De wereld van K3 - Aya Sabi

Aya Sabi studeert aan de Universiteit Hasselt en blogt om de twee weken voor deredactie.be.

Ik ben ondertussen al twintig jaar en ik weet niet of het gepast is om hierover te schrijven en of mijn mening nu nog relevant is. Aan de ene kant, denk ik, is het tijd voor andere kinderen om kind te zijn en te genieten van de razend populaire meisjesgroep. Mijn tijd is voorbij. Aan de andere kant ben ik zelf ook kind geweest en heb ik genoten van K3, gezongen en gedanst op hun muziek, maar nog belangrijker: ik doe dat nog steeds.

Ik zing nog altijd even vals en onredelijk de liedjes mee. Ondertussen heb ik mijn voorkeur gewijzigd. Mijn lievelingsnummer is niet meer “Liefdeskapitein”, maar “Waar zijn die engeltjes?”. Niet alleen voeren de liedjes me terug naar een zorgeloze kindertijd waarin ik op de speelplaats Diddle-plaatjes ruilde en knikkerde, ook vind ik ze even mooi of zelfs mooier. Waarschijnlijk omdat ik vroeger niet alles begreep.

K3 was voor mij een fenomeen. Ik keek naar ze op. Ik aanbad ze bijna. Het was als een sprookje waarin ze me meenamen en iedere keer prikkelden ze mijn fantasie met een nieuw lied of een film De wereld van K3 was echt mooi. De wereld van Karen, Kristel en Kathleen.

Het sprookje stopte voor mij toen bleek dat men de groep ook kon verlaten en dat er ook andere meisjes welkom waren. Meisjes van wie de naam niet noodzakelijk met een 'K' begon. Gelukkig was ik toen al ouder en kon ik het een plaats geven. Ik was dankbaar dat dat niet gebeurde toen ik zelf acht jaar was. Dat zou aanvoelen als een kind dat te horen kreeg dat Sinterklaas niet echt bestond. Daarvoor was ik te gevoelig.

Sommige mensen onderschatten wat K3 voor kinderen van onze generatie betekend heeft. Ik kan u zeggen: heel veel. Muziek leert je gevoelens en momenten met anderen te delen. Niets is mooier dan geluk, behalve gedeeld geluk. Het geluk dat twee mensen delen wordt niet gehalveerd, maar verdubbeld.

Daarom is muziek zo'n krachtig, universeel wapen. Het raakt ons allemaal. Ik denk aan Hello van Adele. Het lied deed niet veel met me, maar ik kan er niet omheen dat erg veel andere mensen geraakt werden door iets in dat lied. Waarschijnlijk het gevoel van verloren liefdes en vervlogen momenten, de onkunde om details in het heden vast te houden. Details die belangrijk zijn om later een gevoel op te roepen en onze herinnering zo waarheidsgetrouw te reconstrueren. Dat is een onvermogen dat we maar niet willen accepteren.

We delen lief en leed met elkaar en hebben er nood aan complexe gevoelens plaats te geven en onder woorden te brengen. Vaak is muziek een van de middelen om eenheid te creëren. Ik zou ook heel graag mijn liefde voor muziek met anderen delen, maar de liedjes die ik beluister, zijn of in een heel vreemde taal of in het Nederlands. De meeste mensen luisteren nu vaak naar Engelstalige muziek.

Daar is helemaal niets mis mee, maar ik voel me soms zo alleen in mijn liefde voor goede Nederlandstalige muziek. Ik voel me soms te jong voor de muziek die ik beluister, gemaakt door muzikanten die in de vorige eeuw doorbraken. Maar dat is bij K3 nooit het geval (dan voel ik me soms te oud). Dat is ook wat K3 verwezenlijkt heeft. Namelijk een heel groot en jong publiek met Nederlandstalige muziek bereiken. Dat is al een wonder op zich.