Loten om scholen - Dennis van den Buijs

Wij wonen op het Kiel. Een volkswijk in Antwerpen, vooral bekend van zijn voetbalstadion, waar de authentieke ratten jaar na jaar plaats ruimen voor jonge gezinnen met –u raadt het al- kinderen. Ook wij pleiten al bijna 2 jaar schuldig. En dus wil Antwerpen weten of dochterlief een plaatsje nodig heeft in een kleuterschool op het grondgebied van de stad. Ja luidt ons antwoord. Het Kiel telt een handvol kleuter- en lagere scholen, de ene al wat moderner, gekleurder of katholieker dan de andere. De vraag van één miljoen: op welke school zetten wij ons geld in voor de komende 9 schooljaren van onze dochter?

Een paar weken geleden kregen we een rondleiding op de basisschool 100 meter van onze deur. We zagen blije kinderen, gedreven kleuterjuffen, aandacht voor zwakke én sterke leerlingen en bovenal: aan de poorten staat elke middag een doorsnede van het Kiel anno 2015. Mama’s met hoofddoeken, papa’s met bakfietsen en alles daartussen. Tel daarbij dat onze buurmeisjes er al naar school gaan, dat we alles te voet kunnen doen en dat onze dochter voor de sociale mix welkom is.

Toen kwam het moment van de waarheid en vroegen we de directrice: “Hoeveel nieuwe kleuters konden hier vorig jaar eigenlijk starten?” Haar antwoord: geen enkele. Dat heb je met jonge groeiende wijken zonder extra scholenbouw: broertjes en zusjes krijgen voorrang en bevolken dan al snel –en terecht- het hele eerste kleuterklasje. Dus kregen we van de uiterst gemotiveerde directrice het antwoord dat u helemaal aan het begin van mijn verhaal kan lezen. Proberen dus, want niemand weet hoe de kaarten dit jaar geschud worden.

Helaas ben ik madame soleil niet en nemen we voorzorgsmaatregelen. Onze agenda staat de komende weken bol van de schoolbezoeken. Waar zou dochterlief in A, iets verder van huis, ook gelukkig naar de kleuterklas kunnen gaan. Dat zullen we weten na een kijkje ter plaatse. Oh ja, die schoolbezoeken vallen uiteraard op weekdagen tijdens de kantooruren. Handig voor tweeverdieners die het stadsbestuur oh zo graag wil aantrekken. Al begrijp ik de scholen wel. Zij vragen er ook niet om dat er honderden ouders over de vloer komen waarvan ze maar een klein percentage ooit terugzien. De loterij, weet u wel.

Het doel van al die bezoeken? Een hoogstpersoonlijke ranglijst van scholen. Bovenaan de voorkeurschool, daaronder in dalende orde alle scholen die we ook wel zien zitten. Dat mogen er 3 of 30 zijn. Vul maar in! Een feest voor de vrijheid van schoolkeuze. Excuseer? Moet het niet gaan over kwaliteit in plaats van kwantiteit? De schoolvisie, het onderwijsnet, de methode, enzovoort. Maar terug tot de orde van de dag.

Onze tiercé gaat in de trommel samen met die van duizenden andere ouders. En dan, dan is het hopen op het groot lot. De spelregels? Per school worden de open plaatsen uitgedeeld volgens twee criteria. De afstand tot de school en de plaats die je de school op de lijst hebt gegeven. Maar eerst is er dus voorrang voor de broertjes en zusjes en voor de indicatorleerlingen. Kinderen van wie de moeder bijvoorbeeld geen diploma heeft. In de school van onze voorkeur krijgen zij 80% van de vrije plaatsen. Ik weet niet of u nog kan volgen, maar ik hoop van harte dat meester Van Backlé even uit pensioen komt om op de trekking toe te zien. Ook de komende jaren trouwens. Misschien hebben we meer nood aan nieuwe scholen dan aan meer agenten.

(Dennis van den Buijs is VRT-journalist.)