De kus van Kris - Van Dievel Consulting

Omdat wij van VDC een hele week niets van de jonge koning hadden gehoord, besloten wij de kroon een klein beetje te ontbloten en de vorst zelf op te bellen in zijn stacaravan aan de Ourthe in Durbuy. ‘Sire,’ sprak ik voorzichtig, ‘u bent zeker al uw valiezen aan het maken om naar Brussel terug te keren? De vakantie loopt op haar laatste benen en zo. En VDC zou graag zijn koninklijke opdracht afronden.’ Het was duidelijk dat wij de het staatshoofd wakker hadden gemaakt, ook al was het reeds half twaalf in de ochtend. Het was evenzeer duidelijk dat zijn spondegenote geen zin had in ernstige gesprekken over de politieke rentree of het nieuwe schooljaar voor de koters, daar leken althans allerlei bedgeluiden op te wijzen. Wij vergeten soms dat vorsten ook mensen zijn, bedacht ik vertederd.

Louis van Dievel is senior writer bij Vrt Nieuws en auteur.

‘Meneer Van Dievel,’ antwoordde de jonge koning met slaperige en enigszins klagende stem, ‘het steekt toch zeker niet op een dag? Laat het paleis nog maar eens goed kuisen. Wij komen maandagavond terug. En is alles in orde in Laken? Met de geraniums en zo?’
Ik verzweeg dat Laken sinds gisteren van ’s morgens tot ’s avonds werd overvlogen door een legerhelikopter die via luidsprekers de bevolking dringend verzocht de absolute rust van de oude koningin te respecteren daar zij oververmoeid was.

Een milkshake

Ik besloot de jonge koning ook niet lastig te vallen met het gekibbel in de regering Charel I. Een redelijk wanhopige premier had mij gesmeekt om mij met de vete tussen de vicepremiers Peeters en De Croo te bemoeien, en zelfs meer dan dat. De opdracht luidde expliciet: maak een eind te maken aan de verlammende & kinderachtige vete.
‘Ik wil dat die twee ruziemakers elkaar vrijdag voor de camera’s een milkshake geven,’ besloot premier Michel zijn bestelling bij VDC.
‘Een handshake, zult u bedoelen,’ sprak ik met een milde glimlach.
‘Het is al eender, meneer Van Dievel,’ sprak Charel Michel korzelig.
De liberale eerste minister had even geen tijd voor grapjes.
‘Geeft u mij de vrije hand, premier?’ wilde ik nog weten, ‘ben ik plenipotentiaire, in goed Nederlands?’
Ik wàs.

Als vechthanen

Omdat Kris Peeters (“ik heb geen tijd voor onnozeliteiten, Van Dievel, ik moet het land dienen”) noch Alexander De Croo (“gij denkt toch niet dat ik mijn tijd daaraan ga verspillen?!”) uit vrije wil voor mij wilden verschijnen, liet ik ze ophalen door de militaire politie.
‘Wel heel laten hé mannen!’ had ik de MP’s nog gewaarschuwd.
Maar ja, hoe gaat dat, die kerels hebben zo weinig te doen en als ze er dan eens in kunnen vliegen… Juist gelijk de sympathieke bottinekes, een paar jaartjes geleden. Afijn, mijn twee gasten werden lichtelijk geblutst & stevig geboeid de troonzaal in gedreven. De wederzijdse verwensingen, schimpscheuten en verwijzingen naar het beroep van hun respectieve moeders waren zelfs dan niet van de lucht. Het zat diep, heel diep. En toen Peeters en De Croo op mijn teken van hun knevels ontdaan werden, vlogen zij als vechthanen met van die gevaarlijke scherpe sporen op elkaar af. De Croo was groter, jonger & sterker maar Peeters kende meer smerige trucs. Hij zou niet hebben misstaan tussen de lutteurs van de foor, in vroeger tijden. De tanden en plukken haar vlogen en bloed spatte in het rond. Daar zouden ongelukken van gekomen zijn, had ik de vechtersbazen niet buiten gevecht gesteld met een stroomstoot uit de koninklijke taser gun, een onvergund wapen waarmede de oude koning in zijn tijd graag falende informateurs, formateurs, verkenners en seingevers mocht bewerken. De ware reden overigens waarom Bart De Wever niet graag naar het koninklijk paleis werd ontboden, in die donkere jaren. En Vande Lanotte wel. Maar dit geheel onder ons.

Nu kunnen we praten

Daar lagen zij dan, ter aarde gestort, kermend en kronkelend van de pijn en met schuim om de mond.
‘Goed,’ zei ik, ‘nu kunnen we praten.’
‘Ge kunt ons niet dwingen elkaar graag te zien, Van Dievel’, bracht Kris Peeters niet zonder moeite uit daar zijn tong niet meer helemaal vast hing zoals het hoorde.
Iets wat woordeloos werd beaamd door Alexander De Croo, bloedend uit diverse stigmata en niet helemaal bij bewustzijn.
‘Dat wil ik ook niet heren,’ bracht ik in het midden, ‘mijn wens is dat u elkaar voor de camera’s van onze nationale zenders de hand schudt, elkaar vriendschappelijk op de schouders klopt en vervolgens verklaart dat u gezworen kameraden bent en dat u elkander nooit zult verlaten, laat staan bedriegen.’
‘En denkt ge dat ge het probleem met de vuige liberalen daarmee is opgelost?’ polste Peeters sarcastisch. ‘De Croo zal niet rusten voor hij ons heeft kapotgemaakt.’
‘Ge gelooft toch niet dat die kerel daar zal ophouden met leugens over ons in het rond te strooien?’ sloot De Croo zich bij het voorbehoud aan. ‘En maar de martelaar van de tsjeven uithangen!’

‘Heren, zo naïef ben ik nu ook weer niet.’
Verstrooid speelde ik met de taser gun. Mijn gasten volgden mijn bewegingen met Arco-ogen.
‘Al wat ik wil is dat u voor de camera’s doet alsof, veinst dus, wat zowel een katholieke als een vrijzinnige deugd is.’
Meer heeft de premier niet gevraagd, dacht ik bij mijzelf. Een lucratief einde van een al vet betaalde maand augustus.
‘Als het dat maar is,’ zei Peeters, ‘maar wees toch voorzichtig met dat schiettuig.’
‘Een leugentje om bestwil,’ voegde De Croo eraan toe, ‘kan ik wel met mijn geweten in overeenstemming brengen.'

Een ervaren schminkster

Er kwamen een hoog gekwalificeerde verpleegster én een ervaren schminkster aan te pas om de voormannen van CD&V en Open VLD enigszins toonbaar te maken voor het cameramoment.
‘Proficiat,’ fluisterde Charel Michel mij vol bewondering in de oren terwijl Peeters & De Croo elkaar de hand drukten, op de schouders klopten, knuffels en bear hugs gaven, tongzoenen uitwisselden en anderszins hun meest vriendschappelijke gevoelens jegens elkaar tentoon spreidden, ‘hoe hebt gij dat geflikt, meneer Van Dievel?’
Alreeds wilde ik mijzelf op de borst roffelen maar iets hield mij tegen.

Wie van de twee het eerst toegaf aan zijn laagste instincten en de Grote Verzoeningsshow Voor De Camera’s doorprikte is niet duidelijk. Dat is iets voor historici, in het jaar 2115, als we onze laatste Staatslening moeten terugbetalen.

‘Fils à papa!’ siste Kris Peeters, goed hoorbaar voor iedereen.
A moeder!’ diende Alexander De Croo hem van antwoord.
En wie van de twee die taser gun uit mijn binnenzak had gepikt, weet ik ook nog altijd niet.
 

Meest gelezen