Liefde in tijden van tindereenzaamheid - Elke Van Huffel

Over nieuwe sociale media en liefde: "Ongelofelijk haast, de zondvloed aan applicaties die ons aan een significante andere moeten helpen."

De commotie over immowebsite Realo afgelopen week bracht me weer een weetje bij: de mannen achter het concept zijn ook de bedenkers van Netlog, en houden zich tegenwoordig niet alleen met de immowereld bezig, maar ook met de lucratieve markt van de datingapps. Twoo is wellicht het bekendste platform in hun portefeuille. Dan is er ook Stepout, een variant op Tinder. Tot slot wordt eind dit jaar nog een nieuwe datingapp gelanceerd, die een combinatie wordt van video en online dating.

Ongelofelijk haast, de zondvloed aan applicaties die ons aan een significante andere moeten helpen. Dat hadden we wellicht nooit kunnen bedenken toen we in de beginjaren van de nillies gretig zaten vissen naar elkanders ASL op louche chatboxen, of ons telkens aan- en afmeldden op MSN in de hoop dat onze crush ons zou opmerken en aanspreken (never happened). Naar schatting zijn meer dan 300.000 Belgen actief op Tinder, de razend populaire app waar je mensen naar believen naar rechts (‘u wil ik wel eens tegen mijn gilet trekken’) of links (puur afgrijzen) swipet. Of hebt u het meer voor Happn, dat oplijst wiens pad u die dag hebt gekruist en waar precies? Eng maar intrigerend. Er is ook nog altijd OK Cupid, voor wie het iets serieuzer mag. En dan hebben we het nog niet over Badoo of Grindr gehad. Nog zo’n leuke: Hinge, die je relatiestatus automatisch aan je profiel koppelt.

Zijn de bedriegers al bij de start ontmaskerd - tenzij ze dat al zelf hebben gedaan door hun trouwfoto als profielfoto in te stellen. Voor de datingapp-leken: ja, dat gebeurt, vaker dan je denkt. Daar gaat mijn manbeeld. (Disclaimer: eer u me verdenkt van mannenhaat, vrouwen bedriegen ook. Mijn geaardheid sluit echter ervaringen in deze uit.)

Foto's posten - of niet

Het is ironisch dat er - ondanks de wildgroei aan Tinder en co - nog nooit zoveel mensen single zijn geweest als in onze huidige maatschappij. Naar schatting bestaat 1 op 3 huishoudens uit een eenpersoonsgezinnetje. Dat zou ik nochtans niet zeggen wanneer ik door mijn Facebook-tijdslijn scrol, en van babyfoto naar ludieke zwangerschapsaankondiging naar afgrijselijke bruidsjurk spring.

Maar: singles staan niet te springen om foto’s te posten van hun kant-en-klaarmaaltijd met Sergio Hermans grijnzende tronie op, of die leeggevreten beker ijs. Aan vrijgezel zijn hangt nog steeds een ietwat zielig etiketje. Alsof je gefaald bent in het leven omdat je niet kan meespreken over het nieuwste buggymodel of manieren om je vent te doen stoppen met snurken. Je reinste onzin natuurlijk, maar je moet als vrijgezel op elk familiefeest wel wat meelijdende blikken trotseren.

Single vrouwen hebben de armtierige keuze uit twee rolmodellen. De vrijgevochten Sex And The City-happy single die in slow motion door de stad schrijdt en minzaam lacht om haar keurig geregelde schoenenkast en dito leventje, of de in zelfmedelijden en chardonnay zwelgende Bridget Jones.

De waarheid is dat het leven van een single daar ergens tussenin ligt. Het ene moment dramatisch uit het raam turen en All by myself meekwelen - het volgende extatisch lachend op de dansvloer. (Disclaimer: eer u me verdenkt van mannenhaat. Mijn gender sluit ervaringen als single man uit, dus ik ben niet op de hoogte van mannelijke rolmodellen.)

Was het vroeger dan gemakkelijker? Voor een deel wel. Je ging slowen onder de kerktoren op de tonen van Du van Peter Maffay, draaide iemand binnen en daar trouwde je dan ook maar mee. Simple comme bonjour. Liep je wel het risico een kat in een zak gekocht te hebben. Zoals wanneer Jean-Marc twintig jaar later de Griekse beginselen bleek te zijn toegedaan, of Nadine het emotioneel quotiënt van een goudvis bleek te bezitten. Maar: doorgaans probeerde je er wel het beste van te maken en ‘in goede en slechte tijden’ letterlijk op te vatten.

Tegenwoordig reikt onze actieradius gevoelig verder dan de plaatselijke thé dansant en hebben we toegang tot miljoenen profielen van potentiële lovers. Voor een slordige 14,99 euro per maand kan je zelfs tinderen op een verre locatie. (Had ik geld te veel, ik ging het verdorie in Stockholm zoeken.) Maar in de supermarkt van de liefde zijn we het perspectief wat verloren. We swipen erop los en laven ons ego aan nieuwe matches, maar beseffen precies niet meer dat er mensen van vlees en bloed achter schuilgaan. Het is zoals shoppen in de Primark: verstand op nul, zoveel mogelijk gerief bijeensprokkelen en alles even achteloos weer weggooien. Want érgens moet er toch nog een betere deal te sluiten zijn? Ik wil zeker niet blind blijven voor eventuele succesverhalen. (Ik ken er één.) Maar vaak creëert Tinder net meer eenzaamheid.

Daarom, dit pleidooi voor wat meer - analoge - romantiek. Meer Du van Peter Maffay op de playlist van deejays. Minder swipen, meer praten in real life. Wie doet mee?

Meest gelezen