Uw lichaam, vrouw, is niet van u - Aya Sabi

Laatst veroverden volle modellen de catwalk tijdens de “Full Figured Fashion Week” en dat deden ze met klasse. Hoewel ik me afvraag waarom ze niet samen met de modellen met een maatje vierendertig de catwalk op kunnen en waarom ze niet altijd de catwalk op mogen, is het toch al een stap vooruit. Ik ben er stellig van overtuigd dat er meer vrouwen zijn met een maat vierenveertig dan met maatje vierendertig en er genoeg mensen op de wereld zijn die alle twee de vrouwen even graag zien. Maar we zien ze niet vaak. Op straat wel, niet als model.

Het schoonheidsideaal is slechts een illusie. Laatst heeft Tyra Banks een foto van zichzelf op het internet geplaatst. Natuurlijk, zonder make-up. Geen fotoshop. Geen overmatig licht (want dat doet veel). Zoals ze ’s morgens opstaat en het zou niet mogen, maar ik weet dat heel veel vrouwen zich daardoor gewoon gaan voelen en een stuk mooier. Want niemand ziet eruit zoals in de bladen. Gelukkig maar. Niet alleen zou het heel saai zijn. Ook zouden we onze authenticiteit verliezen. Ons vrouw-zijn zou daarmee verloren gaan. Want we zijn niet lichaam. We zijn niet alleen een figuur. We worden niet gemeten aan de hand van onze taille of lengte. Vaak wel, maar dat zou niet mogen.

Het wordt tijd dat vrouwen hun lichaam opeisen. Op welke manier dan ook. De manier waarop zij vrouw willen zijn, is aan hen. Maar de wereld zegt: “Uw lichaam, vrouw, is niet van u.” Overal worden rebellerende vrouwen als een bedreiging gezien. Zij die tegen de stroom durven in te gaan en de ongeschreven regels opschrijven, hardop lezen om ze dan weer uit te vegen, werden vroeger van hun baarmoeder beroofd en van hekserij beschuldigd. Nu zijn er andere manieren om vrouwenstemmen te doen verstillen.

In Jemen zijn vrouwen die fietsen rebels. In Iran doen vrouwen hun sluier af voor de camera om te rebelleren tegen een regime dat hen onvrijwillig in sluiers hult. In Vlaanderen is een vrouw die haar haar bedekt of een lange rok draagt rebels en wordt ze aan de schoolpoort tegengehouden. Een aantal jaren geleden was het juist andersom. Een bikini als je er het lichaam niet voor hebt, zien we liever ook niet.

Dat we daar nog voor moeten vechten, welk deel van ons lichaam van ons is en welk van de wereld, is beledigend. Het is dan ook niet erg verwonderlijk dat vrouwen – als hun lichaam niet van hun is – worden gedwongen tot wat ze zelf niet willen. Zelfs de blauwhelmen van de VN, is uit een rapport gebleken, hebben zich schuldig gemaakt aan seksueel misbruik. Sommige onder de slachtoffers waren meisjes van zes. Zij die vrede brengen na rampen. Maar niet voor de vrouwen.

Door vrouwenlichamen aan vrouwen terug te geven, geven we hen ook het recht al het andere op te eisen, geven we anderen het signaal dat een vrouw zelf kan en mag en moet beschikken over haar lichaam en zo ook over de rest van haar leven. Haar carrière en haar keuze om huisvrouw te zijn. Haar studies en haar keuze om niet te studeren. Haar reizen en haar keuze om niet te reizen. Haar eigen partner te kiezen en de keuze om alleen te blijven. Het is het begin om de vrouw, overal op de wereld, meer ruimte te geven andere keuzes te maken.

Wat de wereld horen mag, is dat onze lichamen wel van ons zijn en van niemand anders. Wat ons wordt beroofd, nemen wij terug. Wij zijn schoon voor onszelf en niet voor de wereld. Dat zijn onze dromen. Niet om te eten zonder dik te worden, te shoppen zonder arm te zijn en te bruinen zonder te verbranden. Onze dromen zijn vaak van een heel ander niveau.

Dat we allemaal – slank en volslank, lang en kort, bruin en blank, met al onze imperfecties die ons zo perfect maken, onze stukjes huid en haar die we bedekken en bloot laten, zoals we zijn – gewoon vrouw zijn en niet te boetseren tot een ideaal. Ach, wat houden we van rebelleren. Net zolang als het nodig is.

(Aya Sabi is studente en columniste)