"Zij was mijn zusje en wou slapen" - Riadh Bahri

Het nieuwe debat over euthanasie, aangewakkerd door de katholieke aartsbisschop De Kesel, raakt een gevoelige snaar bij journalist Riadh Bahri. De aartsbisschop vindt dat katholieke ziekenhuizen het recht hebben om abortus of euthanasie te weigeren. Bahri vertelt over zijn zuster die leed aan leukemie.

Riadh Bahri is journalist bij VRT Nieuws.

Het is 20 december 2001. De klok slaat half negen. Buiten is het aan het sneeuwen. Ik zit met een warme chocomelk op de schoot. Niet thuis voor het haardvuur, naast de kerstboom zoals zovelen. Maar in een ziekenhuiskamer op de veertiende verdieping van het UZ Gent.

En zij. Zij ligt daar, al een paar dagen te vechten voor haar leven en tegelijk snakkend naar de dood, naar rust. Zij dat is mijn zusje. Raoudha. 18 jaar is ze net geworden, en al drie jaar vecht ze tegen de grootste smeerlapperij die je je kunt inbeelden, leukemie. Een vieze kanker. Die zich geleidelijk aan meester heeft gemaakt over haar lichaam.

Na drie jaar vechten is ze op. Doodmoe. En wil ze er niet meer zijn. Die koude en kille decembermaand was er nog geen euthanasie. Daarvoor zou ze nog een paar maanden moeten wachten. Maar die tijd heeft ze niet meer.
“Ik kan niet meer, ik wil niet meer, ik wil slapen.”

Het zijn haar laatste woorden, daags voor die 20ste december, om half vijf in de ochtend aan de telefoon. Ze belde naar huis, buiten adem, vol van pijn. Het moest maar eens gedaan zijn. Het vechten zat erop. Wat haar artsen nadien gedaan hebben is en blijft een vraag. Wat zeker is, is dat m’n zus niet meer heeft moeten lijden. Geen pijn meer gevoeld heeft in die laatste dagen, en op haar eigen vraag de rust kreeg waarnaar ze zo snakte.

Geen euthanasie.
Iets daar tussenin.
Stilzwijgend.
Met haar en onze instemming. Omdat dat het beste was.

Geen idee wat ze nu zou kiezen die dappere meid. Mocht ze de kans gehad hebben om te kiezen. Geen idee wat haar artsen zouden kiezen.
Dat doet er niet toe. Iedereen is vrij om te kiezen nu.

De patiënt. Zodat die niet gedwongen wordt om eindeloos pijn te lijden wanneer hij of zij dat niet wil. Vrij kan kiezen, ongeacht wat het ziekenhuis of de arts misschien liever wil.

En de arts? Die is ook vrij. Vrij om de patiënt tegemoet te komen. Maar ook vrij om dat niet te doen. En laten we artsen niet verketteren die het er moeilijk mee hebben, die het niet aankunnen om euthanasie uit te voeren. Laten we respect hebben voor ieders keuze.
Respect voor de patiënt. Respect voor de arts die het wel of niet kan. Want over doodgaan kan je geen slogans verzinnen, hoef je geen groteske verklaringen af te leggen. Dat is het enige wat we allemaal delen. We gaan dood. En laat ons die dood tegemoet gaan op de manier die wij zelf willen.

Dat kon m’n zusje al in 2001. Die 20ste december, toen om half negen haar hart stopte met kloppen.
Laat ons die klok niet terugdraaien. Niet vandaag, morgen, nooit.

Meest gelezen