Jan Briers is een toffe peer! - Van Dievel Consulting

'Overdrijft ge niet een beetje met dat delegeren, patron?' vroeg mijn jonge medewerker Brabançonne toen ik de weekplanning bekend maakte, ' gij hebt vijf lunchafspraken en ik moet verdorie niet alleen Jean-Marie Dedecker inwijden in de mindfulness, ik moet ook nog eens Rik Torfs  mentaal voorbereiden op verlies bij de rectorverkiezingen in Leuven (met winst hadden wij op geen enkel moment rekening gehouden) én ik moet Johan Vande Lanotte geloofwaardig doen overkomen. Plezant!'

Van Dievel, had de minster van de Noordzee en de Binnenwateren mij aan de telefoon verordonneerd, ik zou willen aankondigen dat het einde van de crisis in het gezicht is, maar gij moet de juiste formulering vinden, want ik wil niet dat de mensen in hol gelach uitbarsten als ik dat zomaar zeg.
Kameraad Johan, had ik hem beloofd, ik wijs u mijn beste medewerker toe. Waarmee ikzelve van die mission impossible verlost was.
 

'Brabançonne,' wees ik hem terecht, 'mag ik erop wijzen dat ik Steven Vanackere voor mijn rekening neem?'
Van Dievel, had de voormalige minister van de Financiën van het ACW mij verzocht, ik voel dat het tijd is om mijn wederoptreden te maken in de publieke arena. Wilt gij mij daarbij begeleiden?
Kijk, in dat soort dingen blink ik dan weer uit. Nog voor onze eerste lunchafspraak had ik geregeld dat Vanackere zijn verschijning zou maken in het populaire programma ReyersLaat, een mens heeft relaties of hij heeft ze niet, nietwaar?

'Wat hebt u zoal uitgevreten sedert uw betreurenswaardige ontslag, begin maart?' informeerde ik op informele toon.
'Och,' antwoordde Steven Vanackere, niks eigenlijk. Ik heb mij eerst een ferm stuk in mijn kraag gedronken, een week lang, eigenlijk. Daarna heb ik anderhalve maand depressief op de sofa gelegen en naar de National Geographic gekeken, naar leeuwen die bambi's in stukken scheuren en parende zebra's, kent ge dat? Pas toen ik last kreeg van de vliegen en schimmels heb ik mij gewassen en geschoren en ben ik voor het eerst de straat op durven gaan, om zogezeid de confrontatie met de gewone man aan te gaan.'

En viel dat mee?' peilde ik beleefdheidshalve, ook al kende ik het antwoord reeds.
'Er was geen kat die mij herkende. Allez mensen, zei ik, ik ben kweeniehoedikkels op de tv geweest. Uw gezicht zegt mij niks, zag ik ze denken. Laat mij gerust, zag ik ze denken. Ik had altijd een grote boekentas bij, helemaal gevuld met documenten die mijn onschuld bewijzen, maar als ik die nog maar openmaakte dachten de mensen dat ik een getuige van Jehova was en dat ik hen De Wachttoren op wilde solferen.'
'Uit het oog, uit het hart,' maakte ik op de duur een eind aan zijn langdradige en pijnlijke getuigenis.
'Gij gelooft toch wel in mijn onschuld?' vroeg Steven Vanackere plots op wantrouwige toon, 'zal ik u anders wat documenten tonen?'

'U pakt het, met uw welnemen, helemaal verkeerd aan, heer Vanackere,' haastte ik mij te zeggen, 'het publiek wil geen zelfmedelijden horen, het publiek is niet geïnteresseerd in uw schuld of onschuld, het publiek wil bij wijze van spreken de mens achter de gevallen politicus zien. U moet in Reyerslaat vertellen hoe hard de confrontatie met het leven van iedere dag was, toen u uit het cocon van de Wetstraat werd geschopt.'
'Onschuldig nog wel!' voegde de oud-minister er met echte tranen in de ogen aan toe.

'En vertelt u eens, meneer Vanackere,' begon Lieven Van Gils, ' hoe hard was de confrontatie met het leven van iedere dag toen u uit het cocon van de Wetstraat was geschopt?'
'Ai!' stiet de studiogast zonder aanwijsbare reden een kreetje van pijn uit.
Ik had met Lieven Van Gils afgesproken dat hij Vanackere een ferme stamp tegen zijn schenen zou geven, telkens de ex-minister aanstalten maakte om het woord 'onschuldig' uit te spreken.

'Ik neem aan dat u plots zelf uw boterhammen moest smeren,' poogde Lieven Van Gils hem naar het juiste spoor te leiden.
'Ik had dat in geen tien jaar meer gedaan' bekende Vanackere, tien jaar lang heb ik iedere dag van die platte sandwiches met krabsla gegeten en koude schotels met hardgekookte eieren en asperges uit blik. Ik heb wel minder last van puisten nu. Auw!'

Na dit toch wel persoonlijke statement was Steven Vanackere niet meer te stuiten.

'Wist gij dat gewone mensen niet op de pechstrook mogen rijden als ze te laat zijn voor een vergadering? Ik heb jarenlang niet anders gedaan. Enfin, mijn chauffeur, dus. Maar die had ik dus niet meer. Ik moest ineens zelf met de auto rijden en ik stap uit pure gewoonte nog altijd langs de kant van de passagier in. Ai! Wist gij dat gewone mensen geen persoonlijke assistente hebben die hun agenda bijhoudt? Dat is toch verbluffend. Wist gij dat gewone mensen geen vleiers rond zich hebben die hen naar de mond  praten? Dat ge zo door het leven moet gaan, hield ik niet voor mogelijk. Auw seg! Wist gij dat gewone mensen moeten betalen als ze naar een concert of naar het theater gaan, als ze al naar een concert of het theater gaan natuurlijk, want dat schijnt bij gewone mensen niet de gewoonte te zijn. Wist gij dat gewone mensen hun eten zelf moeten koken als ze warm eten willen. Dat ze hun beurt moeten afwachten aan de kassa in de supermarkt? Ik heb eens een blauw oog opgelopen toen ik de rij aan de snelkassa voorbij liep met mijn volle winkelkar, ge kunt het nog een beetje zien, kijk. Ai!'

'Laten praten, vooral laten praten,' sprak de eindredacteur in het oortje van Lieven Van Gils.

Steeds intiemer werden de bekentenissen van Steven Vanackere. Over zijn onvermogen om een ei te pellen of een appel te schillen. Over zijn gewoonte om een week aan een stuk dezelfde onderbroek en dezelfde kousen te dragen, nu hij geen kabinetschef meer had om elke dag proper goed voor hem klaar te leggen. Over persoonlijke hygiëne, bepaalde vlekken en tandenpoetsen met waspoeder. Over haren in de douche. Over stofnesten en spinnewebben en ongedierte in huis en over de keukenvloer die glad was van het vet. De andere gasten rond de tafel begonnen ongemakkelijk op hun stoel te draaien, zelfs Isolde Lasoen die met rockmuzikant Daan toch wel een en ander gewend is. In het publiek werd iemand onwel van zoveel ongewenste openhartigheid.

'Wist gij dat gewone mensen zelf de WC moeten doortrekken als ze een grote boodschap hebben gedaan? Ik was dat niet gewoon, dat werd allemaal voor mij gedaan. Enfin, na mij gedaan is misschien beter geformuleerd. Auw!'

'Dank u wel, meneer Vanackere, en nog veel succes in uw nieuwe leven,' maakte Lieven Van Gils tegen de zin van zijn eindredacteur en veel te vroeg in een eind aan de uitzending.
'Hé, ik heb nog niets mogen zeggen!'protesteerde Ivo Mechels van Testaankoop, die gevraagd was om zijn passie voor mindfulness te komen verklaren en die zich krampachtig vastklampte aan de tafel van Reyerslaat, wijl de studiomeester op zijn vingers klopte om hem zijn greep te doen lossen.