De hoofdkussentjes van Hillary - Geert Hoste

Geert Hoste is stand-up comedian.

Een en ander speelde zich af in Hertoginnedal. Dus om maar direct de paarse zeepbel te doorbreken: ik vermoed dat ook Jean-Luc Dehaene, Guy Verhofstadt én Wilfried Martens nog in dat bed hebben gelegen. Gelukkig niet tezelfdertijd.

Ik ben in dat fameuze bed terecht gekomen door toedoen van premier Yves Leterme. Het zit namelijk zo. Zijn kabinetschef werd uitgewuifd met een afscheidsfeestje in het kasteel. En ik moest die kabinetchef in een conference eens goed aanpakken. Zo werd me gevraagd. Een riskante opdracht als je weet dat die man de dag daarop de grote baas van de belastingen werd. Maar ik had geen andere keuze. Eén week slechts voor dat afscheid had de eerste minister persoonlijk gebeld met de vraag of ik dat wilde doen. En zoals J.F. Kennedy al opmerkte: vraag niet wat het vaderland voor jou kan doen, maar wat jij voor het vaderland kan doen. Dus ik daar op af.

Waar ik mij in Vlaanderen in talloze zalen en cafés in het borstelkot onder de trap of in het toilet heb moeten verkleden en mijn lakschoenen aantrekken, kreeg ik nu de absolute ere-slaapkamer des lands aangeboden.

Het was allemaal behoorlijk ouderwets, en het deed me denken aan menig Frans château waar ik met mevrouw Hoste verbleef, maar toch had het iets speciaals. Un certain je ne sais quoi. De week daarvoor namelijk had Hillary Clinton er de hoofdkussentjes gezoend en het badmatje vertrappeld. Aan hetzelfde toiletpapierrolletje getrokken. Haar lippen aan hetzelfde glas op de lavabo gezet om haar mond te spoelen na het tandenpoetsen. En dit mag ik misschien niet schrijven en volledig terzijde, maar er lag nog een haartje in de afvoer van de bidet. Ik heb het niet aangeraakt.

Het optreden zelf had iets surrealistisch. Er was een man of vijftig en zowat de hele regering stond in een zaal met koperen luchters en een geïmproviseerd podium. De presentator die me aan- en afkondigde was de premier zelf. De inhoud ga ik niet vertellen, dat beschouw ik als de kroon ontbloten. Maar ik kan jullie wel verklappen dat de vette lachen niet van de lucht waren.

Het einde bestond uit iets dat alleen in België mogelijk is. Ik wandelde, en ook dat terzijde, onder oorverdovend applaus en hysterisch gegil, het podium af. Hier en daar weerklonk het ‘bis’, ‘encore’ en ‘we want more’. De premier riep me terug op het podium. Voor de volledige regering en een zaal vol topambtenaren, vroeg hij aan het toekomstige hoofd van de Federale Overheidsdienst van Financiën of hij even met zijn rug naar het podium kon gaan staan. Waarna de eerste minister in zijn binnenzak tastte en mij een omslag, gelukkig geen bruine, in mijn hand draaide.

Ik ben naar mijn suite in het kasteel van Hertoginnedal teruggekeerd en heb me languit op het bed van Hillary gelegd. Minutenlang heb ik hoofdschuddend en heel luid gelachen. Sommige zaken krijg je in het buitenland niet uitgelegd.