Echt iets voor Rik - Van Dievel Consulting

"Koude voeten" was een understatement voor de toestand waarin ik mijn vriend Rik Torfs - hooggewaardeerd senator, eminent hoogleraar, fijn besnaard publicist en geliefd causeur - aan de fraaie gietijzeren poort van mijn modeste villa aantrof. Er hing een lange ijspegel aan zijn neus, zijn schaars geworden haren waren bedekt met rijp, zijn ledematen vertoonden alreeds de eerste symptomen van bevriezing en het lichaam van mijn onverwachte maar daarom niet minder welgekomen gast schudde en beefde als dat van een bezetene, maar dan van de kou. Vermoedde ik toch.

'Mayday! Mayday!' riep ik in de richting van de villa, waarop mijn trouwe vriend en raszuivere dobermann Brabançonne en mijn huishoudelijke manager Dinska Bronska naar buiten snelden, Rik Torfs optilden, hem voor de gezellig brandende haard neervlijden, hem van zijn boven- én onderkleding ontdeden, zijn diepvrieskleurige lijf inwreven met tijgerbalsem tot zijn babyhuid gloeide als een potkacheltje en een baxter met armagnac van een goed jaar in zijn arm plugden.

'Als dat niet helpt ga ik in mijn blootje bovenop meneer Rik liggen,' kondigde Dinska Bronska aan, alreeds haar boezeroen afleggend. Als Rik Torfs dit had verstaan, hij was voor dood blijven liggen, zeker weten. Iets te voorbarig - voor hem althans - kwam hij weer tot de levenden, zeer tot ontgoocheling van Brabançonne, die paparazzo-gewijs al klaar stond met het fototoestel.

'Laten we niet rond de pot draaien, vriend Rik,' zei ik toen de senator in hete doeken gewikkeld tegenover mij zat, ''uw carrière zit in het slop.'
'Boh...' wierp Rik op, 'zo zou ik het niet durven stellen,' maar overtuigend klonk het niet.
'Ge hebt al een keer of zeven gedreigd met het verlaten van uw partij, zonder te specificeren of ge ook uw pluchen zetel in de senaat wilt overlaten, en uw laatst geformuleerde ultimatum loopt over een dikke week af.'

De aandacht van Rik - én die van mij - werd enigszins afgeleid door Dinska Bronska, die onze gast uit de doeken wikkelde , zijn rug en behaarde borstkas insmeerde met kemelvet en daarop vervolgens oude kranten aanbracht. Ogenblikkelijk begon Torfs overvloedig uit al zijn poriën te zweten, wat zoals bekend een teken is dat de genezing is ingezet.

'Omdat ge u meermaals hebt ge-out als een gelovige, praktiserende katholiek, maakt ge ook geen kans meer om ooit nog rector van de Leuvense Universiteit te worden. En er is sprake van om het kerkelijk recht te schrappen als opleiding.'
Aan de voeten van Rik Torfs had zich een plasje transpireervocht gevormd.

'Uw poging om nieuwsanker bij de VTM te worden is afgeblokt, heb ik mij laten vertellen.'
'En hoe lang gaan de u gunstig gezinde media uw tweets nog oppikken, Rik? Als ge niet oplet eindigt ge nog als een has been, gelijk Bert Anciaux.

Er biggelden dikke tranen langs de wat ingevallen wangen van mijn goede vriend. Ik was hard voor hem, ik besefte het, maar het was voor zijn eigen goed, zoals dat in Vlaanderen wordt verwoord.
'Wat moet ik doen?' sprak Rik met trillende lippen.

'Rik, ik denk dat ik een uitweg heb uit de impasse.'
Ik keek mijn gast recht in de ogen.
'Maar er zal moed voor nodig zijn, van uw kant.'
'Spreek!' kreet Rik terwijl er een zweempje hoop in zijn ogen verscheen.
'Wilt ge paus worden, Rik?'
De mond van de eminente kerkjurist viel open. Ik kon zijn huigje zien.
'Nee, ik ben niet aan het zwanzen Rik,' verzekerde ik hem, 'ik heb een en ander doorgepraat met de top van de N-VA.'

'Wat heeft de N-VA met de paus te maken?' wist Rik Torfs met moeite uit te brengen. Maar in zijn ogen schitterde al het heilige vuur dat onontbeerlijk is om de kerk van Rome te leiden.
'De N-VA,' legde ik uit, ' is tot nog toe door de traditionele partijen buiten de pauskeuze gehouden. Maar op basis van de vorige en de te verwachten eclatante verkiezingsoverwinningen is dat een flagrante schending van de wens van de kiezer. En om duidelijk te maken dat ze geen partij van postjespakkers is, wil de N-VA <em>u</em> als niet-partijlid voordragen voor De Heilige Stoel.'

Op dat moment vloog er een duif met een smak tegen het raam van mijn knusse bibliotheek. De Heilige Geest, dat kon bijna niet anders, zag ik Rik Torfs denken.

'Ik aanvaard deze voordracht,' sprak hij met een door grote emoties verstikte stem,' en ik zal ze daar in Rome eens een poepie laten ruiken. Er mag daar wel wat leven in de brouwerij komen, mijn gedacht, vooral in de horeca!'

'Hebt ge al aan een naam gedacht, Rik? Ge hebt nog wel een paar weken de tijd maar Paus Torfs is toch niet echt een wervende naam.'
'Papa Henricus I misschien?' opperde Rik Torfs.
'Nee,' zei ik (want ik had al samen met de N-VA ook déze knoop doorgehakt), 'gij zult de geschiedenis ingaan als Papa Albus Cuniculus Primus*!"

@Allen: reageren op deze bijdrage impliceert dat u instemt met de regels voor deelname aan onze discussieforums; lees dus de regels - mod.