Ouderliefde en K3 - Jos De Greef

De schok door het Vlaamse medialandschap -de wisseling van de wacht bij de meidengroep K3- brengt herinneringen terug als ouder, leuke en minder leuke. Het was mijn ding niet, maar toch weiger ik mij aan te sluiten bij de K3-haters.

Het mooiste wat er in mijn leven gebeurd is, is de geboorte van mijn dochter Sophie. Baby's worden peuters en daarna kleuters en voor je het beseft, hebben ze hun eigen voorkeuren en idolen en die zijn dan niet noodzakelijk die van de ouders.

Kind als excuus

Leuke tijden waren het wel: samen kijken naar de oude Disney-klassiekers zoals "Lady en de Vagebond" en Mickey Mouse (waarbij ik mijn eigen kindertijd kon herbeleven) of nieuwere dingen ontdekken zoals "Beestenbos is boos", "Bamboe Beren" of "Het eiland van Noah" en helemaal hilarisch werd het bij het dolle gekwetter van de pinguïnserie "Pingu" (nu kijken we samen naar "South Park"). En ouders gebruiken hun kind natuurlijk als excuus om zich te gaan amuseren in pretparken zoals Disneyland Parijs, Parc Astérix en dergelijke.

Respect voor het business project

En toen kwam het gekweel van K3, iets waar ze -net als vele leeftijdsgenootjes- weg van was. Toegegeven, als iemand die hier economie en financiën op de redactie volgt, moet ik mijn petje afnemen voor het uitgekiende commerciële en marketingsucces.

Bezieler en ontdekker Niels William die Karen, Kathleen en Kristel in 1999 lanceerde en in de beginjaren begeleidde, had met muziek gericht op kleuters en erg jonge kinderen een gat in de markt ontdekt en dat succes werd nadien voortgezet met Studio 100.

Mijn volste "business minded respect" dus, maar dat gold niet voor het geluid dat de drie meisjes voortbrachten en al snel mijn huis vulde. Het werd bovendien nog erger omdat dat geluid werd aangevuld met t-shirts, sjaaltjes, laarsjes, tasjes en andere prullaria in afgrijselijk schreeuwerige kleurencombinaties die ik om één of andere reden verplicht was om aan te kopen.

Zelfs op bedevaart naar Plopsaland

Financieel mocht ik die verschuiving van vermogen van mijzelf naar Niels William en Gert Verhulst en Co betreuren en ik trapte voluit in die open val van platte commercie, maar op kindergeluk staat nu eenmaal geen prijs.

Het werd nog erger: al snel moest ik met mijn dochter naar optredens van K3. Enkele keren heb ik mij zelfs laten verleiden tot een pelgrimstocht, niet naar Scherpenheuvel, maar wel naar "de heilige drievuldigheid" in Plopsaland, net bij de Franse grens. Toegegeven: de drie lady's pakten die optredens telkens erg professioneel aan en hadden het jonge publiek -en zelfs sommige ouders- al snel volledig op hun hand.

Plots was het echter gedaan met de K3-herrie en vlogen die wansmakelijke prullen op zolder. Ze had de leeftijd bereikt waarop je niet meer met die kinderlijke dingen gezien wil worden. En dus mocht ik dus weer nieuwe sjaaltjes, shirts, pulls, strandhanddoeken en andere spullen dit keer ZONDER K3-LOGO gaan kopen. Weer nutteloze uitgaven dus.

Toch, lieve dames van K3, heb ik geen trauma overgehouden aan jullie, en zeker niet aan Karen. (ja, papa's hebben ook hun favorietjes). Meer nog: bedankt voor het plezier dat jullie mijn dochter bezorgd hebben. Ik vergeet nooit die gelukzalige blik na de terugkeer uit Plopsaland.

Jos De Greef is journalist bij VRT Nieuws.

Meest gelezen