Aardappelen op Mars! - Luckas Vander Taelen

Luckas Vander Taelen is gewezen parlementslid voor Groen, muzikant en freelance journalist.

U moet dat beslist doen, al was het maar omdat Matt Damon in leven blijft omdat hij aardappelen gaat kweken en zo bewijst dat mijn wijze professor aan de universiteit overschot van gelijk had als hij stelde dat de invoering van die plant uit Amerika door de Spaanse conquistadores belangrijker geweest is voor de ontwikkeling van West-Europa dan de Franse revolutie. Omdat aardappelen zo calorierijk zijn, konden arme mensen hongersnoden doorstaan. En ook gedumpte astronauten, weten we nu.

Overleven kan dus ook op Mars, althans dat willen ze ons in Hollywood doen geloven. Wetenschappelijk is dit allemaal niet helemaal verantwoord, hoorde ik menig professor Adhemar al meteen opperen. Maar ik was toch helemaal mee met “The Martian”, zoals ik altijd helemaal mee ben met dat soort films. Sinds 1968 al. Tien jaar was ik toen de westerse wereld in de wondere meimaand op springen stond. Ik was te jong voor de barricaden, maar niet voor de cinema.

Ik ging in dat jaar twee keer naar de film en was nadien nooit meer dezelfde. Eerst zag ik “The Planet of the Apes”, met een onvergetelijk einde als Charlton Heston de ruïne van het Vrijheidsbeeld ontdekt en beseft dat hij niet op een vreemde planeet leeft waar apen baas zijn, maar gewoon thuis is, in zijn eigen wereld in de toekomst. Dat was al heel wat om te verwerken voor mijn jonge hoofd, maar het werd pas echt duizelen na de tweede film die ik enkele maanden later te verwerken kreeg: “2001, a Space Odyssey”, het meesterwerk van Stanley Kubrick. Met grote ogen keek ik naar het lange verhaal van hoe -alweer- apen mens werden door de tussenkomst van een geheimzinnige monoliet en hoe een astronaut zichzelf ziet verouderen en herboren worden in een irreële kamer op Jupiter. Na die film was ik van één ding overtuigd: er is ergens ver weg in de ruimte intelligent leven en daar moeten we blijven naar zoeken.

“2001” gaf me een klein idee van hoe groot ons zonnestelsel wel is. Mars, alwaar Matt Damon dus patatten kweekt, is eigenlijk niet zo ver: de planeet is nooit verder dan een kleine 400 miljoen kilometer. Tussen de vijf en tien maand duurt de reis, afhankelijk van de onderlinge posities van Aarde en Mars. Jupiter, waar Kubricks astronaut verzeild is geraakt, is zo een 500 miljoen kilometer verder. Zo een dertien maand reizen. Pluto, de verste planeet van ons zonnestelsel is zo een vijf miljard kilometer ver weg en je bent zo een tien jaar onderweg. En dan ben je nog lang niet aan de grens van ons zonnestelsel. Voyager 1, die gelanceerd werd in 1977, zou in 2012 ons zonnestelsel verlaten hebben. Een tripje van 35 jaar...

Dat zijn afstanden die we ons niet kunnen voorstellen. Maar het zijn vlooiensprongen op het niveau van het heelal. Ik las onlangs een artikel waarin NASA-deskundigen met enige zin voor cool stelden dat de vraag niet is of er buitenaards leven is, maar wel hoeveel. De NASA zegt honderden planeten gevonden te hebben waarvan ze oprecht denken dat er intelligent leven kan zijn. Maar de kans dat we er ooit op de koffie zullen worden uitgenodigd is wel heel klein. De dichtstbijzijnde planeet die heel erg op de onze lijkt is zo ver dat een bericht er 3000 jaar zou over doen om tot ons te komen. Wij zouden dan kunnen antwoorden en een uitgebreide beschrijving van onze aarde kunnen opsturen. Maar onze correspondenten zouden dan pas binnen 3000 jaar ons briefje in hun bus vinden; ondertussen zouden we hier al aanbeland zijn in het jaar 5015 en dan zal de wereld er wel enigszins anders uitzien dan nu.

Misschien zijn er binnenwegen langs zwarte gaten of vinden we een manier om sneller dan het licht te reizen. Ik vrees dat dit niet meer voor deze eeuw zal zijn. En dat we ondertussen onze galactische honger met de Martiaanse aardappelen van Matt Damon zullen moeten stillen...