Ongevraagd lid - Veronique Puts

Dagelijks post ik een foto van mijn katten met een korte tekst erbij op Facebook. Mijn katten zijn door mijn boeken en columns bekend geworden in Vlaanderen en daarbuiten. In de slipstream van Facebook word ik tegenwoordig met de regelmaat van de klok (ongevraagd) lid gemaakt van groepen die zich bezig houden met dierenmishandeling. Dan verschijnen er opeens gruwelijke afbeeldingen op mijn beeldscherm. Is het nodig om het te zeggen? Uiteraard ben ik tegen dierenmishandeling. Ik vind dat alle dieren met respect behandeld moeten worden. Een mens toont zijn grootheid in hoe hij omgaat met het kleine. Met het kwetsbare. Met diegene zonder stem.

Ik doe mijn best bij te dragen aan de strijd tegen dierenmishandeling. Ik koop geen winterjassen met bontkragen. Angora kledingstukken, hoe mooi ik ze ook vind, komen niet in mijn kast. Ik gruw van ganzenlever. En ik slaap niet onder dekbedden gevuld met levend geplukt dons. Ik steun organisaties die dieren in moeilijke omstandigheden te hulp komen. De asielen. De zwerfkattenverzorgers. Ik stem op politici die zich inzetten voor het welzijn van dieren. Ik spreek ze aan als ik de kans heb. Maar ik kijk niet naar afbeeldingen van mishandelde dieren. Ik kan het niet en ik wil het niet. In een ideale wereld zouden dergelijke beelden niet gemaakt kunnen worden. Helaas, in de onze wel. Ik begrijp dat er mensen zijn die in dergelijke foto’s de motivatie vinden om op te komen voor dierenrechten. Maar voor mij werkt het niet. Als ik zulke beelden zie, wil ik in mijn bed kruipen,de dekens over mijn hoofd trekken en niets meer weten van deze wrede, lelijke wereld vol onnodig verdriet. Maar daarmee is niemand gediend. Ik weet dat dierenmishandeling bestaat. Dat volstaat om mij te motiveren.

Dus. Wat ik eigenlijk wil zeggen: mensen die foto’s van mishandelde dieren op Facebook plaatsen: doe wat jij nodig vindt, maar laat mij erbuiten. Ik strijd voor dierenwelzijn op een andere manier. Zelfde doel, andere middelen. Maak mij geen lid van dergelijke groepen zonder dat ik erom vraag. Confronteer me niet ongevraagd met wreedheden. En laat ons het eens zijn over de hoofdzaak: dieren verdienen respect. Het jouwe en het mijne.

(Veronique Puts, columniste, schrijver. Publiceerde twee boeken over haar katten bij Manteau/WPG.)