De filosoof van Berlare - Van Dievel Consulting

Gehoorzaam wisselde ik enkele keren van stoel. Het was kil in de anders zo gezellige bibliotheek van mijn modeste villa. Mijn gast had niet gewild dat Brabançonne de open haard aanstak, omdat de rookontwikkeling nefast zou zijn voor de delicate stof van zijn kostuum en van zijn stembanden.
'Moet die hond hier blijven?' had mijn gast vervolgens weinig subtiel gesuggereerd toen mijn vriend en dobermann een wollen trui aantrok alvorens zich zuchtend in zijn mand te nestelen. Ik had eens naar Brabançonne geknipoogd en had de opmerking van Karel De Gucht genegeerd, wat hem duidelijk stak.

'Wat kom ik hier eigenlijk doen?' vertolkte hij binnensmonds maar goed verstaanbaar zijn innerlijke gemoedsgesteltenis.
'U bent hier, heer De Gucht,' pikte ik soepel in, 'omdat u ondanks uw hoge IQ, uw hoge positie en uw hoge eigendunk, niet meer serieus wordt genomen wanneer u uw licht laat schijnen op het politieke toneel in Vlaanderen. En u begrijpt niet waarom.'
'Helaba, ik ben niet naar dit boerengat gekomen om mij te laten beledigen hé Van Dievel!' pruttelde de Europese commissaris voor Handel en Nijverheid tegen.
Maar zijn protest miste overtuiging. En hij wist het. En ik voelde het.
'Wie de Sinksenfoor en het faillissement van Den Beerschot meent te moeten aangrijpen om de ideologie van een politieke tegenstander aan te vallen, is niet goed bezig,' ging ik onverstoorbaar verder, ' ten eerste omdat de aangehaalde argumenten zo zwak zijn en ten tweede omdat hij de tegenstander in kwestie, de niet onbegaafde polemicus De Wever Bart, een voorzet op maat geeft om meteen tegen te scoren en de match naar zijn hand te zetten.'
Karel De Gucht trok een pruilmondje.

'Ten derde,' vervolgde ik strenger dan ik van zin was geweest, maar ja, ik kon nog moeilijk stoppen nu, 'omdat de burger inmiddels zijn buik vol heeft van het Europa dat u belichaamt en liever zou hebben dat u de immer smeulende Euro- en bankencrisis te lijf gaat dan dat u zich met voetbal, paardenmolens en 't Schoonverdiep bemoeit.'
'En ten vierde,' wreef ik nog wat zout in de wonde, 'omdat u de partij met wie u vermoedelijk uw gedachtegoed deelt, namelijk de Open VLD, meer kwaad dan goed doet met uw waarschijnlijk door de Melsensstraat ongevraagde kritiek op de voorzitter van de N-VA. U weet toch dat uw partij het in de peilingen archi-slecht doet of volgt u dat zo niet?'

'Kan de stoof niet aan?' vroeg een van miserie bibberende Karel De Gucht, 'ik krijg het ineens zo koud.'
Ik knipoogde andermaal naar Brabançonne die binnen de kortste keren een perfect vuur aanlegde, dat de bibliotheek met zijn aangename gloed vulde.

'Wat kan ik doen, Van Dievel?' klonk het al wat menselijker toen de letterlijk en figuurlijk ijzige sfeer in de kamer verdreven was.
'Kies uw thema's beter uit, heer De Gucht,' raadde ik hem aan, 'naar uw stem over bijvoorbeeld de GAS-boetes zal wél geluisterd worden, mijn gedacht. Elke rechtgeaarde liberaal - en daar reken ik dan Bart Somers even niet toe - zal daar toch tegen zijn?'
'Probeer niet altijd te klinken alsof u de wijsheid in pacht hebt, ook al bent u nog zo overtuigd van uw gelijk. Kijk naar uw boezemvriend Guy Verhofstadt die vroeger een onuitstaanbare betweter was en nu een veelgevraagde gast is in praat- en duidingsprogramma's, omdat hij de kwinkslag niet schuwt en bovendien tegenwoordig het tegenovergestelde predikt van wat hij vroeger verdedigde. Ik zeg niet dat u de pias moet uithangen, maar een glimlach, een chuckle gelijk de anglofielen dat zo schoon verwoorden, een twinkeling van pret in de ogen, een beetje zelfrelativering zouden wonderen doen.'

Op dat ogenblik maakte mijn huishoudelijke manager Dinska Bronska haar opwachting met een plateau uitgelezen petits fours, een fles van de prijzige Toscaanse wijn van het De Guchtse Landgoed en een décollleté om u tegen te zeggen, en ze lachte onze gast zo aanminnig toe dat diens anders zo stuurse gelaat leek te smelten en er een smile van oor tot oor op zijn facie verscheen. Achter de rug van De Gucht trok Brabançonne een vies gezicht en spuugde de foezel stiekem uit in de kwispedoor.

'Maar wat ik u eigenlijk écht wil aanraden, heer De Gucht,' bracht ik De Gucht wederom bij de les, ' - tenminste als u bereid bent mijn vorige raadgevingen ter harte te nemen - is dat u Europa en de schone pree die ermee samenhangt de rug zou toekeren en uw comeback zou maken in de vaderlandse politiek. Uw partij ligt op apegapen, heer De Gucht, en hoe meer de partijleiding ervan overtuigd is dat ze goed bezig is, hoe sneller de vroegere liberale kiezer elders zijn heil zoekt. En waar "elders" ligt, hoef ik u zeker niet uit te leggen? Pleeg een staatsgreep, heer De Gucht, schuif dat jonge volk opzij zoals u indertijd door uw boezemvrienden opzij werd geschoven en grijp de macht binnen Open VLD, en wees gerust en niet bevreesd, veel zal u vergeven worden. Want wat nu als bemoeienis vanuit een ivoren toren in Brussel wordt aanzien, zal dan verwelkomd worden als leven in de politieke brouwerij. Met u wordt de politiek opnieuw spannend, als ik dat zo mag zeggen. '

De nu nog Europese commissaris was een en al aandacht.

'Denkt ge dat ik dat kan riskeren? vroeg hij met een stem die dikke goesting verraadde.
'Hoeveel procent haalde de VLD onder uw voorzitterschap en waar is de partij nu beland?' beantwoordde ik zijn vraag met een tegenvraag.
'Enne...'
'Ik weet wat u bedoelt, heer De Gucht, maak u daarover geen zorgen, die Porsche Cayenne staat nog altijd in de garage waar u hem destijds hebt moeten achterlaten.'