Vrouwen en voetbal in Iran - Darya Safai

Darya Safai is oprichtster van de actiegroep 'Let Iranian women enter their stadiums'.

Maar dat is niet de belangrijkste reden om deze wedstrijd te organiseren. Dit gaat over politiek. Met deze wedstrijd wil de Iraanse voetbalbond, zoals alle officiële organisaties gestuurd door de religieuze overheid, aantonen dat de wereld enkel geïnteresseerd is in de nucleaire deal met de Verenigde Staten en het aanhalen van diplomatieke relaties. Intussen worden de mensenrechten in Iran nog dagelijks op grote schaal geschonden maar daar hoor je niemand meer over.

Iraanse vrouwen hebben het recht niet om naar het stadion te gaan en daar een wedstrijd bij te wonen. Het is maar een van de vele rechten die hen sinds de revolutie van 1979 ontnomen zijn. Er zijn de voorbije jaren verschillende pogingen ondernomen om een einde te maken aan die discriminatie maar de Islamitische Republiek van Iran heeft die steevast in de kiem gesmoord. Vrouwen die tegen het stadionverbod protesteerden, moesten naar de gevangenis. En de situatie is alleen maar erger geworden. Tot drie jaar geleden konden vrouwen nog wel naar een volleybalmatch gaan kijken maar ook dat is nu verboden.

De FIFA heeft meermaals kritiek geuit op het stadionverbod voor Iraanse vrouwen. Op 6 maart van dit jaar vroeg de internationale voetbalorganisatie de Islamitische Republiek Iran nog eens uitdrukkelijk om de heersende geslachtsdiscriminatie in de sport op te heffen, in overeenstemming met artikel 3 van de statuten van de FIFA: 'Discriminatie van eender welke aard tegen een land, privé persoon of groep op basis van ras, huidskleur, etnische, nationale of sociale afkomst, geslacht….is ten strengste verboden en strafbaar door schorsing of uitsluiting;"

Als oude wereldsterren uit het voetbal een wedstrijd spelen in Teheran die niet toegankelijk is voor vrouwelijke toeschouwers, kan ik daar maar één ding uit afleiden: ze erkennen de discriminatie van vrouwen in de Islamitische Republiek Iran erkennen, en ze keuren die ook goed. Is het misschien daarom dat er sinds 1983, het jaar waarin het stadionverbod werd uitgevaardigd, geen enkele wedstrijd met internationale sportsterren meer werd ingericht?

Samen met vele andere activisten voor vrouwenrechten in Iran vraag ik me af wat de voetballers gaan doen. Spelen ze het spel van de Islamitische Republiek Iran mee? Dat lijkt mij geheel in strijd met de geest van ’The Beautiful Game’, dat mensen zou moeten verenigen in plaats van uitsluiten. Of maken de sterren van weleer van deze gelegenheid gebruik om via de media een gebaar te stellen, en te eisen dat vrouwen voor deze wedstrijd aanwezig mogen zijn in het Azadi-stadion? Het minste wat ze kunnen doen, is hun afkeuring laten blijken van de institutionele ‘gender apartheid'. Hun plaats is naast de Iraanse vrouwen en niet aan het handje van de moellahs en hun vrouwvijandige beleid.