Het was een mooi jaar - Aya Sabi

Het was een mooi jaar, bedenk ik me. De aarde wentelde zich in het laatste gedeelte van haar baan rond de zon. Het einde is enkele uren voorbij. We breien er een nieuw begin aan. Het besef dat we vooruit gaan, weer opnieuw kunnen beginnen, een nieuwe bladzijde om kunnen slaan, een nieuw hoofdstuk. Wij, mensen, hebben daar nood aan. Om dingen achter ons te laten en te groeien in het leven.

Aya Sabi studeert aan de Universiteit Hasselt en blogt om de twee weken voor deredactie.be.

De winterse warmte is ideaal om ons aan te ontdooien, de scheve hoekjes van ons zijn, de kleine putjes in ons bestaan, de verloren eindes van onze herinnering. Een nieuw jaar betekent voor veel mensen een kans om goede voornemens te maken, om dingen voorgoed achter ons te laten, om te beseffen dat het niet altijd goed ging, maar dat het wel beter kan. Beloftes die we aan onszelf maken en breken.

Minder snoepen. Meer bewegen. Vaker lachen. Meer tijd voor onszelf. Er zijn voor onze geliefden. Allemaal beloftes die mij een paar weken na het begin van het jaar al met een gevoel van teleurstelling zouden achterlaten. Daarom is voor mij het einde van het jaar geen uitgesproken moment om goede voornemens voor ogen te houden. Het kan toch altijd beter, elk moment van het jaar. Ik grijp deze tijd als kans om terug te blikken. Dankbaarheid, wat er ook gebeurd is.

Geen teleurstelling. Geen gevoel van achteruitgang. Nee, focussen op het mooie en de vooruitgang. Zelfs de slechtste momenten en herinneringen vanuit een glinsterende kant belichten. Dat geeft het einde van het jaar iets magisch, een koud moment waarop we ons kunnen warmen aan wat ons restte van de vergankelijke dagen. Wat overblijft, zijn flarden van herinneringen, geschreven gedichten en gezegde woorden van een rijk en woelig jaar.

Een jaar waarin we alleen maar vooruit willen gaan. Studie. Werk. Carrière. Afbetalingen van huizen en auto's. Vooruitgang. Steeds meer. Het wordt tijd dat een moment van verlies geen verloren moment is. Falen mag af en toe. Verdriet is nodig om ons leven in evenwicht te houden. Even niets doen is geen reden om ons schuldig te voelen. Wanneer stoppen we met bikkelhard te zijn voor onszelf? Het wordt tijd.

Nu is het tijd. Tussen oud en nieuw. Wanneer de aarde in haar baan rond de zon een milliseconde hapert en zich daarna wentelt in nieuwe dagen en nachten, komende winters en lentes. Om ons iedere keer te doen ontwaken in helder licht, een nieuw begin. Het was een mooi jaar. Ik heb gewonnen en verloren, gevierd en getreurd. Voor mij was het afgelopen jaar in evenwicht. Voor vele anderen was dit niet.

Een paar momenten

Lichtsteden stonden in vuur en vlam. Mensen ontwaakten onder de as van verschroeide liefdesverklaringen in de stad van de liefde. Bedwelmd door de angst dat het nooit meer hetzelfde zal zijn. Zonder de geur van versgebakken stokbrood en juist bedrukte postkaarten. Zonder de belofte ooit terug te keren naar waar het begon. Maar stilletjes klonk verzet als tussen twee wereldoorlogen in.

Lichamen spoelden aan als de restanten van een belegerde beschaving buitenzinnen door wraak en bloed. Ze spoelden aan op bleke stranden van verkruimeld land, verscheurde verdragen en vergeten waarden. Een werelddeel dat vocht met zichzelf. Zich afvragend wat het beloofde, kon geven en wat het wilde missen. Maar stilletjes gaven gewone mensen uit zichzelf.

De ijskappen verbrandden zich aan een winterse warmte. Alsof een doorgedraaide aarde een laatste noodkreet slaakte. Wegterend in zure tranen, treurend om de rokende schoorstenen die de hemel verdonkerden. Misschien wordt het eens tijd dat we voor de aarde zorgen als voor een oude, dementerende moeder?

Voor bijna niets was er geld, behalve voor wapentuig. Hoewel vele oorlogen gevoerd zijn, is er nog geen enkele gewonnen. Hoelang maken we nog geld vrij voor wapens, niet wetend dat de pen het grootste wapen is? Er rest ons niets, behalve wat cijfers van doden en gewonden. Niets, behalve het onverzadigd verlangen naar meer.

En 2016 mag veel goeds beloven. Het einde nadert. Ik kruip terug in mijn schulp, in mijn heilig vertoeven met donkere kaarsen en oplichtende ideeën. Door het open raam zie ik een lucht die snel verduistert, maar ook een lichte maan die vroeg aan de hemel komt te staan. Het was een mooi jaar.

Wat blijft, is niets. Behalve een paar momenten van licht, leven en liefde.

Meest gelezen