Zie na hie, tis Jean-Marie! - VDC

Ik was in de tuin de restanten aan het opruimen van de Kalmthoutse Rerum Novarum-viering, tijdens dewelke ACV-voorzitter Leemans, na een Leffe te veel, op tafel was geklommen en voor de vuist weg de aanwezige christenmensen had opgehitst om het lokale N-VA-hoofdkwartier te bestormen en vervolgens kort en klein te slaan. Maar ten eerste was de tafel onder zijn geweld gekanteld waardoor Leemans een lelijke smak had gemaakt en ten tweede bleek een dikke helft van de aanwezigen bij de gemeenteraadsverkiezingen op de Vlaams-nationale partij te hebben gestemd.

'Meneer Leemans,' sprak de secretaris van de christelijke seniorenwerking namens allen, 'hier in Kalmthout doen wij dat soort dingen niet.' Maar ik dwaal af, een typisch kwaaltje voor nieuwbakken zestigers.

Mijn hart sloeg dus een slag over omdat ik de stem van de algemene hoofdredacteur van VRT Nieuws had herkend. Een hiërarchische meerdere die onaangekondigd aan komt bellen, dat voorspelt weinig goeds, dacht ik bij mezelf, maar ik kon niet anders doen dan gaan openmaken.

'Welkom, meneer Rademakers,' sprak ik met geveinsde hartelijkheid, ' wat brengt u naar mijn nederige stulpje?'
Toen ik de hoofdredacteur een glas gedemineraliseerd water had ingeschonken, stak hij meteen van wal.

Zoudt gij ook niet graag adjunct-hoofdredacteur van een krant willen worden, Van Dievel?' vroeg hij, wijl hij mij indringend aankeek, zodanig zelfs dat ik er ongemakkelijk van werd en slechts enig gestotter kon uitbrengen bij wijze van antwoord.
'Allez, Van Dievel,' drong de grote baas aan, ' dat zou toch een schone promotie zijn, kijk hoe content uw collega's Indra Dewitte en Lisbeth Imbo erbij lopen. Ze stralen gewoon.'

En toen ik nog steeds niet op verstaanbare toon reageerde, sprak Rademakers enigszins korzelig: 'Als ge wilt kan ik iets regelen voor u.' Die wil van mij af, flitste het onder mijn hersenpan, hoe raak ik hier onderuit? Ik wil helemaal niet naar de Grenz-Echo.

Maar net toen ik een onsamenhangend betoog wilde aanvatten over trouw aan de openbare omroep, dienstbaarheid aan het publiek, afkeer van winstbejag en vooral over slow journalism (in mijn geval letterlijk te nemen), werd ik gered door mijn geliefde huisvriend Brabançonne die met luide dobermannenstem een nieuwe, onverwachte gast aankondigde:

'Zie na hie, tis Jean-Marie!

Sinds hij verloofd is met een teefje uit Kasterlee heeft Brabançonne zich een vettig Kempens accent aangemeten. Anders verstaan haar ouders hem niet, beweert hij.

'Meneer Rademakers,' sprak ik de algemene hoofdredacteur dwingend toe, zijn persoon onderwijl met een hand op de frêle schouders naar de achterdeur escorterend, ' kunnen we daar volgende week op terugkomen, ik noteer het alvast op mijn Griekse kalender.'

De Hummer van Jean-Marie Dedecker - want uiteraard lopen Jean-Marie Pfaff of Jean-Marie Abeels hier de deur niet plat - trok een lelijk spoor door mijn gemillimeterde gazon en kwam pal voor de voordeur tot stilstand.

'Van Dievel,' sprak hij mij weinig vriendelijk toe, ' ik ben hier incognito, niemand mag weten dat ik mij tot een bezoek aan uw boetiek heb verlaagd.' Ik keek naar de zijkant van de lelijke terreinwagen waarop in koeien van letters "Jean-Marie is onderweg voor u!" vermeld stond en dacht er het mijne van.

'Ik ben gekloot, Van Dievel,' vervolgde de voorzitter van de zo goed als eenmanspartij op zijn bekende aanminnige toon, ' en nog wel door die collega van u, die Freddy De Vadder van de Poliepen van de Wetstraat, die achterhaald heeft dat ik in 2014 lijstduwer zal zijn voor de N-VA in de Vlaanders.'
'Nee maar,' antwoordde ik, om iets te zeggen.
'Is't al wat ge kunt zeggen?' snauwde Dedecker mij af.

'Is het dan niet waar soms?' peilde ik.
'Natuurlijk is het waar, kieken!' verduidelijkte Dedecker zijn standpunt, ' maar het mocht nog niet geweten zijn, zeker niet nu ik in zulke vieze papieren zit.'
'Uw onschendbaarheid als kamerlid is in het gedrang,' vatte ik een lang verhaal samen, ' door de affaire van de privé-detective die u op Karel De Gucht hebt afgestuurd.'

Het is allemaal opgezet spel! Om mij te nekken, om mij politiek dood te maken!' schuimbekte Jean-Marie Dedecker met veel uitroeptekens, 'het is een samenzwering van de Open VLD, gelehanst in de stijl van de CIA! Maar ik ga mij niet laten doen! Ik zal mij voor de plenaire vergadering van 't parlement verdedigen, ik zal zakes onthullen en zakes betwisten en zakes rechtzetten en man en paard noemen!'
En hij voegde er ter afsluiting een ferme West-Vlaamse vloek aan toe.

´Heer Dedecker,' opperde ik voorzichtig, ' de N-VA heeft nu wel geen kartelpartner meer om een veto tegen uw komst te stellen, maar heel blij zullen ze toch niet zijn met die negatieve publiciteit rond uw naam. Ik wil er u trouwens op wijzen dat de commissie Vervolgingen eenparig heeft voorgesteld om u naar de rechtbank te verwijzen, de N-VA incluis, met andere woorden.'

Opnieuw daverde de bibliotheek van mijn modeste villa onder de vloeken van het Oostendse politieke beest. 'Hulp nodig, patron?' vroeg Brabançonne die zijn hoofd binnen had gestoken.
Ik knipoogde eens geruststellend.
'U hebt een afleidingsmanoeuvre nodig, heer Dedecker,' stelde ik, 'iets waarmee u op positieve wijze in het nieuws komt. U kunt zich toevallig niet op het vaderschap verheugen, zoals Frederik-Willem Schiltz?'
'Zijt gij op uw kop gevallen soms?' serveerde Dedecker deze suggestie in zeven woorden af.
'Een romance met een aantrekkelijk jong parlementslid van het andere geslacht en van een andere partij zit er dan waarschijnlijk ook niet in?' ging ik verder op dit spoor, ' het heeft Rik Daems geweldig veel deugd gedaan.'
'Zot!' antwoordde Jean-Marie Dedecker slechts.
'Van hetzelfde geslacht zou nog meer opzien baren, ' dorst ik op te werpen, ' Met Jürgen Verstrepen of met Dirk Vijnck gaan samenwonen bijvoorbeeld, dan krijg ik zeker iets geregeld met de Story of zo.'

Het aangezicht van de LDD-voorzitter was knalrood geworden, zweetdruppels parelden op zijn voorhoofd en zijn vingers jeukten zichtbaar om mijn keel toe te nijpen.
'U wil zeker niet de hoofdrol spelen in een zwaar gesubsidieerde musical? Dat zou ook een totaal ander beeld van u ophangen.'
Er steeg een soort gegrom op uit de keel van mijn gast.
'En een verzoening met de Open VLD? Een uitgelekt dineetje met Karel De Gucht en Bart Somers is zo gefikst.'
Voorzichtigheidshalve schoof ik op in de richting van de deur.
'Ik koop nog liever een lidkaart van de sossen,' knarsetandde Dedecker, wijl hij een antieke stoel op zijn knie aan brandhout sloeg en zeldzame boeken in de brandende haard begon te gooien.
'Maar dat is een geweldig idee, heer Dedecker! Ik bel subiet met Bruno Tobback.'
Riep ik, vanuit de belendende kamer, door het sleutelgat.