Een noodzakelijk kwaad - Van Dievel Consulting

Gwendolyn Rutten was nog niet toegekomen, die was ergens in de Vlaamse Ardennen nog een brandje aan het blussen in een wederstrevige partijafdeling, waar haar gezag werd ondermijnd door een hoogbejaarde stamboekliberaal, daarin stiekem ondersteund door zijn opgeschoten zoon.

'Heren,' had ik gezegd, 'think out of the box. Hebt u voor het geoliede functioneren van uw partij wel plaatselijke afdelingen nodig? Of zijn partijafdelingen een noodzakelijk kwaad?'

De vraagstelling bracht een glimlach van herinnering op mijn lippen. In de herfst van 2009 had ik voor de LDD van Jean-Marie Dedecker een drastische oplossing voor een gelijkaardig probleem bedacht. Ook bij LDD struikelden door ambitie verblinde bestuursleden over elkaar en grossierden zij in het verkondigen van lichtelijk debiele standpunten.

Maar nu was het niet meer zo simpel of grappig. Het ging uiteraard over Boom en Aalst, waar de aanwezige voorzitters hun afdelingen terug hadden gefloten of terug hadden willen fluiten, omdat hun handelwijze en verklaringen al te zeer indruisten tegen het officiële partijstandpunt, voor zover bekend buiten de Wetstraat.

Vroeger was dat geen nieuws, en stuurde de partijtop een van de tv bekende hotemetoot naar de opstandige afdeling om aldaar de lokale bonzen af te dreigen. Nu staat het plein voor het gemeentehuis een week vol met zendwagens van de tv-journaals en verdedigen lokale bonzen hun dissidentie met bibberende stem in live-verbindingen.

'Kijk naar Antwerpen,' had ik gezegd, 'waar Patrick Janssens de lokale partijafdelingen in feite heeft gelikwideerd omdat hij ze niet nodig had toen alles nog goed ging, tot groot genoegen van het hoofdkwartier in Brussel, overigens, waar ze maar wát blij waren met die relatieve rust op de Antwerpse flank. Of kijk naar Gent, waar Termont en niemand anders de partij belichaamt en er niets gebeurt of bougeert zonder zijn toestemming. Zolang de partij maar een succesvol gezicht heeft, zijn de leden niet belangrijk.'

'Wij hebben alle moeite van de wereld gedaan om partij-afdelingen op te richten,' mopperde Bart De Wever, 'wij gaan die nu niet afschaffen omdat er hier en daar een overijverige voorzitter of burgemeester doorschiet, zal ik maar zeggen, of een uitschuiverke maakt, dat zijn groeipijnen hé. Maar ge hebt gelijk, Van Dievel, dat we zijn blijven hangen in iets dat al honderd jaar oud is en dat zijn beste tijd heeft gehad.'

Brabançonne trok grote ogen. Had hij dat goed gehoord, dat De Wever Van Dievel gelijk gaf?

Wouter Beke zei niets. Hij zat te dromen van de gouden tijd toen alles nog goed geregeld was en iedereen in de pas liep en er nog kaderscholing bestond voor lieden die naam wilden maken binnen de CVP terwijl het geld nu onmiddellijk naar mediatraining gaat.

'Wij zijn al aan het vernieuwen, wierp Tobback op,'wij moedigen mensen aan om in groep aankopen te doen, zoals voor gas, elektriek en kiekeneten. Zoiets brengt de mensen samen.'

'Dat soort dingen gebeurt louter per mail, heer Tobback, ' wees ik hem terecht, 'het is al straf als de geburen het van elkaar weten, dat ze hebben ingeschreven op een gezamenlijke aankoop.'

'Gij vindt zeker dat we de Volkshuizen moeten heropenen,' antwoordde Tobback korzelig, ' waar de kameraden aan de toog Vlaams Blok-praat verkopen en waar ge niet eens een sigaret moogt smoren.'

' Op onze gezinsdagen komt altijd veel volk af, ' mijmerde Beke, 'dat stemt mij hoopvol voor de toekomst van de partij:'

'Wie gaat er nu niet graag gratis en voor niets op een zonnige zondag met de kinderen naar een pretpark, zei ik ironisch, en wie wil er voor zijn Facebookprofiel niet op de foto met Wilfried en Miet Martens, née Smet?'

'Het is de drang naar verandering die de mensen massaal doet toestromen naar de N-VA,' predikte De Wever met een pokerface, ' uiteraard zijn er leden die met mij op de foto willen maar die vormen een kleine minderheid. De mensen komen niet bij ons om een postje te pakken, bij ons zitten de idealisten. Gelijk bij de Volksunie in die tijd, maar dan zonder ringbaard, kijk naar Liesbeth Homans.'

'Allez,' vatte ik het gesprek op quasi verwonderde toon samen, 'alles gaat goed, we laten het gewoon zoals het is. Waarom bent u eigenlijk naar hier gekomen?' 'Dinska,' riep ik in de richting van de keuken, ' help de heren eens in hun jassen.'

'Hoo, Van Dievel, hoo!' klonk het uit drie monden tegelijkertijd.

'Wat moet ik doen met die ambetanteriken in Aalst?' kreet Tobback vertwijfeld, ' als ik ze schors ben ik een dictator, als ik ze laat doen fusioneren ze binnen het jaar met de N-VA!''
'En wat doe ik met die malloten in Boom?' sloot Beke zich bij zijn smeekbede aan, ' als ik ze schors ben ik een dictator en als ik ze laat doen sluiten ze zich binnen het jaar aan bij de N-VA!'
'Al bij al vind ik het toch niet zo'n groot probleem,' rekende De Wever zijn profijt uit, ' ik ga de partijleden in  Boom een milde berisping geven.

Per tweet.

"Don't do it again, dear party members, or I put you in the corner", of iets in die zin.'