De minister van opslag - Van Dievel Consulting

'Patron,' vroeg mijn dobermann en junior partner Brabançonne een beetje bezorgd, 'is dat maatschappelijk wel verantwoord?' Hij wees met zijn voorpoot naar de reusachtige kerstboom in het midden van het gazon van onze modeste villa, vers omgezaagd in het prachtige natuurreservaat De Kalmthoutse Heide . Ik wilde al een uitleg beginnen over de joods-christelijke traditie die wij met de kerstboom én met Zwarte Piet in ere moeten houden, tot ik begreep waar mijn medewerker naartoe wilde.

In de boom hingen immers niet minder dan tweeduizend kleurige lampjes die, als zij werden aangestoken, niet alleen een unieke feeërieke sfeer zouden creëren maar tevens een totale black-out zouden veroorzaken in Kalmthout en de omliggende negorijen, althans volgens het vigerende afschakelplan. 'Brabançonne,' wees ik hem terecht, 'gezelligheid is een menselijke basisbehoefte. Daarvoor wil de bevolking graag offers brengen. En daarbij: iedereen weet toch dat het de schuld van de vorige regering is dat wij niet genoeg elektriciteit in huis hebben.'

Qua kromme redenering kon dat tellen. Brabançonne keek enigszins gepijnigd voor zich uit. Dat mijn argumentatie voor geen meter klopte wist hij zeker, maar hij kon zijn vinger niet op de zere plek leggen. Het is kwaad oproeien tegen dooddoeners.
'Ge zult het nog wel leren, Brabke,' klopte ik hem bemoedigend op de dobermannenschouder.

Staalhard liegen

Dat zei ik geen half uur later ook tot Alexander De Croo, minister van Onduidelijke Zaken maar vooral vicepremier en liberale waakhond in de regering Charel I. Nu de Quick zich heeft teruggeplooid op het West-Vlaamse dorp Kortrijk, moet er iemand anders van de Open VLD stommiteiten verkopen. Dat is blijkbaar een wet van Meden en Perziken. Ik had De Croo een klein uurtje laten antichambreren, niet uit kwade wil, maar omdat er een onverwachte klant was opgedoken, zijnde minister van Financiën Johan Van Overtvelt. De absolute nieuweling in de politiek was door zijn partijvoorzitter naar VDC gestuurd voor een spoedcursus staalhard liegen.

Deze dagelijkse zonde gaat hem namelijk (nog) niet goed af. Ligt het aan zijn journalistieke achtergrond of heeft hij gewoon een keurige opvoeding genoten, wie zal het zeggen. Feit is dat zowel het Rekenhof als "Europa" brandhout maken van de begroting voor volgend jaar, en dat de minister dat niet categoriek ontkende. Of verdraaide. Of minstens de schuld daarvoor gaf aan de vorige regering. Wat toch voor de hand ligt. Nee, de minister moest zo nodig genuanceerd antwoorden op de kritiek. 'We krijgen dat er wel uit, heer minister,' troostte ik hem. In gedachten had ik Van Overtvelt al aan Willy Claes gekoppeld, de specialist/leermeester bij uitstek als het op staalhard liegen aankomt.

Afijn, terwijl onze trainee Dinska Bronska de minister van Financiën discreet via de achterdeur naar buiten loodste (onze cliënten mogen elkaar nooit voor de voeten lopen!), draaide ik de levensgrote foto van Bart De Wever aan de muur om en pookte het haardvuur wat op. Vervolgens noodde ik Alexander De Croo naar binnen.

Toplonen

'Dat was niet slim van u, heer De Croo,' vatte ik gemoedelijk ons corrigerende gesprek aan. 'En de timing kon ook beter. U maakt onnodig slapende honden wakker.'
De Croo Junior keek mij enigszins bedremmeld alsmede beteuterd aan.
'Het was sterker dan mijzelf, Louis,' mompelde hij, 'het zijn mijn liberale genen.'
'Het siert u dat u de onderbetaalde managers die de overheidsbedrijven bestieren loon naar werken wilt geven,' prees ik hem toch een weinig, 'maar uw nobele inborst speelt u parten.'
'Ik krijg er hartzeer van als ik zie hoe die mensen zich uitsloven voor niet veel meer dan een aalmoes.'
'Klagen zij over hun pree, heer De Croo?' wilde ik weten.
'Dat is nog het ergste,' wond de vicepremier zich op, ' zij zijn content met de kruimels die we ze toewerpen!'
'Doen zij hun best of lummelen zij maar wat aan?' vroeg ik door.
'Stakhanovisten zijn het!' riep De Croo Junior uit, ' ze kloppen werkdagen van twaalf, dertien, veertien uur, en allemaal met een smile van hier tot in Tokio! Onbegrijpelijk!'
'Dat is een probleem,' gaf ik toe, 'ja zelfs een ernstig probleem.'
'We kunnen als regering toch niet tolereren dat overheidsmanagers zich als idealisten gaan gedragen,' sprak mijn bezoeker al wat zekerder van zijn stuk.
'Nee,' gaf ik hem andermaal gelijk, 'dat zou een brug te ver zijn.'
'Wij, de politiekers, wij zijn de idealisten! Wij draaien onze nestel af voor een belachelijk lage pree. Maar wij kiezen daarvoor omdat wij het beste voorhebben met onze medemensen, ja toch!?'
'Ik ben het helemaal met u eens. Waar gaan we naartoe als overheidsmanagers ook het beste willen voorhebben met de medemens? Ieder zijn stiel, zou ik zeggen.'
'Begrijpt ge nu mijn beweegredenen, Louis?'
'Volkomen, heer De Croo.'
'Merci, Louis, dat doet zo'n deugd!'
Alexander De Croo was op zijn knieën gevallen en vatte mijn beide handen in de zijne. Een ontroerend tafereel, al zeg ik het zelf.

Ander en beter

'Er is een oplossing voor het probleem,' sprak ik na enig nadenken.
'Verklap ze mij, Louis!' smeekte Alexander De Croo.
'U moet Koen Van Gerven van de Post en Dominique Leroy van Belgacom ontslaan.'
'Oei,' schrok De Croo, 'dat is wel radicaal. En om welke reden?'
'U kunt gerust stellen dat de vertrouwensrelatie tussen regering en manager verbroken is. Zo heeft uw voorganger Labille verleden jaar Didier Bellens ook buiten gekregen bij Belgacom. Zo hard en graag werken voor zo weinig geld getuigt niet van de juiste ingesteldheid, wel integendeel. En wie zal u binnen de regering ongelijk geven, behalve dan CD&V?'
'En dan?'
'Dan schrijft u een nieuwe vacature uit, waarin u uitdrukkelijk vermeldt dat kandidaten die minder dan een miljoen euro per jaar willen verdienen, zich de moeite van een sollicitatie kunnen besparen. En wie denkt dat hij een maatschappelijke opdracht heeft, moet ook geen moeite doen.'
'Schitterend idee.'
'Met een beetje geluk kunt u nog voor het einde van het jaar een paar poenpakkers in dienst nemen en de toestand bij De Post en Belgacom normaliseren .'
'Misschien wil Johny Thijs wel terugkomen,' droomde Alexander De Croo luidop.
Ik had nog een paar namen in het achterhoofd maar hoedde mij ervoor ze uit te spreken.

'Ik heb helaas niets te zeggen over de NMBS,' stelde de vicepremier met spijt vast, 'het spoor is van Jacqueline Galant van de MR.'
'Ach heer minister,' stelde ik hem gerust, 'de baas van het spoor is zichzelf met TGV-snelheid onmogelijk aan het maken. Dat probleem lost zichzelf wel op.'

(Louis van Dievel is VRT-journalist en schrijver.)


 

Meest gelezen