De bal is rond, en zo - Van Dievel Consulting

Aanvankelijk was het bericht over het faillissement van De Kielse Ratten ten stadhuize op vreugdekreten en het geplop van champagneflessen onthaald - want was Beerschot niet de club van de vorige en gehate burgemeester Patrick Janssens, veroorzaker van al het stadse leed? Tot iemand met gezond verstand had vastgesteld dat de metropool van Vlaanderen zich op voetbalvlak enkel nog kon beroemen op FC Antwerp, al jaren vegeterend in de tweede klasse, in een bouwvallig stadion, zonder ook maar een sprankeltje hoop op beterschap - lees promotie naar eerste.

'Wat ik wél weet,' vervolgde Bart De Wever na zijn troepenschouw, ' is dat er voor de 1ste juni een eersteklasser op het veld van Den Beerschot moet spelen, of we zijn alles kwijt en we kunnen van het Kiel evengoed bouwgrond maken, wat ik persoonlijk nog de beste optie vind, maar wat ik als burgemeester van A natuurlijk niet waar kan maken.'

En toen Philippe Muyters zijn mond opende om de spits af te bijten:
'Nog een momentje, ik heb nog niet gedaan. Als ge u zoudt afvragen waarom Bourgeois er vandaag niet bij is: van hem kwam dat grandioze idee om de boeren van Zulte-Waregem naar het Kiel te halen.'

Ik zag de supporters van de Oost- en tevens West-Vlaamse club al met angst in de ogen en toegeknepen sluitspier door de straten van het Kiel schuifelen, daarbij gadegeslagen door inheemse en uitheemse inboorlingen die hun vijandige bedoelingen niet onder stoelen of banken zouden steken en die de met een roodgroene sjaal getooide zwakkeren van de kudde zouden isoleren en tegen een blinde muur aan een taaltest zouden onderwerpen. "Zegt maai noa: ounderd ounden in Ouboken", onderwijl hun portefeuille, sigaretten en gsm in verzekerde bewaring nemend.

Nochtans. Volgens de wetten van vraag en aanbod was de verhuizing van ginderachtergem naar Antwerpen geen slecht gedacht geweest. Zulte-Waregem had een stadion die naam waardig nodig - al was het maar om er in de allereerste voorronde van de Champions League roemloos uit te gaan tegen een club uit Nagorno-Karabach, en Antwerpen een gedomicilieerde eersteklasser.

'We zouden een Egyptische ploeg naar hier kunnen halen,' opperde Philippe Muyters amper hoorbaar, 'ik heb nog wel ergens een Vlaams spaarpotje om dat vlot te doen verlopen.'
'Ik had eerder aan een Tsjetsjeense club gedacht,' zei De Krol.
'In Georgië zijn interessante deals te sluiten,' maakte Pol Van den Driessche zich interessant.
'Er gaat niets boven Myanmar,' verzekerde Ludo Van Campenhout, daar hebt ge al een eersteklasser voor minder dan vijfduizend euro.'

Bart De Wever schudde meewarig het hoofd.

'En gij Liesbeth, waarom zegt gij niks?'
De rechterhand van de N-VA-kopman , in haar jonge jaren bij FC Wilrijk gevreesd  voor haar achterwaartse tackle, haar ellebogenspel en haar dubbele schaar, haalde de schouders op.
'Dat zijn allemaal lapmiddelen, gezellen. Wij moeten van de crisis gebruik maken om ons terug te trekken uit de nationale competitie en om een Vlaamse competitie af te dwingen, met eigen regels die wij soepel kunnen toepassen.'
'In wezen hebt ge gelijk, Liesbeth, maar de tijd dringt.

Iedereen zuchtte eens en keek in stilte naar de tippen van zijn schoenen. Behalve ikzelf. Ik floot namelijk een deuntje en keek met montere blik naar een bromvlieg die zich afvroeg wanneer de lente zou beginnen.
'Doe niet zo arrogant, Van Dievel!' vloog de anders zo aanminnige Pol Van den Driessche uit, ' precies of gij hebt het tovermiddel!'
Ik glimlachte enigmatisch.
'Hebt gij het tovermiddel, Van Dievel?' informeerde de Antwerpse burgemeester op zijn bekende cassante toon, ' en zo ja, wilt ge uw toverij dan met ons delen?'

'Gezellen,' vatte ik na een strategische stilte aan, ' 1 juni is een belangrijke datum, dat is waar, maar zondag 25 mei van het jaar des heren 2014 is nog veel belangrijker. Ge moet dus verder kijken dan uw neus lang is, vriend Pol. Wat wij in Antwerpen nodig hebben is niet zomaar een eersteklasser, maar een succesvolle eersteklasser die tegen de verkiezingen van volgend jaar op zijn minst Europees voetbal heeft gehaald. Een ploeg met veel talent maar die door slecht bestuur dit seizoen amper aan degradatie is ontkomen.'

Het hoofd van Pol Van den Driessche was knalrood geworden. Ge kunt van hem zeggen wat ge wilt, maar niet dat hij traag van begrip is.
'Een ploeg,' vervolgde ik, 'die door het brede publiek als sympathiek wordt ervaren, ook door de kritische Beerschotaanhang.'

'Cercletje is niet te koop! ontsnapte als een worgkreet aan het keelgat van Van den Driessche.
'Alles is te koop, mijn waarde vriend Pol. Ik heb al met uw oud-voorzitter overlegd, de man die de Standaard Boekhandels groot heeft gemaakt en wiens wil nog altijd wet is in de Vereniging. Hij wil Cercle aan de N-VA verkopen. Voila en het is geregeld.'

'Hebben wij het geld om een voetbalploeg te kopen?' vroeg Bart De Wever zich luidop af.
'Wij krijgen ons geld niet op,' sprak Liesbeth Homans naar waarheid.

'Dan stel ik voor om het glas te heffen op de nieuwe eersteklasser, Cercle Beerschot! De club die de ondergang van het oude Beerschot betekende, is de grondlegger van het nieuwe Beerschot. En op dat duidelijk zou zijn wie de redding van Beerschot op zijn conto mag schrijven, zullen wij het stadion herdopen. De nieuwe naam spreekt voor zich. Hoezee!'