Technologie 1 - Scheidsrechters 1 - Frank Van Laeken

Wat voorafging. In 1966 heeft Engeland de wereldbeker gewonnen dank zij een goal die geen goal was. Geoff Hurst maakte er in de verlengingen van de finale tegen Duitsland 3-2 van omdat lijnrechter Tofik Bachramov uit de Sovjet-Unie een kopbal tegen de onderkant van de lat als enige in het stadion en wijde omgeving achter de lijn zag botsen. Jaren later werd het nationale stadion van Azerbeidzjan naar Bachramov genoemd. Het standbeeld voor die voetbaltempel in Bakoe werd onthuld door... Sir Geoff Hurst. Voor wat hoort wat.

Dat was de prehistorie. Computers namen toen nog hele gebouwen in beslag, van technologie had Jan Modaal nooit gehoord. In 2010 was dat anders. Toen zag de heer Mauricio Espinosa uit Uruguay niet dat de Engelsman Frank Lampard een schot via de lat in doel trapte. Ik schat: dertig centimeter achter de lijn. Kan ook veertig geweest zijn. Maar Espinosa en zijn fluitende landgenoot Jorge Larrionda hadden het niet gezien. De tegenstander, o ironie: Duitsland!, profiteerde ervan. Geen idee of de Uruguayaanse voetbalbond ooit heeft overwogen om het nationale stadion te herdopen in Estadio Mauricio Espinosa, maar de brave man kreeg terecht bakken kritiek over zich heen.

De grootste schuld lag echter bij de wereldvoetbalbond, FIFA. Een stelletje corrupte autocraten aangevoerd door de bijna achtenzeventigjarige Zwitser Sepp Blatter (lees er gerust de bijdrage van Arnout Geeraert twaalf dagen geleden op deze plek op na of koop u het boek 'Omertà. Sepp Blatter's FIFA Organised Crime Family' van de Britse onderzoekssportjournalist Andrew Jennings).

Jarenlang heette het dat doellijntechnologie nog niet op punt stond, dat menselijke fouten nu eenmaal bij het voetbal horen of dat Afrikaanse landen niet in staat zouden zijn om de dure apparatuur aan te schaffen. Drogreden na drogreden passeerde de revue. Ondertussen liepen Blatter en consoorten Liberacegewijs huilend naar de bank om de stand van hun steekpenningenrekening te checken. Ja, er stond nog behoorlijk wat op. Champagne!

De heren - geen dames in dit exclusieve kransje, neen, dankuwel, dit is immers het Vaticaan van het voetbal! - hebben zichzelf vorige week nog een cadeautje gedaan. Hun vergoeding werd verdubbeld naar 200.000 dollar (146.000 euro) per jaar en hun onkostenvergoeding kan tot datzelfde bedrag oplopen.

Jarenlang werden er onder voetbaljournalisten weddenschappen afgesloten over wat er eerst zou komen: vrouwelijke priesters in de katholieke kerk, de emancipatie van de vrouw in Saudi-Arabië of doellijntechnologie. Verrassend genoeg werd het toch het laatste.

Nu is de doellijntechnologie onder ons en zal niets nog aan het alziende oog van de camera's ontsnappen. En dat zullen we geweten hebben. (De veertien camera's die per wedstrijd moeten registreren of de bal al dan niet binnen is worden overigens, o dubbele ironie!, geleverd door een Duits bedrijf. Die Wiedergutmachung blijft maar duren.)

De eerste dagen was er bij geen enkel doelpunt ook maar de minste twijfel. Telkens plofte de bal helemaal achteraan tegen het net, waar ie ook netjes bleef liggen. Toch kregen we in de herhaling nog even een stilstaand beeld te zien van de bal die de lijn overschreed, met daarbij een groene balk waarop het woord "Goal". Iets wat we dus al wisten.

In de eretribune moeten de FIFA-bonzen hun ongenoegen hebben verbeten van bij de start van het toernooi, op 12 juni, tot die 15de juni om drie over vijf plaatselijke tijd. "Moeten we daarom zulke dure apparatuur installeren en een stukje extra onkostenvergoeding voor onszelf inleveren?" zag je hen denken. Tot hét gebeurde, vlak na de rust in de wedstrijd Frankrijk-Honduras.

Die match was nochtans begonnen met een valse noot, of beter: geen noot, want de geluidskabel weigerde de volksliederen door te laten en Yves Leterme was niet aanwezig om tenminste de Marseillaise al te zingen.

De Franse spits Benzema trapte na achtenveertig minuten de bal tegen de paal, de Hondurese doelman Valladares liet die vervolgens als een hete aardappel uit zijn handen glippen en grabbelde er dan naar. Doelpunt, vlagde de assistent-scheidsrechter. Dan was het spannend wachten op de herhaling. Bal tegen de paal, niet over de lijn, "No goal" braakte de machine. Commentatoren bij Sporza, NOS en BBC riepen quasi unisono: géén doelpunt. Tot de tweede fase werd getoond en de bal volgens het stilgezette beeld wél de lijn had overgeschreden. "Goal", al hadden de commentatoren dat eventjes niet door, net zoals de supporters in het stadion die naar het grote scherm tuurden. Het historische moment werd zo grotendeels verbrod.

Vijf dagen later was het opnieuw prijs. De Costa Ricaan Bryan Ruiz, die we hier nog kennen van zijn periode bij KAA Gent, kopte de bal via de onderkant van de lat - even wachten/checken/dubbelchecken - binneeuuuh tegen Italië.

Hoera, de doellijntechnologie werkt, die verwarring zijn we binnenkort vergeten en hopelijk worden er weldra nog andere snufjes aangekondigd om het voetbal correcter te laten verlopen. De voetballiefhebber is in deze moderne tijden niet zo nostalgisch dat hij al die scheidsrechterlijke flaters en dwalingen nog pikt. Al geef ik grif toe dat de scheidsrechters in beide gevallen zelf hadden aangegeven dat het een doelpunt was.

Een slotwoord over de Rode Duivels. "De tactiek heeft perfect gewerkt", zei onze bondscoach na de wedstrijden tegen Algerije en Rusland. Wie zijn wij om een tactisch genie tegen te spreken? Neen, natuurlijk is Daniel Van Buyten niet echt zo statisch als ie lijkt. Als je de beelden heel traag afspeelt, zie je hem naar de bank kijken: "Coach, mag ik mij nu eindelijk omdraaien en beginnen sprinten?", waarna hij de snelste spurt van de hele ploeg neerzette. Zo strooi je dus zand in de ogen van de tegenstander.

Romelu Lukaku die elke keer bleef staan bij een dieptepas van Kevin De Bruyne en in de diepte spurtte wanneer de rosse van Gent hem in de voeten wilde aanspelen? Dat hadden die Algerijnen en Russen écht niet door, hoor. Tactisch hoogstandje. Eden Hazard die over zijn vleugel strompelde? Instructies van Marc Wilmots: "Spaar u voor de laatste tien minuten, Eden, ge zult wat zien!" En hebben we wat gezien? Ha!

A la guerre comme à la guerre. Dat heeft onze opperstrateeg goed gezien. Op het ogenblik dat de finale in Rio wordt afgetrapt zijn onze Rode Duivels nog zo fris als een hoentje. Geen inspanning te veel gedaan. Klaar voor de strijd. Hopelijk zitten ze dan niet thuis voor hun tv, zoals ik.

(Frank Van Laeken is freelance journalist.)