Wat ruist er door het struikgewas? - Geert Hoste
Tien jaar geleden kreeg ik het als Ambassadeur van Vogelbescherming Vlaanderen flink aan de stok met een jager. Flink aan de stok was in dit geval het eufemisme voor ‘Hoste, ik maak u dood’. Uit dat digitale zwaar geschut is vooral de dreiging met ‘een verdwaalde kogel’ in mijn hoofd blijven hangen. In mijn zorgeloze kindertijd heb ik eens de schrik van mijn leven opgedaan toen er op een zaterdagnamiddag zomaar vier gewapende jagers door de tuin van mijn ouders stapten. Ze bleken het jachtrecht te hebben op het rozenperk, mijn moestuintje (o.a. peterselie) en zandbak!
Daarom ben ik heel benieuwd naar de nieuwe plannen van de Vlaamse minister van Omgeving, Natuur en Landbouw. Mevrouw Schauvliege heeft een ontwerp van decreet klaar om het Jachtdecreet van 24 juli 1991 op enkele plaatsen te wijzigen. Zo wil ze dat een schriftelijk bewijs van het jachtrecht wordt voorgelegd bij het neerleggen of het aanpassen van het ‘jachtplan’. Dat plan geeft weer op welke percelen de jager over het jachtrecht beschikt en dus kan jagen. Want tuinen en huizen van particulieren, domeinen van privéeigenaars of instellingen worden vaak zonder medeweten van die eigenaars – laat staan met hun toestemming – als jachtgebied ingekleurd. Eigenlijk is dat niet alleen schriftvervalsing, maar ook een inbreuk op het eigendomsrecht.
Zou het niet logisch zijn dat een jager de schriftelijke toestemming van de eigenaar van een stuk grond moet kunnen voorleggen aan de overheid bij het indienen van het ‘jachtplan’? Vogelbescherming Vlaanderen wil die schriftelijke toestemming van de eigenaar decretaal vastgelegd zien. Niet zoals nu enkel bij betwisting of uitbreiding van een bestaand jachtplan, maar voor àlle percelen in het jachtplan. En voor dat er één schot gelost wordt.
Bovendien wil Vogelbescherming Vlaanderen dat er gestreefd wordt naar totale transparantie van de jachtplannen: alle plannen moeten voor iedereen digitaal op elk moment te raadplegen zijn. Elke inwoner in Vlaanderen zou op elk moment moeten kunnen nagaan welke jager of wildbeheereenheid welke percelen van zijn of haar eigendom heeft ingekleurd in diens jachtplan. Het lijkt me niet meer dan redelijk dat iedere burger zelf kan zien waar en welke mannen met wapens en munitie verwacht mogen worden. En waar kogels kunnen verdwalen.
De jagers uit mijn jeugd, behoorden tot de adel en industriëlen van het dorp. Je boog ootmoedig het hoofd, wendde de blik af en verontschuldigde je als zo iemand zijn groene laarzen brutaal op je radijsjes plantte. Het wordt hoog tijd om afscheid te nemen van die sporen uit de feodale periode. Minister Joke Schauvliege en de hele Vlaamse regering kunnen met één pennentrek het leven veiliger en de gemiddelde jachtpartij minder intimiderend maken. Ik zie niet in wat de eerlijke jagers en jagersverenigingen hier tegen kunnen hebben.
Bijkomend voordeel: een mysterie uit de Nederlandstalige cabaretgeschiedenis zal eindelijk ontrafeld worden. Er zal een antwoord komen op de vraag van Toon Hermans: ‘Wat ruist er door het struikgewas?’.
(Geert Hoste cabaretier en ambassadeur Vogelbescherming Vlaanderen.)