Aangeschoten wild - Van Dievel Consulting

Ik zie dat u de wenkbrauwen fronst. Sta mij toe een en ander voor u te verklaren.
Het was een idee van Brabançonne geweest.
‘Patron,’ had hij gezegd, ‘als we nu eens proberen om het christelijke middenveld en de conservatieven met compassie dichter bij elkaar te brengen. Voor ’t nut van ’t algemeen.’
‘Vriend,’ had ik hem geantwoord, ‘als ge dat voor mekaar zoudt krijgen, krijgt ge substantiële opslag.’
‘Wel, ‘vatte mijn huisvriend en junior partner door mijn woorden aangemoedigd aan, ‘als we nu eens een teambuildingdag organiseren , met paintball, dat vindt iedereen plezant, en met gemengde ACW-N-VA ploegen, zodat ze elkander beter leren kennen en begrijpen.’
‘Ik wil het nog wel zien,’ had ik mij op kritische toon laten ontvallen, ‘maar het valt te proberen.'

Van het oorspronkelijke opzet schoot op de bewuste dag niet zo heel veel meer over. De N-VA wilde niet van gemengde teams weten, het ACW wilde CVP’ers in de ploeg in plaats van de eigen kritische achterban van KWB en LBC en ACV. En in plaats van op een vrolijke happening, leek het opzet al van voor de start meer op een begrafenis waarbij de familie in de kerk ruzie maakt over de erfenis.
‘Zouden we er niet beter mee stoppen patron?’ vroeg Brabançonne zelf mismoedig ‘ik heb een naar voorgevoel.’
‘Wie niet waagt die niet wint, Brabke,’ spoorde ik hem aan.

‘We staan klaar op Point Arco’, meldde Brabançonne door de walkietalkie.
‘Let the beast go,’ sprak ik in het jargon dat bij dit soort toestanden hoort.
Ik richtte mijn megafoon naar de bovenste verdieping van de uitkijktoren, waar Peter Dedecker, Jan Jambon, Nadia Sminate, Theo Francken en Liesbeth Homans broodjes met paardenrookvlees uit het zilverpapier prutsten en zakflessen Vlaamse jenever aan elkaar doorgaven.

‘Aandacht, aandacht!’ verkondigde ik, ‘de frauduleuze christenen bewegen zich al sluipend van Point Arco naar Point Belfius. De enige route loopt hierlangs. Als ge vier leden van het vijandige team met uw verfpistool kunt raken, komt er een parlementaire onderzoekscommissie. Als ge er maar drie kunt raken moogt ge naar de Zevende Dag komen. Als ge er twee raakt moogt ge in De Ochtend op de Radio ‘Doofpot!’ komen roepen, als ge slechts één lid van het vijandige team met verf kunt bekladden moet ge het onderzoek van de BBI afwachten, en als ge er helemaal naast schiet moet ge sorry zeggen. Op fluistertoon zal royaal volstaan.'

De overdreven vrolijkheid daarboven in de uitkijktoren had bij mij een alarmbelletje moeten doen rinkelen. Maar toen ik begreep wat er aan de hand was, was het al te laat.
Ik had nog, om te helpen, geroepen dat er op kwart over negen een konijn naderbij sloop dat verdacht veel op Steven Vanackere leek.

Maar in plaats van het spritz-geluid dat verfpistolen doorgaans maken als ze worden afgevuurd, hoorde ik een geweldige dubbele knal, gevolgd door een gejammer dat pijn deed aan de oren, zo gruwelijk klonk het. De minister van Financiën was geraakt, daarover bestond geen twijfel, en goed ook.

Ik keek naar boven en zag Jan Jambon op de wijze van de cowboys uit de klassieke western de rook van zijn tweeloop met afgezaagde loop wegblazen.
‘Meneer Jambon!’ protesteerde ik, ‘gij speelt vals, gij schiet met een verboden wapen.'

‘Knal knal!’ klonk het opnieuw. Deze keer was het ACW-voorzitter Develtere, al te makkelijk herkenbaar aan zijn glanzende schedel, die in de struiken lag te spartelen gelijk een fazant die is aangeschoten, onderwijl een litanie bijzonder onchristelijke verwensingen slakend.
‘Waarmee schiet gij?’ wilde ik weten van Peter Dedecker die de voltreffer opeiste.
‘Met grof zout!’ klonk het triomfantelijk.

‘Einde van het spel!’ brulde ik door de megafoon, maar ik kreeg slechts hoongelach als respons en diende vervolgens zelf dekking te zoeken voor de schietgrage N-VA’ers.
‘Ik geef mij over,’ riep CVP-fractieleider Raf Terwingen, terwijl hij uit dekking en in zijn naïviteit met de armen omhoog naderbij kwam.
Knal knal! Klonk het.
‘Dat zijn er al drie, mannen! Kreet Jan Jambon zegedriftig,’ nog eentje en we hebben onze onderzoekscommissie op zak!'

CD&V-voorzitter Wouter Beke had echter van de verwarring gebruik gemaakt om, listig vermomd als Corsicaanse den, ongezien de schietpositie van de N-VA te passeren. Juist wilde hij zich zegevierend bij Point Belfius oprichten, toen hij toch nog onder vuur werd genomen én geraakt, niet door de tweelopen met grof zout van de N-VA, maar door de gifpijlen van De Tijd, Itinera en De Standaard die zich geheel ongevraagd in het spel waren komen mengen.

@Allen: reageren op deze bijdrage impliceert dat u zich schikt naar de regels voor deelname aan onze discussieforums; lees dus de regels.