"Café den Dopper, bij Liesbeth" - Van Dievel Consulting

Daardoor had ik maar halvelings acht geslagen op het kleurige spandoek dat boven de poort hing en waarop de spoedige opening van kinderkribbe "In het Marginaaltje" werd aangekondigd. Een grap, dacht ik. Pas toen ik fluitend naar de voordeur wandelde begon ik onraad te ruiken. Boven de voordeur hing namelijk een lichtreclame voor zeker biermerk, vergezeld van het opschrift "Café den Dopper, bij Liesbeth". Mijn junior partner en dobermann Brabançonne was net de koperen plaat met "Van Dievel Consulting Unlimited" van de deur aan het vijzen, teneinde deze te vervangen, zo stelde ik vast, door een nieuw bord, dragende de boodschap "Kinderen niet toegelaten". In hetzelfde lettertype als het beruchte "Interdit aux Nord-Africains" van de jaren zestig en zeventig.
Brabançonne schrok zich een hoedje toen ik hem op zijn hondenschouder tikte.
'Zijt ge al terug, patron?' Ik had u zo vroeg niet verwacht.'
Hij lachte wat geambeteerd.
'Een woordje uitleg, misschien?'
Ik probeerde de ergernis niet in mijn stem te laten doorklinken, hetgeen maar half of zelfs minder lukte.
'Ge zegt toch altijd dat we onze activiteiten moeten diversifiëren, patron. Dat er misschien een dag komt dat we van de politiek alleen niet meer kunnen leven. Het zijn uw eigen woorden. En dus hadden Dinska en ik het idee om...'
Net wilde ik hem met stemverheffing duidelijk maken dat Van Dievel Consulting geen democratie is en dat ik, en ik alleen, de koers van ons bedrijf bepaal, toen gedruis, geroep alsmede klaarblijkelijke opschudding aan de poort om mijn aandacht vroegen.
'Wij spreken elkaar nog,' sprak ik op dreigende toon tot Brabançonne.
Dinska Bronska had zich niet vertoond, wat wijs was in de gegeven omstandigheden.
Ik repte mij wederom naar de toegang tot ons domein.

In de modderige dreef hadden de waakzame para's een manspersoon overmeesterd, die hevig spartelend pijnlijke kreten slaakte. Wat niet verwonderlijk was, met twee militairen van negentig kilo elk bovenop zijn tengere lijfje.
'Meneer Van Dievel, ik denk dat we een Arabische terrorist hebben gevat,' sprak de bevelvoerende sergeant, 'enfin, hij ziet er toch uit als een terrorist.'
'Draagt hij een baard?' informeerde ik.
'Dat heb ik niet kunnen zien, mijnheer Van Dievel, alles moest heel snel gaan. Het was hij of wij.'
'Louis, Louis, ik ben het, Bruno Tobback!' bracht de sp.a-voorzitter met gesmoorde en vervormde stem uit, wat niet verwonderlijk was gezien zijn mond gevuld was met modder, gras, half verrotte bladeren en diverse kleine insecten.
Ik zuchtte eens diep. Die para's bedoelden het goed maar ze hadden in de loop van de week aan de poort ook al de niets vermoedende postbode en voorts de poetsvrouw (M/V), de brouwer, de bakker, de huisdokter, de huisdealer, de visagiste, de pedicure, de psychologe, de schilder, de loodgieter en de scharensliep overmeesterd en licht beschadigd op verdenking van het lidmaatschap van Al Qaida en het plannen van een aanslag.
'Sergeant,' richtte ik mij tot de militair, 'uw alertheid siert u, maar deze man is een klant van ons. Ik sta borg voor hem, laat hem vrij.'

Binnen in huis dook Dinska Bronska  toen zij mij ontwaarde  haastig weg onder de toog van het geïmproviseerde café "In den Dopper, bij Liesbeth" waar de Kalmthoutse klaplopers vrijelijk - want zonder hinderlijk kroost - , onder het genot van stevige pinten en in een ontspannen atmosfeer konden klaplopen.
'Wij spreken elkaar nog,' richtte ik mij ook tot haar.

'Zet u,'richtte ik mij dan weer tot Bruno Tobback, nadat ik eerst een groot vel plastic over mijn dure Chesterfieldstoelen had gedrapeerd. De sp.a voorzitter zag er deerniswekkend uit, en dat kwam heus niet alleen door het slijk en zijn diverse schaafwonden en blauwe plekken.
'Louis, Louis, wat moet ik doen?'
Het huilen stond hem nader dan het lachen.
'En zeg nu niet dat ik cito presto de plaats moet ruimen voor John Crombez, want dat is a) gemakkelijk en b) ook de oplossing niet.'
'De oplossing waarvoor, heer Tobback?' moedigde ik hem aan.
'Voor de diepe crisis van de partij, natuurlijk. Allez, wat stellen wij nog voor? Niks! Wij hebben geen bezielende leiding en we hebben geen bezielend programma. Onze uitstraling is nul en ik heb het charisma van een keerborstel.'
Het leek alsof de sp.a-voorzitter waarheidsserum had binnengekregen in plaats van voedzame Kalmthoutse modder.
'Maar u bent de sp.a toch aan het vernieuwen, heer Tobback. Hoe heet de operatie ook alweer, Innesto?'
'Ge moet ons niet nog dieper in de put duwen, Louis, Innesto is van de tjeven, onze vernieuwingsoperatie heet Crescendo.'
'What's in a word?' dacht ik, maar dan in mijn eigen.
'U had toch twee jaar uitgetrokken om de sp.a inhoudelijk en qua personeel om te vormen tot een aantrekkelijke jonge vrouw, als ik deze vergelijking mag maken.'
'Twee jaar,' moemelde Tobback Junior in zijn eigen, 'bestaan we nog wel in 2016?'
'Ik zal even in mijn glazen bol kijken,' bood ik aan.
'Doe wat ge niet kunt laten,' zei de voorzitter dof.
'Ik zie een kiesdrempel,' zei ik, 'wacht, ik poets de bol nog even op, want er zijn atmosferische storingen.'
De kiesdrempel bleef evenwel hardnekkig in beeld.
'En heeft uw brolbol ook een oplossing voor ons probleempje?'
De voorzitter werd nu wel heel sarcastisch.
'Toch wel,' sprak ik vriendelijk, 'de glazen bol van Van Dievel Consulting biedt zelfs twee alternatieven.'
Bruno Tobback haalde zijn schouders op. Laat maar horen, leek hij te willen zeggen.

'De eerste optie,' vatte ik aan, 'is dat u uw partij opdoekt en fusioneert met het Groen van mevrouw Almaci. Onvoorwaardelijk. Samen kunt u op termijn dertig procent van de kiezers bekoren en de Partij van de Arbeid tot haar reële proporties terugbrengen.'
'Geweldig idee,' sneerde Bruno Tobback, 'ben ik daar helemaal voor naar hier gekomen? Nog iets?'
'De tweede optie is dat u aftreedt ten gunste van Frankie Vandenbroucke. De Vlaming is rijp voor een rustige, verstandige, genuanceerde stem die hem wegwijs maakt in een ingewikkelde maatschappij waarin geen plaats meer is voor oude vormen en gedachten.'
Bij het horen van de naam Frank Vandenbroucke begon Bruno Tobback van die rare zenuwtics te vertonen in zijn korstige gelaat.
'Frank Vandenbroucke!' sprak ik nu luider en nadrukkelijker, benieuwd naar wat zou volgen.
Dat had ik beter niet gedaan. Het leek alsof de ledematen van Bruno Tobback een eigen leven gingen leiden. Spastisch, een ander woord zou niet passen bij de vreemde bewegingen die daaruit volgden. Draaiend als een dansende derwish vlood hij de kamer uit, buitelde over het natte gras van onze gazon, klom over de fraaie gietijzeren poort en sprong tenslotte als een ouistiti aapje op de schouders van de sergeant van de para's. En dat had hij beter niet gedaan.

(Louis van Dievel is senior writer bij VRT Nieuws en auteur.)