versteken dat ik het graag gedaan heb, maar nu... Ik ben het zo beu, meneer Van Dievel.

Ik legde een troostende arm over de schouder van de droeve koning. Brabançonne likte aandoenlijk aan de koninklijke hand.

'En in plaats van mij op de 20ste juli te laten zeggen: mensen, het is wel geweest, ik stop ermee, mag ik u voorstellen de nieuwe koning of de nieuwe koningin. Want dat zou nogal wat zijn hé meneer Van Dievel, als de klein Elisabeth koningin zou kunnen worden. Een verstandig kind dat dat is! Van wie zou ze dat hebben? Natuurlijk zal ons Astrid nog een paar jaar chaperonne moeten spelen, maar die gaat dat kunnen, dat meiske wordt zwaar onderschat, gelijk die lintjes kan knippen. Maar nee dus, ik moet aanblijven. Ik ben er verdorie 79 en als cadeau krijg ik een belastingbrief in mijn bus en komen de koters en hun koters de rust hier verstoren. En ik moet er niet aan denken dat ik op alle momenten van de dag Fabiola in de gang tegen het lijf zou kunnen lopen.'

De koningin stak andermaal haar hoofd naar binnen.
'Ik ben terug, chouchou, deze avond eten we chipolata met bloemkool en patatjes.'
De vorst wreef in zijn handen van plezier.
'Het geluk ligt in kleine dingen, meneer Van Dievel.'

Bij het afscheid drukte de vorst mij zijn inmiddels geheel ingevulde belastingbrief in de handen.
'Wilt u die op de post doen, meneer Van Dievel?', vroeg de vorst met hangende schouders.
Ik voelde grote deernis en tegelijk machteloosheid.
'Enfin, als er niets aan te doen is doen wij maar voort zeker?' mompelde Albert II
Op dat ogenblik kreeg ik een ingeving die de grondwettelijke monarchie op haar grondvesten zou laten daveren.
'Ik heb een oplossing, sire, maar het is wel een radicale.'
'Spreek, meneer Van Dievel.' Ik zag een minuscuul hoopvol lichtje in zijn ogen verschijnen.
'Zwzwzwzwzwzw,' fluisterde ik in het koninklijke oor.
'Meent u dat, meneer Van Dievel?'
'Zwzwzwzwzwzwzw.'
'Maar meneer Van Dievel! Een stakende koning, dat kan toch niet. En ik ben geeneens gesyndiceerd!'