Nooit meer oorlog - Aya Sabi

Aya Sabi studeert aan de Universiteit Hasselt en blogt om de twee weken voor deredactie.be.

Aan de versteende graven in de week van Wapenstilstand laten we een traan en een bloem achter. Ook onze moed laten we achter, de woorden die we niet vinden om te zeggen aan zij die voor vrijheid en vrede stierven dat de vrijheid en de vrede zich nog altijd niet hebben laten zien. Dat de aarde zich in een oneindige oorlog wentelt.

Hoe? Hoe treden we onze voorvaderen tegemoet in het jaar na de honderdste herdenking van de Eerste Wereldoorlog? Hoe treden we de aarde tegemoet, ons schamend voor de vele lichamen die we te vroeg aan haar zorgen hebben overgedragen. Hoe treden we onszelf tegemoet met de herinnering aan een eeuwigdurende strijd zonder einde die nooit een volwaardige herinnering is geworden, maar altijd een toekomstige dreiging. We trekken ons terug, kruipen in onze schulp, dragen ons over aan de wreedheid van de vergetelheid, we wandelen achteruit, sluiten onze ogen. Niet opnieuw. Alstublieft, nooit meer. Angst.

Het is zondag, begin van een nieuwe week, begin van alle dagen, kracht om mijn haat voor de wereld als liefde te dragen. Maar toch mis ik kracht. Ik heb nog altijd geen enkel artikel over Beiroet of Parijs gelezen, geen enkel nieuwsbericht gezien, in de hoop mezelf te beschermen tegen zoveel rauwe pijn. Het enige wat ik ongewild meekrijg, zijn de nieuwtjes die mensen om me heen het waard vinden om te vermelden.

Ze zwijgen als ik zeg dat ik er niets mee te maken wil hebben. Dat het teveel pijn doet om te zien dat gewone mensen overal sterven door barbaarse oorlogen, door een geschiedenis die zich nog niet hersteld heeft, door een wereld die in onevenwicht draait, door een ideologie van wraak en bloed, door een verdeeldheid tussen mens en mens. Terwijl de enige lijn die we zouden moeten trekken gelegen is tussen mensen die willen sterven voor het slechte en mensen die willen leven voor het goede.

Leven. Gewoon leven. Of ze nu omkomen in het hart van Europa of ergens anders, een mensenleven is gebroken als ze te snel op een gewelddadige manier, voor niets uit een lichaam is geroofd. Ik voel pijn. Pijn voor ieder die te vroeg heenging, voor ieder die slachtoffer werd van de geschiedenis, voor ieder die onschuldig vast werd geklemd in een spiraal van geweld en zo geliefden en naasten in tranen heeft achtergelaten. Mijn excuses, want helemaal ga ik uw pijn niet begrijpen hoeveel ik ook mijn begrip wil tonen.

Empathie. Het vermogen om de gedachten of gevoelens van een ander aan te voelen. De wereld kleurde Parijs dit weekend. En niet zonder reden. De beelden – die mij gelukkig bespaard waren gebleven – waren vol van rauwe pijn, van ongeluk, triestheid en geweld. Maar vooral omdat de aanslagen zo dichtbij waren gebeurd, voelden de mensen medeleven met de Parijzenaars, meer dan met andere slachtoffers van aanslagen deze week. Denk maar aan Beiroet. Ook Facebook introduceerde enkel een 'Safety Check' na de aanslag in Parijs, terwijl Facebook wereldwijd wordt gebruikt. Niet minder in Beiroet dan in Parijs.

Dat we enkel heel erg geraakt worden als het te dichtbij komt, betekent dat we beseffen dat het mensen zoals ons geraakt heeft en dat er dus ook een kans bestaat dat we zelf geraakt worden. Het gaf mij een dubbel gevoel. Ik voelde me gesterkt door de massale steunbetuigingen van de mensen. Anderzijds voelde ik me in de steek gelaten door het gebrek aan empathie met mensen die verder van ons zijn of minder op ons lijken.

Het is misschien laf van me dat ik me heb afgesloten van de berichtgeving. Ik ben het niet gewend van mezelf om me af te zetten tegen belangrijke gebeurtenissen, maar ik denk ook dat de berichtgeving teveel toonde. Dingen die ik niet wilde zien. Niet omdat ik bang zou worden. Dat is juist wat we allemaal niet mogen worden.

We hebben genoeg kracht om ons geweldloos te verzetten door niet mee te gaan in die spiraal van geweld, haat, angst, terreur en dreiging. Een vredesoorlog hebben we nodig. We plaatsen vrede tegenover oorlog, liefde tegenover haat, begrip tegenover angst, kracht tegenover dreiging en geweldloos verzet tegenover terreur. Een directe oplossing heeft niemand, maar zeker weet ik dat op lange termijn door een vredesoorlog een nieuwe generatie kritische, jonge mensen zullen ontstaan, die zich niet zullen laten ompraten om voor een goddeloze God te sterven en niet laten ompraten om voor vrijheid en vaderland een land binnen te vallen. Een generatie jongeren die voor niets de wapens opneemt en die met woorden alle ideeën en meningen kan bediscussiëren.

Een nieuwe mensheid die de geschiedenis achter zich laat en voor wie wraak geen optie is. Geen enkele oorlog rest er meer om te herdenken voor hen. Voor altijd vrede.