Kras eens Astrid Bryan - Jo De Poorter

Op het moment dat Albert II wereldkundig maakte dat hij zijn kroon aan de wilgen zou hangen, bleken de onderdanen meer begaan met de verwikkelingen rond de koningin van de reality en hoe en waarom die uit de echt zou treden met haar Amerikaanse vorstelijk rijke man.

Dat de belangstelling van de massa groter is voor een mooi hoofd dan een staatshoofd mag verbazen, maar ook weer niet. De Van Belgiës doen er alles aan om de camera’s weg te houden uit hun persoonlijke leven en die van Bryans doen net het omgekeerde. Dus kennen we die laatsten beter. Of denken we dat we dat doen. Want de echte gebeurtenissen van belang in dat gezin laten zich niet of nauwelijks in de tv-serie voelen of bespeuren.

Dat komt omdat Astrid Bryan een merk is dat gemaakt wordt. Net als Heinz, Microsoft en Disney. En nog misschien meest als dat laatste. Ook daar worden verzonnen verhalen gepresenteerd over een sprookjesachtige wereld waar het goed naar wegdromen is. Een wereld die niet zo maar toevallig tot stand is gekomen. En zeker niet door een beetje in het wilde weg te krassen.

Focus is een woord dat Astrid altijd al met hoofdletters schreef, zelfs toen ze nog Nuyens heette. Al van kindsbeen deed ze er alles aan de nationale aandacht naar zich toe te trekken. Als vioolspelend in een tv-show van Walter Capiau, catwalk lopend voor Elite Look Model, en zelfs platengewijs de hitparade bestormend. Maar het is pas door gebrekkig Nederlands en Engels door mekaar te spreken in dure schoenen en dito omgeving dat het fenomeen echt tot de verbeelding is gaan spreken. Want het is wel dat onderdeel van de anatomie waar de focus op gericht wordt. Stel je voor dat het voor jou ook zou lukken: de auto, het zwembad, de creditcard. Zonder schijnbaar talent of hard werken. Let op: schijnbaar is het sleutelwoord in de vorige zin, want de werkzucht en doorzettingsvermogen is wel degelijk in hoge mate aanwezig.
 

Gericht bezig zijn zowel op materieel als televisiematig vlak heeft het fenomeen gebracht wat ze wou, of schijnbaar wou. Want op echtelijk vlak blijken verlangens en de gevoelens niet meer dezelfde te zijn.

En ook op professioneel vlak dreigt er enigszins onduidelijkheid in de anders zo heldere ambitie van de violiste, ontwerpster en auteur. Als de doelstelling product is geweest dan kunnen we zonder veel omhaal van een bepaald geslaagde missie spreken. Want verkopen is een werkwoord dat ondanks het lange verblijf over de grote plas nog foutloos geschreven en uitgesproken wordt: kleding, boeken en optredens, of eerder, aanwezigheden, moet dat laatste gespecificeerd worden. En nu dus ook op een loterijbiljet.

Mercator heeft het ooit tot op een bankbiljet geschopt maar heeft daar veel routes en plannen voor moeten uittekenen. Aan plannen heeft het fenomeen Bryan ook nooit ontbroken. En een aantal daarvan zijn geslaagd tot uitvoering gebracht.

Om te winnen moeten je krassen, leert ons de slagzin van het loterijproduct, maar je moet ook kras zijn om te winnen. En dat heeft Astrid Bryan al meervoudig bewezen. Om verlangen om te zetten in verkoop. Het verlangen van de jeugd naar schoenen met een naam en handtassen met de prijs van BNP van een ontwikkelingsland. Het verlangen van de smachtende huisvrouw naar een verzorgde en verzorgende ridder. En de behoefte van de hunkerende man naar een gezellin met de juiste maten en een geboortejaar aan de goeie kant van de jaren 80.

Of het krasse fenomeen daar zelf zo veel bij gewonnen heeft, is een vraag die ze alleen zelf in de stilte van de vroeg vallende vooravond van de herfst kan opzoeken in het diepste van zichzelf als de vallende duisternis geen licht meer reflecteert in welke Bling dan ook.

Over een goed aantal jaar is het fenomeen zelf kras. Als ze geluk van leven heeft. En welk geluk ze dan koestert zal hoofdzakelijk van haar zelf afhangen. Misschien dat van de violiste. Ik hoop het van harte voor haar. Dat zou pas kras zijn.

(De auteur is radio- en televisie presentator, mediatrainer, journalist en auteur.)