Bart de onwrikbare - Kristien Hemmerechts
Moet ik me onveilig voelen?
Ik heb me in Antwerpen nooit een seconde onveilig gevoeld, al fiets ik bijna iedere dag door de Joodse buurt richting centrum. Sinds jaar en dag krijgen de synagogen op zaterdag extra politiebeveiliging. Er hangen veel camera’s, en er staan mannen met oortjes niet al te verdoken opgesteld. Dat is business as usual. De para’s zijn andere koek, net als de legervoertuigen waarin ze over de leien rijden. Wanneer ik mijn kleinkinderen nu van school ga ophalen, waan ik me een beetje in een oorlogszone. Ik heb de neiging hen dichter tegen me aan te drukken.
Sinds de komst van de para’s begin ik me af te vragen of ik me niet onveilig zou moeten voelen. Is mijn veiligheidsgevoel geen illusie? Niet dat er sprake is van een angstpsychose, integendeel. Het verbaast me telkens weer hoe mensen blijven uitgaan, winkelen, flaneren ondanks alle onheilstijdingen. Dat is mooi en hoopgevend.
Onwrikbaarheid
De para’s staan intussen symbool voor Bart De Wevers onwrikbaarheid. Hij is een man die weet wat hij wil en ook doet wat hij wil. Hij wil para’s in zijn stad, en dus zijn er para’s. En vooral lijkt hij zich heilig te hebben voorgenomen de Joodse gemeenschap de nodige bescherming te bieden. Hij zal er alles aan doen opdat het niet fout gaat. Dat is fantastisch, daar kun je hem niet genoeg om prijzen. Gebrek aan plichtsbesef kun je de man niet aanwrijven. Wel gebrek aan warmte, aan charme.
De Wever is een strenge, kille, bitsige burgervader. Het zou interessant zijn te onderzoeken hoeveel mensen zich door hem geïntimideerd voelen. Ook dat wordt door die para’s gesymboliseerd. Je gedraagt je, of… Je omhelst ‘onze’ waarden, of…
Ik mis een empathische, warme burgemeester, een burgemeester die erin slaagt zijn burgers een gevoel van samenhorigheid te geven, en van trots op hun stad. Ik mis een burgemeester die tegen zijn burgers zegt: ‘Als jij andere waarden hebt dan ik, dan wil ik die weleens beluisteren; en ik wil op zoek gaan naar een manier waarop jouw en mijn waarden vredig naast elkaar kunnen bestaan. Misschien blijkt dat het niet kan, maar ik wil het op zijn minst een kans geven.'
Anjer in de geweerloop
Er hoort een extra ingrediënt bij de para’s, iets wat anjers in de loop van hun geweren stopt. Ik vrees dat De Wever met al zijn kwaliteiten die ene cruciale eigenschap mist: warmte. Ik vrees ook dat die niet valt aan te leren. Je kunt daar geen cursussen of opleidingen voor volgen. En als het kon, betwijfel ik of hij er zich voor zou inschrijven. Hij lijkt daar totaal geen belang aan te hechten. Hij doet zich ook nooit als een warm iemand voor. Hypocriet is hij niet. Dat laatste is een magere troost.
(Kristien Hemmerechts is schrijver.)