Het 1e mirakel van paus Franciscus -Van Dievel Consulting

‘Van Dievel, komen werken!’ commandeerde een van de vele hoofdredacteuren van de nieuwsdienst mij telefonisch en op barse toon, ‘we hebben iemand nodig die vloeiend Latijn spreekt.’ ‘Mijn agenda zit vol, ‘ antwoordde ik, ‘kan het niet naar volgende maand verschoven worden, eind april vind ik zeker nog ergens een gaatje.’ ‘Of ge komt werken, of ge kunt gaan,’ stelde de hoofdredacteur mij voor een ultimatum.

Keine Ahnung

En ook al riep ik dringende afspraken van staatsbelang in, er hielp geen lieve moederen aan. Ik beklaagde mij de dag dat ik voor mijn jaarlijkse evaluatie “Latijn” had ingevuld als een van mijn vele competenties.
‘Brabançonne,’ zei ik, ‘let gij op de winkel? Ik rij efkes over en weer naar Brussel en ben uiterlijk over een uurtje terug.’

Terwijl ik op de E19 slippend op de pechstrook een kilometerslange file voorbij reed, brak ik mij het hoofd over wat er in Brussel van mij verwacht werd. Ik zag het niet. Keine Ahnung, zegt men in het Duits. Omdat ik wat in tijdsnood kwam, zette ik mijn blauwe zwaailicht op het dak van de VDC -batmobiel en reed een eind spook op de Brusselse ring.
 

Onwetendheid

Er werd een nieuwe paus verwacht, zo bleek bij aankomst aan de Reyerslaan. Ik probeerde mijn onwetendheid daarover te maskeren met de opmerking dat de vorige toch een schone begrafenis had gekregen, wat op de nieuwsvloer tot besmuikt gelach en bij de verantwoordelijke hoofdredacteur tot het gelijktijdig optrekken van de twee wenkbrauwen aanleiding gaf, wat overigens niet makkelijk is, probeert u het zelf maar eens. Heb ik wel de goede beslissing genomen, zag ik hem denken, is het niet veiliger om hem (mij dus) terug naar huis te sturen en aldus catastrofes te vermijden.

Plan B

Er was geen plan B.

Voor ik het wist zat ik in de catacomben van het omroepgebouw in een donker hok met een koptelefoon op ieder oor naar twee televisietoestellen tegelijk te kijken.

‘Als ’t lichtje brandt, moet ge tolken’, klonk een stem uit de intercom.
Het journaal begon. Plotsklaps kwam er een slecht trekkende schouw in beeld. Opwinding alom op de set van het nieuws. Jan Becaus nam het woord af van Wim De Vilder en gaf het door aan Rik Torfs die op zijn beurt het zwijgen werd opgelegd door Wim De Vilder die het woord gaf aan Andréke Vermeulen.

Het wordt Angelo Sodano, verzekerde de ene. Maar nee gij, het wordt Odilo Pedro Scherer, beweerde de andere. Ik zet mijn geld in op Francesco Coccopalmerio, liet Andréke Vermeulen vanuit Rome weten, net voordat hij van de live position werd geduwd omdat zijn zendtijd om was.

De paus kan nu op elk moment op het balkon van de Sint-Pietersbasiliek verschijnen, was een veel gehoorde edoch naarmate de tijd vorderde steeds minder geloofwaardige bewering. Rik Torfs en Jan Becaus namen onder hun beidjes de kerkgeschiedenis vanaf de Vijfde Eeuw door, vermeiden zich in het opsommen van de bastaardkinderen van middeleeuwse pausen en eindigden bij gebrek aan gespreksstof bij het afwegen van de kansen van Beerschot in Playoff III.

Er ging een uur voorbij. Ik dommelde in.
 

‘Het is aan u, Louis!’ wekte een stem uit de intercom mij uit een aangename droom over zaken die er verder niet toe doen. Op het scherm verscheen de ceremoniemeester die de naam van de nieuwe paus bekend zou maken.


Plots herinnerde ik mij in paniek het tolkwerk van Alex Puissant, acht jaar eerder, toen deze eminente polyglot in hetzelfde donkere hok in de catacomben zich enigszins verkeek op zijn kennis van het Latijn en de nieuwe paus Decimus Sixtus doopte, de Zestiende dus, omdat het voorvoegsel Benedictus hem jammerlijk was ontgaan. De winnaar is kardinaal Bertoglio meende ik te verstaan, en wou er in een adem – “op antenne” zoals dat genoemd wordt, bij wijze van meerwaarde aan toevoegen dat deze Fausto Bertoglio een begenadigd wielrenner was geweest die in 1975 de Giro had gewonnen. Maar iets weerhield mij, de voorzienigheid, vermoed ik.

Bergoglio, tolkte ik, mijzelf van de pure zenuwen versprekend. En hij zal als paus Franciscus door het leven gaan, sprak de stalmeester op het Vaticaanse balkon in het Latijn, wat ik tot mijn eigen verbazing geheel correct vertaalde.
 

De hel

In mijn koptelefoon brak de hel los. Wie? Wat? Hoe? Waar? Rik Torfs en Jan Becaus wisten niet meer wat gezegd. Van Bergoglio hadden ze nog nooit gehoord, laat staan dat ze een verstandig woord over de goede man konden uitbrengen. 'Stomme kardinalen!' hoorde ik vloeken.
‘We kijken nu naar beelden van de feestvreugd op het Sint-Pietersplein,’ redde Wim De Vilder het VRT-journaal van de ondergang en de blamage.
 

En toen gebeurde het. Jaja, de paus verscheen op het balkon enzo, maar dat was niet het mirakel dat zich op woensdag 13 maart 2013, om tien over acht Belgische Tijd, voltrok.
Het mirakel was dat ondergetekende, Louis van Dievel, zaakvoerder van Van Dievel Consulting en gepatenteerde heiden, voor een publiek van anderhalf miljoen kijkende Vlamingen, plots uit zichzelf de Weesgegroet begon te vertalen die door de nieuwe paus, niet eens in het Latijn maar in het Italiaans werd gebeden samen met de 100.000 gelovigen op het plein, zo vlot en zo gedreven alsof dat gebed hem viermaal daags over de lippen kwam.

Ik ben dezelfde niet meer, sinds woensdagavond. Brabançonne zegt het ook. En ik heb zo het gevoel dat ik van branche moet veranderen.

Meest gelezen