Nergens beter dan Thuis - Elke Van Huffel
‘Zot zijn doet geen zeer’, hoor ik u in de verte mompelen. Ach, voor u het kind met het badwater weggooit: uit een Brits onderzoek blijkt dat wie aan soaps verslaafd is, gelukkiger in het leven staat. Soapkijkers krijgen namelijk het gevoel dat ze door hun hobby veel meer vrienden hebben. Geluk maak je zelf, mensen, met name door naar Thuis te kijken.
Ik heb niet veel onthouden van mijn tijden op de universiteitsbanken, maar ik herinner me - naast mijn hopeloze crush op die mooie naamloze jongen uit de Geschiedenis - wel een levensles van de Franse socioloog Pierre Bourdieu. Hij voorspelde al decennia geleden de opkomst van de ‘culturele omnivoor’: er zouden veel meer mensen komen die lowbrow en highbrow cultuur met elkaar zouden mixen, en niet eens negatief uit die oefening zouden komen, integendeel.
Dat moet wellicht het beste nieuws zijn dat ik tijdens mijn studies Germaanse gekregen heb: het is oké om populaire cultuur te verslinden - zolang je af en toe ook naar een tentoonstelling van Jan Fabre gaat. Prompt legde ik zonder schuldgevoel die zeur van een Charles Dickens aan de kant en verdiepte ik me als een ware intellectueel in het verzamelde oeuvre van Willy Sommers, alle jaargangen van Dag Allemaal, en last but not least de strapatsen van Frank Bomans en zijn Simonneke. Dat was soms een huzarenstukje, want de kleine brolteevee op mijn kot met dito brolantenne kreeg af en toe wel wat sneeuw te verwerken. Een feature die pas echt grappig werd toen het personage van Lien Van de Kelder een cocaïneverslaving kreeg in Thuis.
Ja, Thuis en ik gaan een “long way back”. Sally-Jane Van Hoorenbeeck, beter bekend als Peggy in de reeks, was in de jaren negentig eigenlijk de Joy Anna Thielemans avant-la-lettre. “Gewoon Sally”, zeg maar, compleet met neusring en stoere leren frak. Dat waren nog eens tijden. Kabouter Lui speelde nog mee en regelmatig werd er een lijk begraven in Hof Ter Smissen. Jan Schepens kon zijn wenkbrauwen enthousiast uitleven op de rol van psychopathische Pierre en Werner De Smedt deed als ultieme soaphunk de huidige generatie van hartenbrekers compleet verbleken.
Toch wil ik niet in nostalgisch gemekker vervallen: vroeger was Thuis zeker niet beter. Hoe graag ik Frank ook over de vloer zag rollen met zijn Duitse dubbelganger, erg betrokken voelde ik me niet. Het hielp ook niet dat hij drie weken ongestoord met het lijk van Herr Manfred in zijn koffer kon rondrijden. Anno 2015 is Thuis volwassen geworden en heeft het de indianenverhalen ingeruild voor herkenbare, authentieke drama’s, die zo uit het leven gegrepen zijn. Mooi meegenomen dat de serie ook maatschappelijke thema’s aansnijdt, zonder prekerig te worden.
De schaamte om toe te geven dat een soap goedgemaakte televisie is, is daardoor al een hele tijd weggevallen. Soaps zijn niet langer derderangstelevisie. Getuige zijn de Vlaamse Televisiesterren die Thuis nu al twee jaar op rij binnenrijft, en de bende hipsters die je kon spotten in de wachtrijen van de Thuisdag. In een versnipperd medialandschap waar we om de oren worden geslagen met internationale topreeksen, uitgesteld kijken en individuele Netflix-abonnementen is Thuis bovendien een welgekomen rustpunt, waar we met het hele gezin voor rond de tv gaan zitten op hetzelfde tijdstip.
Ten huize Van Huffel kijken mijn kat Marbles en ik dus alvast reikhalzend uit naar de seizoensfinale van Thuis. En voor wie soaps nog altijd ongeloofwaardig vindt: de realiteit overtreft nog steeds de fictie. Matthias Vergels, die in Thuis gestalte geeft aan rebelse Lowie en een beetje de Werner De Smedt van zijn generatie is, moest last-minute verstek geven voor de Thuisdag. Hij was uitgegleden in de douche van zijn hotelkamer in Leuven en moest door de brandweer bevrijd worden. De politie onderzoekt nog of er een boosaardige Duitse dubbelganger in het spel is.