VDC met pensioen??? - Van Dievel Consulting

Toen ik bij het ochtendgloren, rond half elf ongeveer, met de Osservatore Romano in de hand van de brievenbus terug slofte naar mijn modeste villa, alwaar verse straffe koffie en de zorgen om het dagelijks brood mij wachtten, viel mijn oog op een spandoek dat onbekenden aan de gevel hadden bevestigd. “LEVE ONZE JONGGEPENSIONEERDE!” las ik moeizaam, daar ik mijn bril voor 's morgens nog niet droeg. De letters op het spandoek waren wat uitgelopen in de nachtelijke regen, wat de lectuur extra bemoeilijkte. Ik ging naar binnen, zocht mijn bril, nam de trapladder uit de berging, en klauterde wederom buiten op de hoogste trede van dit toch wel praktische toestel teneinde de tekst in wat kleinere letters te ontcijferen. “Van het dankbare volk”, spelde ik. Verontwaardiging welde in mij op. Wie had mij deze smakeloze peer gestoofd? Ik wilde nog helemaal niet met pensioen!

Louis Van Dievel is senior writer en moderator bij VRT Nieuws.

When I’m sixty-four

‘Brabançonne! Dinska!’ riep ik op bevelende, geen tegenspraak duldende toon in het deurgat, ‘allebei naar mijn bureau en wel nù!’
Er kwam geen reactie.
Vertoornd daalde ik de trapladder af, tijdens welke afdaling rukwinden de panden van mijn kamerjas deden opwaaien, wat bij de kleinere diersoorten in de hof van mijn modeste villa kreetjes van afgrijzen veroorzaakte.
Ik ging naar binnen. In de badkamer boven hoorde ik de douche lopen en zong Brabançonne helemaal uit de toon "When I'm sixty-four" van, geloof ik, Bart Kaëll.
Ik ging zonder kloppen de badkamer beneden binnen, alwaar Dinska Bronska zichzelf in heur natuurlijke staat voor de spiegel stond op te maken. Ik was rapper buiten dan binnen. Enige onvertaalbare Moldavische verwensingen vergezelden mij. En op mijn voorhoofd groeide een buil, veroorzaakt door de dichtslaande badkamerdeur. Wat was er in godesnaam (M/V) aan de hand? Ik had er het raden naar.
Een uur lang gebeurde er helemaal niets en probeerde ik mij vruchteloos te concentreren op een advies aan Joke Schauvliege, over haar plan om iedere Vlaming een individuele inheemse boom aan te bieden teneinde deze in staat te stellen een bos op te kweken.

Trompetgeschal

Toen hoorde ik trompetgeschal. Verstoord keek ik naar buiten. Ik zag hoe een feestelijk & sexy geklede Dinska Bronska de fraaie gietijzeren poort openmaakte voor de fanfare Sinte Cecilia uit Kalmthout. In het zog van de toeteraars, drummers en triangelaars liep het voltallige gemeentebestuur. ‘WTF!’ wilde ik al roepen, maar mijn stem verstomde toen ik zag dat na het gemeentebestuur de échte grote kanonnen van de vaderlandse politiek binnenwandelden en zich een stoeltje uitzochten op het versierde podium dat tot dan aan mijn aandacht was ontsnapt.
Ik herkende Bart De Wever, Alexander De Croo, Liesbeth Homans, Kris Peeters, de speciaal uit Limburg overgekomen Zuhal Demir en Theo Francken, welke op de schouders werd gedragen door twee afgewezen maar dankbare asielzoekers. Siegfried Bracke was present, alsmede Rik Torfs en helaas ook professor Vermeersch. Kristof Calvo probeerde zijn meesterwerk dat op de boekenbeurs al zo’n megahit was aan zijn collega’s te slijten, maar zonder veel succes. Last but not least stapte de vrolijk kijkende minister van Pensioenen Bacquelaine mijn riante domein binnen.
Langzaam viel mijn frank (voor de jongere lezers: de voorloper van de euro).
Ik werd zonder mijn medeweten of instemming met vervroegd pensioen gestuurd! Verbijstering maakte zich van mij meester.

Pensioenfeest

Intussen had zich nog meer schoon volk in de hof verzameld. Op het podium kwijtte prins Laurent zich op verzoek van het Hof magistraal van zijn taak als ceremoniemeester annex stand-up comedian.
‘Kent ge die mop over Mathilde die op safari ging en een blote inboorling tegenkwam?’
Bulderend gelach was zijn deel.
Alweer een jaar dotatie gered, zag ik de prins denken.
Aarzelend kwam ik dichterbij.
‘Halt!’ snauwde een zwaar bewapende paracommando mij toe, ‘ge moet nog gecontroleerd en gefouilleerd worden.’
Ik was de terreurdreiging helemaal vergeten.
Ik passeerde zonder problemen de metaaldetector en de lijfelijke controle.
‘Wat staat daar?’ vroeg ik de alerte militair, wijzend op een soort roestig schietwapen .
‘Dat is een carbuurkanon,’ antwoordde de soldaat afgemeten, ‘we roeien met de riemen die we hebben.’
‘Heer Beke,’ richtte ik mij tot de eerste VIP die ik tegen het lijf liep, wat doet u hier?’
‘Ah, Lowie, gij moogt hier natuurlijk niet ontbreken. Ik ben een party animal, dat zoudt ge toch moeten weten.’
Waarna hij zich afwendde en op vraag van ceremoniemeester Laurent van België zijn plaats in de polonaise innam.
‘Heer De Wever,’ klampte ik Bart De Wever aan, ‘doe mij dat toch niet aan. Ik wil niet met pensioen! Iedereen moet langer werken! Ik wens niet de bodem uit de sociale zekerheid te slaan!’
De Wever keek mij niet begrijpend aan.
‘Zijt ge kinds aan het worden, Van Dievel?’

Ge stelt u aan, patron

‘Please!’ smeekte ik Gwendolyn Rutten, ‘laat mij aan de slag blijven. Wat zou ik doen, behalve bij het raam zitten, een pijpke smoren en de politie bellen telkens een kind tegen een bal stampt.’
Ook de liberale politica scheen mijn smeekbede niet te begrijpen. Ostentatief bracht zij de vinger naar het voorhoofd.
Ik wierp mij in het nog vochtige gras, en smeekte kronkelend om genade alsmede clementie.
‘Patron, ‘ sprak Dinska Bronska mij streng & afkeurend toe, ‘ge zijt u aan het aanstellen. Kom overeind en gedraag u. Ge zijt de feestelijke dag van Brabançonne aan het verknoeien.’
‘Brabançonne?’
Op dat moment werd mijn vriend, junior partner en dobermann op het podium geroepen, werd hij door prins Laurent omhangen met een eremedaille en werd hem het diploma van “Held van de Arbeid” overhandigd.
‘Geniet van uw pensioen, Brabke,’ sprak de prins, waarna hij de aangesprokene met een ferme knuffel bedacht.
‘Dinska, dat kan toch niet,’ kreunde ik, ‘Brabançonne is nog maar tien jaar oud, dat vloekt met alle mogelijk pensioenhervormingen!’
‘Patron,’ antwoordde Dinska op meewarige toon, ‘ge weet toch ook dat ge de leeftijd van een hond met zeven moet vermenigvuldigen. Brabançonne had al drie jaar met pensioen moeten zijn.’

Meest gelezen