Dit is geen mening over Brussel - Xavier Taveirne
Een soort van luiheid
Daar ging geen gewetensbevraging aan vooraf. Ik ben nogal pragmatisch. En we zouden wel zien. Maar het ging niet. Of niet zo goed als we wilden. Daar heeft Mechelen verder niks mee te maken. We hadden ons leven uitgebouwd in Brussel en er was simpelweg geen tijd – of een soort van luiheid – om dat in een andere stad opnieuw te doen. Dus gingen we op zoek naar én vonden we ook het huis waar we een thuis in zagen. In Brussel.
In onze omgeving was er meer te doen over het feit dat we ons huis zo snel van de hand deden, dan over de keuze voor Brussel. Of, om specifieker te zijn: Jette. Alles in de buurt: de pragmaticus in mij was tevreden met zichzelf. Zo op de autosnelweg naar mijn eerste thuis in West-Vlaanderen, een paar tunnels verwijderd van het werk en voor alle dagelijkse boodschappen moet ik alleen maar naar het einde van mijn straat wandelen. Dat was ook zo toen ik in Molenbeek en Sint-Joost-ten-Node woonde. Praktisch, weet u wel.
De stad waar ik soms met open mond naar kijk
Toegegeven: toen ik op mijn achttiende naar Brussel kwam, vond ik dat speciaal. Het was ver, bijna exotisch. Onbekend ook. En tijdens de zoektocht naar mijn eerste appartement dacht ik dat het niks voor mij was. Maar goh, ik had de beslissing toch al genomen, dan kon ik het maar beter doen. Ik ben er niet meer vertrokken. Tenzij een keer naar Mechelen, maar dat wist u al. Daar had ik niet meteen een goede reden voor. Het gebeurde gewoon. Nu vind ik het niet meer speciaal. Het is de stad waar ik woon. Punt. De stad waar ik op café ga, waar ik werk en waar ik soms met open mond naar kijk. Van frustratie of verwondering. Dat hangt een beetje van de dag, het moment en het gezelschap af.
Verhalen maken de stad
Maar dat zijn mijn keuzes en dat is mijn verhaal. En zo zijn er in Brussel een miljoen. Letterlijk. Meer zelfs. Die verhalen maken de stad. Het is niet zo dat het veel moed en zelfopoffering vraagt om in de hoofdstad te wonen. Ik wil niet in een vitrinekast staan waar wat voor etiket dan ook opstaat (meestal “Vlaamse Brusselaar”, soms “Brusselse Vlaming” en op het einde van mediahetzes zoals deze “Gek”). Een artefact. Dat zijn we niet. Dat ben ik niet. Tenzij u waardevol bedoelt. Dat zijn we dan weer allemaal. Wat zegt u? Een verhaal van dertien in een dozijn? Dat was ook helemaal de bedoeling. Dat betekent niet dat ik onverschillig ben voor wat er gebeurt in Brussel. Ik ben niet blind. Maar ook niet moedeloos. En dan nu: handen uit de mouwen. Fluks aan het werk.
(Xavier Taveirne is journalist bij VRT Nieuws en een van de stemmen van "De ochtend" op Radio1.)