Leve de SP.O ! - VDC

Zo troffen wij in april van vorig jaar in de grote voorraadkast een verdwaalde deurwaarder aan die zich niet meer kon herinneren door wie hij op VDC af was gestuurd, laat staan waarom, en die zich - blijkens zijn uitleg - wekenlang met het rijkelijk aanwezige blikvoedsel in leven had gehouden, wat hem helaas grote schade aan het gebit had opgeleverd, daar er in de voorraadkast die achter zijn rug in het slot was gevallen geen blikopener aanwezig was. Maar ik dwaal af, een kwaal die bij zestigers wel vaker voorkomt.

Plotsklaps stond daar Johan Vande Lanotte, in het dagelijkse leven vice-premier, in het gat van de voordeur, verstoord kijkend naar de emmers en dweilen waarmee Brabançonne in de weer was.
Hoe bent u in hemelsnaam binnengeraakt, wilde ik hem interpelleren, want ik wist zeker dat ik de avond tevoren de fraaie gietijzeren poort had vergrendeld en het twee meter hoge hek onder elektrische stroom had gezet. Net op tijd bedacht ik dat voor Vande Lanotte alle deuren opengaan, ook en zelfs wanneer hij ongenood is. Het is een gave die hem ver heeft gebracht.

'Uw buroke is langs daar, geloof ik hé', liet de socialistische voorman er geen gras over groeien, en hij stapte met vuile voeten door de pas geschrobde inkomhal, wat hem vanwege Brabançonne een welgemikte natte dweil in de nek opleverde. Die twee hebben het nooit met elkaar kunnen vinden, qua hondse manieren.

In de gezellige bibliotheek van mijn modeste villa brandde als vanouds een knapperend en weldoend haardvuur.
'Gij woont hier niet slecht,' merkte mijn ongenode gast op terwijl hij de luxueuze Perzische tapijten, de antieke meubelen en de schilderijen van Raveel, Dillemans, Bervoets en Tuymans keurde, 'weet de fiscus hiervan?'

En hij nam tot mijn verbijstering met zijn smartphone wat snapshots van mijn interieur en mailde die in één moeite door naar John Crombez, de staatssecretaris voor Fraudebestrijding en tevens stadsgenoot van onze bezoeker.

'Ziezo,' zei Vande Lanotte met een stem waaruit diepe tevredenheid weerklonk, , 'nu kunnen we klappen als grote mensen.'

'Waar kan mijn bescheiden bedrijf u mee van dienst zijn?' kon ik slechts met de grootste moeite uitbrengen.
'Ge moet de kleine Tobback op andere gedachten brengen,' klonk het resoluut.
'Hoezo?' vroeg ik verbaasd, 'de heer Tobback Junior lijkt zijn partij - eindelijk mag ik wel zeggen- op het pad van de vernieuwing te sturen en u bent niet tevreden?'
'Natuurlijk ben ik niet content, kieken!' sprak Vande Lanotte op een toon die hij meestal voor zijn kabinetsmedewerkers reserveert, ' ik word naar het tweede plan verdrongen. De kleine Tobback wil het gezicht en de stem van de kiescampagne zijn, terwijl ik zoveel betere geloofsbrieven kan voorleggen. De mensen kennen mij en vertrouwen mij.'
'U wil zich dus als derde hond in het kegelspel mengen? Bent u zeker? Bent u vergeten hoe u in 2007 vermalen bent tussen Leterme en Verhofstadt? Hoe u in uw rol als kandidaat-kanselier (dat woord is later gelukkig niet meer gevallen!) afging als een ballon? Hoe uw partij een historisch slecht resultaat boekte? Hoe u ontslag nam als voorzitter van de SP.A maar toch ook uw opvolging wilde regelen?

'Zeg eens kameraad Van Dievel, ik zou u aanraden uw gemak te houden, voor ge het weet staat de BBI hier aan uw deur.'
Ik besloot mij niet te laten afdreigen.
'Maar u bent het toch wel eens met de nieuwe koers die de partij wil inslaan?' peilde ik, 'want de SP.A had het begin van de 21ste eeuw een beetje gemist.'
'Och,' wuifde Vande Lanotte mijn opmerking als een lastige vlieg weg, 'wat heet een nieuwe koers? Sleutelen aan het partijprogramma is bezigheidstherapie voor de militanten, voor zover die nog aanwezig zijn. De belangrijkste taak van de SP.A is ervoor zorgen dat ze in de regering zit.'

'Hebt u dan niet de indruk dat de partij zich aan het kapot regeren is? wilde ik weten.
Vande Lanotte keek mij stomverbaasd aan.
'Kapot regeren?'
'In 2003 haalde de SP.A nog 24 procent; nu hangt ze rond de vijftien procent als ik me niet vergis. De trend is al tien jaar neerwaarts. Zelfs in uw eigen Oostende krijgt u op uw donder.'
Vande Lanotte had zijn vingers in zijn oren gestopt.

'Van Dievel, ge kunt ervoor zorgen dat ik in de campagne minstens evenveel in beeld kom als de kleine Tobback of de gevolgen zijn voor u.'
'Ik zal zien wat ik kan doen,' antwoordde ik vrijblijvend, ' en à propos, er staan hier nog facturen open uit 2007, 2008 en 2010.'
Vande Lanotte deed of hij dat niet gehoord had en wilde door de pas opnieuw ingezeepte vloer van de inkomhal naar buiten baggeren.
Maar dat was buiten Brabançonne gerekend die hem met vervaarlijk blikkerende dobermanntanden de weg versperde.

En terwijl onze bezoeker op zijn knieën onder toezicht van Brabançonne de hele beneden poetste met groene zeep, belde ik Bruno Tobback op.
'Heer Tobback,' zei ik zonder omwegen, ' Vande Lanotte is niet tevreden met zijn tweedeplansrol, hij wil evenveel op de tv komen als u.'
'Vande Lanotte kan mijn *** kussen,' sprak Tobback Junior onvervaard, ' zijn tijd is voorbij, alleen weet hij het nog niet'.
'Ja maar hij dreigt met een afscheuring,' verzon ik ter plekke.
Tobback Junior barstte in hartelijk gelach uit.
'En hoe gaat dat scheurpartijtje dan wel heten?'
'De SP.O', zei ik plompverloren, de Socialistische Partij van Oostende.'
'Ik had iets met basket verwacht,' grinnikte Tobback JR, ' en iets met een sponsornaam erin.'
'Bent u niet bang dat de SP.O u enkele kostbare procentpunten zal ontfutselen?' wilde ik weten.
'Lowie,' sprak Bruno Tobback enigszins ongeduldig, 'ik denk dat de SP.O ons eerder stemmenwinst zal opleveren.'
'Dus...?'
'Moedig Vande Lanotte dus vooral aan. Ik zit er niet mee in, ik heb al meer vaders vermoord.'