Dagen zonder smartphone - Kirsten Sokol

Kirsten Sokol is journalist bij deredactie.be.

Ik beschik letterlijk al de helft van mijn leven over een gsm. Op mijn 13e kreeg ik mijn eerste exemplaar cadeau. Ik zou met de fiets naar school gaan. “En dat is dan toch veel veiliger”, aldus mijn ouders. De vreselijk onhippe bak (mét antenne) en ik werden snel onafscheidelijk. Ontelbare telefoonkaarten werden erdoor ge-sms’t.

Een leven zonder gsm, ik kon het mij letterlijk niet meer voorstellen. Tot een zakkenroller op vakantie mijn pad kruiste. Bye bye swipen, hashtaggen of instagrammen. Een first world problem van jewelste.

Nagenoeg meteen werd ik geconfronteerd met de praktische ongemakken van mijn gsm-loos bestaan. Hoe kan ik vanuit het buitenland mijn bankkaart en simkaart blokkeren? Waar kan ik aangifte doen van diefstal? Hoe verwittig ik mijn familie en vrienden? En de eigenaar van ons huurappartement, wiens sleutel is verdwenen? Uitstekend reisgezelschap en vriendelijke locals brengen gelukkig raad.

Eens weer thuis raak ik door omstandigheden niet meteen aan een vervangtoestel. Ondertussen ging er geen dag voorbij zonder dat vervelende beslommeringen mijn pad kruisen. Een bloemlezing:

• Als fanatiek sms-parkeerder voor een parkeermeter staan zonder kleingeld op zak. Een uur later ben ik meteen een parkeerboete rijker.
• Iemand zonder deurbel bezoeken. Claxonnerend de aandacht proberen trekken. Zonder succes. Vervolgens onder het balkon staan te roepen. Evenmin succesvol. In een vlaag van wanhoop op de ramen van de buren aan de straatkant bonken. En roepen. Tegelijk. In het donker. (nogmaals: sorry daarvoor)
• De wandelroute tussen een ondergrondse parking en je plaats van afspraak niet opzoeken. Je weet het nog. Niet dus. Geen Google Maps binnen handbereik. En geen kat op straat. Ronddwalen en te laat komen dan maar. Zonder dat je iemand kan verwittigen.

Je weet pas wat je hebt als je het moet missen. Ik lijk soms teruggeflitst naar de jaren 90. Ouderwetse wekkerradio, leuk je terug te zien. Geen outfit kiezen met de smartphone in de hand om het weerbericht te checken. Ik herontdek de charmes van een ouderwets notitieboekje. Via mijn mailbox en Facebookpagina blijft de communicatie verzekerd, al blijft een laptop net iets minder wendbaar dan een smartphone.

So far, so good. Maar leven zonder gsm is in 2015 écht NIET handig. Zeker niet omdat communicatie fundamenteel deel uitmaakt van mijn job. Ik ben als webredacteur zo goed als permanent online. Mensen verwachten ook dat je te allen tijde bereikbaar bent. Als je daarenboven zelf niemand kan bereiken, omdat je hun nummers kwijt bent, dan vloek je. Wie heeft er nu nog een papieren telefoon- of adresboekje?

Eerlijk is eerlijk: de jaloezie borrelt op als ik andere mensen in de weer zie met hun gsm. Het wifipaswoord in de wachtzaal steekt mijn ogen uit. Ik observeer mijn medemens dan maar. Al was dat al langer een verdoken passie.

Het is opvallend hoe we onze smartphone gebruiken als afweerschild tegen ongewenst sociaal contact. Gaat ons gezelschap op café naar het toilet? Even turen naar dat scherm. Zit je in een oninteressante lezing? Wat nieuws checken of mails lezen. Heeft je trein vertraging? Een berichtje sturen en Facebook bijbenen. Ik krijg vreemde blikken omdat ik niét vrolijk meeswipe. De smartphone is meer dan ooit onze vriend.

Negen dagen (!) heeft mijn gsm-loos intermezzo geduurd. Intussen swipe ik weer als nooit tevoren. Ik geloofde oprecht dat ik dat ding wat vaker aan de kant zou leggen. Maar u weet hoe dat gaat met goede voornemens. De adrenalinerush wanneer ik voor het eerst mijn nieuwe smartphone in handen kreeg, was veelzeggend. Hallo 2015, leuk om terug te zijn.