Adele, het onbereikbare buurmeisje - Kirsten Sokol

Kirsten Sokol is journalist bij deredactie.be.

“Waarom is Adele eigenlijk zo speciaal? Ze is toch maar een zangeres die liedjes zingt over liefdesverdriet?”, zo klonk het maandagmiddag aan de koffiemachine op het werk. “Ze zingt haar nummers zelfs zonder een meter te bewegen op het podium”, treedt een andere collega hem bij.

Meteen volgt luidruchtig protest bij de collega’s die al hun hoop gesteld hadden op het derde Sportpaleisconcert. Ikzelf waagde me tot drie keer toe in de digitale wachtrij, zonder succes. Concerttickets bemachtigen was nog nooit zó stresserend, ook al was ik niet aan mijn proefstuk toe. Maar nu moest en zou heel België de doortocht van de Britse superster meemaken, tegen gelijk welke prijs.

De laatste keer dat Adele op een Belgisch podium stond, was in april 2011. Toen was haar tweede album “21”, met hits “Rolling in the deep” en “Someone like you” net uit. Haar Belgische concert vond plaats in het Koninklijk Circus, een Brusselse concertzaal met een capaciteit van ruim 2.000 bezoekers. Een ticket kostte toen maximum 26 euro.

Vier jaar en één nieuwe plaat later is Adele een wereldster. Die populariteit vertaalt zich in 3 uitverkochte Sportpaleizen, met een capaciteit 10 keer zo groot als het Koninklijk Circus. De ticketprijs is navenant: voor de beste zitplaatsen of een plek op het middenplein betaal je 121 euro. Enkel Céline Dion doet met 181 euro “nog beter”.

Ook op mijn muzikale bucketlist stond Adele al een tijdje bovenaan genoteerd. De Britse singer-songwriter heeft in de loop van haar carrière op slinkse wijze een schaarste gecreëerd. Er gaat geen dag voorbij zonder dat we haar op de radio horen, maar Adele live aan het werk zien is minder evident.

Adele is nooit een artieste geweest die leeft van tournee naar tournee, hoewel ze bij uitstek de nummers heeft om live te vertolken. Dat maakt haar concerten bijzonder exclusief, en mogelijk “once in a lifetime”. Wat we moeilijk kunnen krijgen, willen we allemaal nét dat tikkeltje liever. Ook al kost ons dat meer dan pakweg een dagticket voor Rock Werchter.

Over muzikale voorkeuren valt niet te discussiëren, maar Adele zingt onbetwistbaar goed. Bovendien gebruikt ze haar krachtige stem en unieke klankkleur optimaal. Elke typische Adelesong is zo opgebouwd dat ze haar sterktes maximaal kan uitspelen.

Voeg bij dat stemgeluid en die sterke melodieën universele teksten over de liefde, en vooral wat er allemaal verkeerd gaat, en het publiek hangt massaal aan je lippen. Adeles nummers zijn regelrechte oorwurmen die een indruk nalaten. Ook ik herinner me nog exact waar en wanneer ik nummers als “Rolling in the deep” of “Someone like you” voor het eerst heb gehoord.

Zonder uitgekiende promostrategie wordt zelfs de beste zangeres geen wereldster. Dat geldt ook voor Adele. Ze ziet er misschien uit als een onbereikbare diva, haar imago als grappig en toegankelijk buurmeisje wordt maximaal uitgespeeld. We zijn allemaal een beetje Adele, zo lijkt het. Vrouwen van alle leeftijden herkennen zich in het kwetsbare meisje dat haar verdriet uitschreeuwt. De zangeres spreekt met haar persoonlijke teksten en muziek vol gevoel een menigte aan die veel breder is dan het klassieke concertpubliek. Pubermeisjes én hun moeders zijn even grote fans.

Bovendien is de Londense superster met een maatje meer de vleesgeworden perfecte imperfectie. Ze komt steeds piekfijn gekleed en opgemaakt voor de dag. Het mediagenieke maatje 36 heeft ze niet, talent en humor eens te meer. Haar soulmuziek barst niet bepaald van hipheid, maar des te meer van authenticiteit.
Adele is tegelijk gewoon en buitengewoon en speelt graag met dat contrast. Via sociale media biedt ze haar fans geen inkijk in haar dagelijks leven. Over haar alcoholverslaving, relatieproblemen of haar zoontje verschijnt er amper iets in de roddelpers.

Mediaoptredens en interviews beperkt ze tot het strikte minimum, op strak geregisseerde momenten. De bereikbare vrouw is tegelijk een onbereikbare artieste. Adele is het gewone meisje met een buitengewoon talent. Een jonge moeder die schijnbaar toevallig een wereldster is geworden. Of ze de tientallen euro’s en de hysterische wachtrijen waard is, ontdek ik graag in juni. Met dank aan een van mijn vrienden die wél voorbij dat vervelende wachtscherm kon geraken.