De wereld draait (nog niet) door - Kolet Janssen
Kolet Janssen is auteur, oud-lerares, (pleeg)moeder en oma
Het begon met mondjesmaat: elke week opnieuw waren er afschuwelijke berichten van verdronken bootvluchtelingen in de Middellandse Zee. Dan kwamen er problemen in Calais bij. En opeens was er een stroom mensen die te voet en met de trein steeds dichterbij kwam. Die op zoek waren naar veiligheid en onderdak en een nieuw leven in ons land en de landen om ons heen. Elke dag opnieuw waren er nieuwe feiten, beelden en verhalen. Ontroerende, schrijnende, onverdraaglijke. Ze roepen verontwaardiging, ergernis, empathie of angst op. Veel mensen voelen zich aangesproken om iets te doen. Er is een sterk gevoel van urgentie. Maar zo’n gevoel is niet oneindig rekbaar. Het duurt al veel langer dan gewoonlijk. Stilaan liggen meer triviale nieuwsberichten uit andere hoeken van de wereld op de loer om hun plaats op de voorpagina’s weer op te eisen.
Het begint met een kraan die op een moskee valt. Daar vallen genoeg doden bij om het te halen. De boerenbetoging slaagde er nauwelijks in. Op andere fronten was er wekenlang zo goed als geen nieuws: de aanloop tot de presidentsverkiezingen in de US, de toestand in Oekraïne, de basso continuo van begrotingsgekrakeel. Orkanen en aardverschuivingen hielden hun adem in, klimaatconferenties waren eraan voor de moeite. De kinderen gingen op 1 september met veel minder media-aandacht naar school dan anders. Zelfs de voetbalcompetitie kwam minder prominent in het nieuws. En ik had bijna medelijden met twee enthousiaste fondswervers voor Greenpeace bij de deur van mijn supermarkt. Greenpeace, who cares?
Ook na Dutroux en Nine eleven sijpelde het andere nieuws na verloop van tijd weer door. De wereld staat nu eenmaal niet stil, zelfs niet na de meest schokkende gebeurtenissen. Maar net als toen, zal het ook nu nooit meer helemaal worden zoals voorheen. Na Dutroux kregen we de cel voor vermiste personen en een betere samenwerking tussen politiediensten. Sinds Nine eleven zijn we allemaal veel meer tijd kwijt als we met het vliegtuig willen reizen. En na de zomer van 2015 zullen we overal in ons land gezinnen opnemen met een rugzak vol pijn, verdriet en hoop. We zullen ons wederzijds verwonderen en soms ergeren aan elkaars gewoontes, maar we zullen samen een weg vinden. Wij leren hun nieuwe namen uitspreken en zij leren onze taal. Er is tijd voor nodig om alles in zijn plooi te laten vallen, maar die tijd zullen we krijgen.
Binnenkort mogen we weer naar hartenlust dooremmeren over onze eindeloze files, hormonen in ons vlees, de plannen voor de Antwerpse ring of de luchtvervuiling in China. Het nieuws mag weer gewoon zichzelf zijn: gevarieerd, met hoogtes en laagtes, vol interviews met mensen die zich elke dag over iets anders opwinden. Maar deze zomer vol vluchtelingennieuws zullen we nooit meer vergeten. Misschien is ons land en heel Europa een klein stapje opgeschoven in de richting van de gastvrijheid. Of het echt een kantelmoment was, zullen we pas weten als we over enkele decennia terugblikken. Nu kunnen we niet meer doen dan inspelen op wat er op ons afkomt, zo goed en zo kwaad als we kunnen. Op hoop van zege!